En ik kan het weten; deze woorden schrijf ik vanaf m’n appartementje in Monte Santo, op boogschotafstand van Piazza Dante.
Zei ik stoer, bedoelde ik macho? Laten we één ding vaststellen: Al die stoere kereltjes zijn stuk voor stuk onvervalste mamone, moederskindjes, ongelooflijk verknocht aan mamma mia. Dit wisten we al? Maar, beste lezer, wist u dit: dat hun regeringsleider, Sylvio Berlusconi, zijn populariteit grotendeels dankt aan diens romantieke temperament en vooral: diens oerwarme band met ‘Mamma Rosa’, zijn moeder, zelfs nu ze dood is?
Tot twee weken terug was mij volslagen onbekend dat de man enkele jaren terug een cd vol smartlappen (titel: ‘Beter Een Lied’) op de markt had gebracht (een 2e schijnt op komst). Zelfgeschreven, èn, geloof het of niet: zèlf gezongen – Sylvio heeft een stem van heb ik jou daar! Gevoelige liedjes ter ere van zijn moeder, zwijmelhymnes over de pracht van het Florijnse lanschap, romantische cantates over mooie vrouwen. Mijn favoriet is ‘Met het hart in de keel’, een mierzoete ballade over een ‘oogstrelende prinses’. Welke van de 100 hij precies bedoelt, weet niemand, maar dat interesseert ook geen Italiaan.
Kapot was de mediatycoon, toen vorig jaar zijn mamma overleed, op 97-jarige leeftijd. Nog steeds zien we een ontroostbare Sylvio, zijn warme tranen, vaak herhaald op de TV. Het land was in diepe rouw, Sylvio is het nog steeds. Wekelijks lunchte zoonlief met mama, dagelijks belde zoonlief. Niemand is vergeten hoe Mamma Rosa pontificaal prijkte op de verkiezingsaffiches van Forza Italia!, innig omarmd naast Sylvio. ‘Een strenge, vastberaden en strijdlustige vrouw’ stond eronder geschreven. Toen Mamma Rosa 90 werd kreeg ze 90 rode rozen van haar zoon en overlaadde hij haar met 90 dikke kussen – vastgelegd op de nationale TV. Op haar 96e verjaardag organiseerde Sylvio een enorme glitterfestijn voor meer dan 500 gasten, met Mamma Rosa als een soort Romeinse keizerin op het erepodium. Als kado liet hij een geweldige bas-relief binnendragen: een madonna met een kind op schoot dat haar een roos geeft, gemaakt in 1936, geboortejaar van Sylvio. Die madonna moest Rosa voorstellen en dat kind, natuurlijk, Sylvio. Als een blok viel het land voor Sylvio. Iemand met zoveel romantiek in de borst, iemand die zo overloopt van moederliefde, zo iemand moet wel over een groot hart beschikken. Sylvio is een voorbeeld, een inspirator. Een hartstochtelijk leider.
Precies hierom mag Il Cavaliere eindeloos potjes breken, rechters en advocaten omkopen, de vrije pers en democratie om zeep helpen, flirten met de maffia, orgies organiseren op zijn Sardijnse villa, zich laven aan minderjarige fotomodelletjes, wallen en kaalheid chirurgisch wegpoetsen, schoenen dragen van nooit minder dan 1000 euro, racistisch getinte grapjes maken richting Obama – Sylvio mag alles: per slot is hij een goed mens: de enige stralende ster tussen al die kille grijze communistische snorren.
Misschien, heel misschien valt hier een les uit te trekken voor alle toekomstige leiders, van welke snit dan ook: wees romantisch en vooral: adoreer je mamsie.
Mohammed, blijf vooral columns schrijven. Ik heb weer vreselijk moeten lachen.
Dank je wel man, herinner me net dat mijn mamsie vandaag jarig is. Gelijk even een dikke bos rozen bestellen om mijn toekomstige carriere niet nu al om zeep te helpen.
jaja, dat is er weer één: een onvervalste benzakour!
wat is me afvraag is of benzakour zelf een macho is …. (lees zijn column over moeders ramadan!)
kijk, dit is nou wat je noemt een originele invalshoek over die sylvio waarover al zoveel wordt geschreven—heerlijk om te lezen, en ik denk dat benzakour de waarheid hier heel dicht nadert…knap…
grappig die twee streepjes in de tekst, die zie je niet zo veel–
hihi, geinige kijk op die enge sylvio. een italiaanse vertaling zou wel leuk zijn en dan opsturen naar de burelen van forza italie…