Zo kwam ik terecht bij een nieuw initiatief dat luisterde naar de naam ‘IJburg droomt’. Zo’n twintig jonge mensen, allen bezield en bereid om de handen uit de mouwen te steken. Daar beluisterde ik in het najaar van 2010 voor de eerste maal verhalen over de schrijnende situatie waarin gescheiden partners verzeild raken. Men wil in die omstandigheden natuurlijk graag uitdrukking geven aan het co-ouderschap. Dat lukt echter niet vanwege de exorbitant hoge huurprijzen en het feit dat de meeste zeer moderne huizen zich niet lenen voor dubbele bewoning.
Ik ontmoette mensen die soms radeloos waren en zocht in het voorjaar van 2011 contact met Paul van Oosten, directeur van de Amsterdamse Diaconie. Voor ons beide stond vast dat de kerk hier wellicht verantwoordelijkheid op zich moest nemen en daarbij zich moest richten op de gehele samenleving
Wat volgde was een lang traject van onderzoek en overleg. Ik moest een plan schrijven en proberen een beeld te krijgen van de werkelijke situatie op IJburg. Dat nam veel tijd in beslag omdat de burgerlijke gemeente geen gegevens omtrent scheiding verschaft en de scholen evenmin. Ondanks het feit dat het mij ging om een indicatie, bleek het niet mogelijk deze te bemachtigen.
Toch kreeg ik door alle gesprekken steeds meer een bevestiging van het feit, dat het hier ging om een maatschappelijk probleem dat zich op IJburg wellicht sterker liet voelen, omdat de bevolking in verhouding tot andere stadsdelen uit zeer veel jonge gezinnen bestaat. Daarnaast zocht ik contact met het Amsterdamse Steunpunt Wonen en ook met woonstichtingen om te zien hoe men zich tot dit plan verhield.
Dit alles duurde meer dan een jaar en het was pas in de loop van het voorjaar 2012 dat alle overleg ertoe leidde dat we met woonstichting ‘de Keij’ zaken zouden doen en vervolgens ons bezinnen op een mogelijk woonhuis. Zaken zijn snel bedacht, maar de realisering is een vak apart. Het huis-aan-huisblad de Brug besteedde ruim aandacht aan dit plan wat resulteerde in een goed respons uit de samenleving. Dit spoorde met ons onderzoek, maar in het najaar van 2012 ging er toch iets mis. Terwijl wij in overleg met de woningstichting waren en een optie hadden op een woning, startte een jonge ZZP’er een project voor een scheidingscafé waarin gescheiden ouders elkaar konden ontmoeten en indien gewenst juridisch advies konden krijgen. Haar project genereerde publiciteit en zo kwam toen ook het op te richten ‘ParentsHouse’ in beeld.
Ineens werden we een speelbal van de publiciteit, maar we konden het gelukkig beheersen. Wel leidde het voortijdige PR-moment ertoe dat enkele buren in opstand kwamen, omdat zij bij realisering van dit opvanghuis voor gescheiden ouders vreesden voor waardevermindering van hun woning en onrust in de buurt. Opnieuw volgde een publiciteitsgolfje, want deze onverwachte visie maakte behoorlijk wat los bij de pers en samenleving.
De woonstichting achtte het wijs om geen conflict in de buurt te veroorzaken en bood ons in januari van dit jaar een nieuw huis aan. Maar nu moest opnieuw gestart worden met het traject ‘vergunningen’ en moesten nieuwe contracten gesloten worden. Ook dit nam de nodige tijd in beslag, maar ‘de Keij’ werkte volop mee. Inmiddels was in november 2012 een ‘commissie ParentsHouse’ opgericht. In december 2012 werd een projectplan opgesteld en in maart werd de ‘stichting ParentsHouse’ opgericht. Deze stichting wordt gevormd door merendeels IJburgers of Amsterdammers die zich bij ons eiland betrokken voelen.
Een nieuwe hobbel diende zich aan. Het huis moest worden ingericht en deskundigen benaderd om een goede begroting op te stellen. Het bleek om een ferm bedrag te gaan, dat alleen kan worden bijeengebracht wanneer we fondsen bereid vinden ons daarmee te helpen. Pas in deze fase kan daartoe worden overgegaan, omdat een fonds terecht wil weten of de mensen die ergens aan beginnen ook goed hebben nagedacht over hun plan en alle voorbereidende handelingen hebben verricht. Het opstellen van zo’n verzoek is een vak apart, waarbij we gelukkig veel steun ondervinden van de Amsterdamse Diaconie.
Een tijd van wachten op de reacties is eigenlijk nog steeds gaande. Is daarmee de race gelopen? Nee, want inmiddels heeft de betrokken Amsterdamse wethouder nieuwe bepalingen gesteld die het bijna onmogelijke maken dit project te starten. Omdat we juridisch gezien een woning onttrekken aan de woningmarkt, volgt een ‘boete’ van 40.000 euro. Van de vier vergunningen die wij nodig hebben is dit de vierde. Drie zijn er verleend, maar deze vierde vraagt veel overleg. Natuurlijk gaan we ervan uit dat de gemeente Amsterdam haar medewerking zal verlenen, maar vanzelf zal het niet gaan.
Daarnaast hebben we nog van doen met het vraagstuk ‘huurbescherming’. De jonge vaders of moeders die met hun kinderen het huis willen betrekken, krijgen een jaar om naar een andere woning uit te zien. Dan zijn er weer nieuwe gegadigden die op onze steun mogen rekenen. Maar wat te doen als zij hun woord niet nakomen? Het juridisch adviesbureau heeft er slapeloze nachten van.
En hoe krijg ik mijn eigen, piepjonge gemeentetje ‘De Binnenwaai’ meer betrokken bij dit diaconale project? De groep jonge mensen die die gemeente vormt, is al zo druk en ook daar beluister ik kritische geluiden. Veel vragen nog en onzekerheid. Hobbeldebobbel, maar we blijven op weg!
Wat ik niet begrijp: wat heeft dit werk met de kerk te maken? Woonproblemen zijn toch maatschappelijke problemen of je eigen problemen? Wat heeft een kerk daar mee nodig? Geef het geld aan iets zinvols!!!
Dag Freek,
Ik kan me voorstellen dat het initiatief vragen oproept. Ik moet zeggen dat ik het door jouw ervaren dilemma anders beleef. Dit is naastenliefde in actie. Een praktiserende en open kerk, midden in de samenleving, verbindend en op een thema dat er in deze wijk echt toe doet. Een kerk die risico durft te nemen, ergens voor gaat staan en een leidende rol wil spelen.
Volgens mij gaat het ook niet over heel veel geld – er is geen pand aangekocht en de bewoners betalen gewoon huur (neem ik aan). Als een commercieel bedrijf dezelfde media aandacht zou willen krijgen als ds Visser en de zijne, dan zou de bijbehorende marketingcampagne ongetwijfeld meer kosten 😉