Bij een klimaatdemonstratie raakten we in gesprek met Meta Floor. Ze vroeg ons op een gegeven moment of we ervoor voelden een paar weken op de boerderij van Daoud Nassar en zijn familie te komen werken, het bekende ‘Tent of Nations’. Na wat bedenktijd zeiden we ja. Wat volgde was een hoop geregel, vliegtickets, visa, verzamelen van warme kleding en goeie tips.

Ons ‘ja’ kwam nog een week voor vertrek onder grote druk te staan. De Israëli’s zagen met de Ceasefire Deal voor Gaza en na Trumps komst hun kans schoon op de Westoever. Er werden daar mensen opgejaagd en gedood, huizen en auto’s in brand gestoken, kortom het geweld tegen de burgers van de Westoever nam toe! Nauwgezet hielden we het nieuws in de gaten. We wisten dat een gang naar de Westoever risico’s met zich mee zou nemen. Maar tot hoever waren we bereid te gaan? Aan vrienden schreven we kort na onze beslissing:

‘We vinden het best spannend, ook omdat Trump op 21 januari aantreedt en de kolonisten zich vrijer zullen voelen. Waarom gaan we de zevenentwintigste dan toch? Omdat het ook tegemoet komt aan onze intense betrokkenheid bij de Gazacide en de dreigende ‘ethnische schoonmaak’ van de Palestijnse gebieden alom in het Land.’

Dapper vonden ze. Wij ervoeren het heel anders: ik was bang en blijf bang, maar ga door die bangheid heen. Ik kijk hem in de ogen. En we bespraken dat met elkaar. Lang verhaal kort: we zijn vertrokken!

Afbeelding van WhatsApp op 2025-01-29 om 18.35.13_c26759e4

En nu zijn we hier op het terrein van de boerderij van Daoud Nassar. De zon bescheen bij onze komst het heuvelland ten zuiden van Bethlehem, prachtig was de reis vanaf Jeruzalem, vol vakantiegevoel. Maar het is verre van een vakantieoord! Met verbijstering bekeken we bij de dag van aankomst de omgeving van de heuvel van Tent of Nations. Rondom ligt een flink aantal ‘settlements’. Een verhullend woord dat ‘settlement’. Het doet denken aan primitief ingerichte tentenkampen. Maar wat we daar zagen waren complete moderne steden, met rond de 80.000 inwoners, die voorzien zijn van alle gemakken van water, elektriciteit, prachtig aangelegde wegen, zelfs prachtig aangelegde zwembaden. En dat alles op geroofd land. Palestijnen, aan wie al diezelfde gemakken zijn ontnomen, staan machteloos tegenover het meedogenloze geweld waarmee ze zijn of worden verdreven.

We keken met ontzetting naar de omvang van de moderne witte steden en de vele stukken grond eromheen. Uit de verhalen van hier hebben we begrepen hoe dat gaat: de ‘settler’ (mijn woordcorrectie stelt ‘steler’ voor!) legt een weg aan, te beginnen met een tracé, en al doet de Palestijnse boer aangifte en volgt een uitspraak van het hooggerechtshof (!) dat het illegaal is, en ongedaan gemaakt moet worden… de ‘steler’ gaat vrij en gewapend zijn gang, gesteund door het leger, en graaft alvast gaten langs het tracé. En een paar dagen erna zie je waarvoor: het plaatsen van lantarenpalen. Het wachten is vervolgens op het asfalt! En zo wordt het land van de Palestijnen stukje bij beetje gestolen.

Is het dan op langere termijn een hopeloze zaak?

Wat ik hier van de Palestijnen meekrijg voelt als een resoluut ‘Nee!’. Net als bij ons klimaatactivisme geldt hier ook: het is pas hopeloos als je je neerlegt bij het onrecht en de onverschilligheid. Deze zin in de introtekst voor vrijwilligers van Tent of Nations trof me: “Jouw aanwezigheid en inzet zorgen er voor dat de familie Nassar het vol kan houden, dat zij enige veiligheid en bescherming ervaren, en dat hun inzet voor recht en vrede door kan blijven gaan.”

Het verhaal van de familie Nassar en Tent of Nations staat niet op zichzelf. Hun situatie is vergelijkbaar met die van andere Palestijnen. De familie Nassar is ervan overtuigd dat het juiste antwoord op de situatie waarin zij verkeren niet kan bestaan uit het reageren met geweld, het in de slachtofferrol schieten of weglopen van de situatie. Hun antwoord is hun pijn, woede en frustratie om te vormen in constructieve acties.

In 1916 heeft Daher Nassar, de grootvader van Daoud, Daher en Amal Nassar, het land gekocht waarop zich nu de Tent of Nations bevindt. De familie heeft eigendomspapieren en heeft het land in 1924 geregistreerd. Door de jaren heen heeft de familie hier met volharding en liefde haar wijngaarden, fruit- en olijfbomen geteeld. Zoals alle Palestijnse boeren, ervaren zij een diepe band met het land. De familie is van oudsher lid van de Evangelisch Lutherse Kerk in Bethlehem, en behoort dus tot de groep van Palestijnse christenen.

Bishara, een zoon van Daher, kreeg samen met zijn vrouw Meladeh negen kinderen. Zij hadden de droom om zijn land tot een plaats van ontmoeting en vrede te maken. Hun zonen Daher en Daoud, ondersteund door zus Amal en de andere leden van de familie, werken er nu aan deze droom werkelijkheid te laten zijn. De familie Nassar droomt ervan volledig zelfvoorzienend te worden. Dit is een belangrijk teken van waardigheid en zelfrespect. Nu is dat nog toekomstmuziek; de familie is verwikkeld in een complexe en uitputtende strijd om hun land te behouden. Ondanks de grote bedreigingen die er zijn, laten zij zich leiden door hun basismotto Wij weigeren vijanden te zijn.

Lees ook

0_Het fietspad voetpad in Ramallah waar kinderen rustig kunnen spelen

Munther Isaac roept de kerken op: spreek heldere taal, kom op voor gerechtigheid

Nederlanders bezoeken Palestijnse conferentie ‘Christ at the Checkpoint’ (2)

Gerhard Scholte

Gerhard Scholte

Gerhard Scholte is emeritus predikant, was werkzaam voor onder meer de Keizersgrachtkerk in Amsterdam en is nu onder meer voorzitter van …
Profiel-pagina
elske scholte 2

Elske Scholte

Elske Scholte is onder meer voorzitter van Stichting Klimaatwake.
Profiel-pagina
Al 3 reacties — praat mee.