Vervolgens denk ik aan de uitleg die mijn dochter van tien aan de klas moet geven. Dat de kalebas de gedroogde schil is van een vrucht zoals een pompoen die als opdienservies, bewaarbakje of beker kan worden gebruikt. En dat wij thuis een kalebas hebben die we als schaal gebruiken voor onze reinigingsrituelen.
Dat woord alleen al… reinigingsritueel! Waarvan moet je dan gereinigd worden? Tja, moet zij dan vertellen over goede energie en slechte energie, dat we het oude jaar van ons afwassen tijdens een wasi, dat we God danken voor alle zegeningen die we hebben mogen ontvangen en dat we vragen om gezegend het nieuwe jaar te beginnen? Een nieuw jaar gevuld met voorspoed, gezondheid en geluk. Want dat is de wens.
Nu vind ik het al spannend om het op mijn werk te hebben over het feit dat ik in God geloof. Laat staan dat ik het zou hebben over Winti, de traditionele Afro-Surinaamse natuurreligie waarmee ik ben opgegroeid en waar de wasi onderdeel van uitmaakt. Als gelovige ben je al een beetje gek en word je vaak niet voor vol aangezien, laat staan als je het gaat hebben over een natuurreligie die gebaseerd is op energie en geesten. Kom er maar eens om in dit nuchtere kikkerlandje van ons.
Ik weet dat verschillende Nederlanders van multiculturele afkomst hun eigen gebruiken en rituelen kennen om zich te beschermen tegen onheil en om God, of de goden, of Moeder Aarde te vragen om voorspoed en geluk. En nu zit er een aantal kinderen in de klas van mijn dochter waarvan ik vermoed dat zij thuis ook zulke gebruiken hebben, maar wordt daar buitenshuis over gesproken? Deel je dat in de klas? De werkvloer van mijn dochter?
Ben je op de werkvloer alleen werknemer, of neem je jezelf als individu mee naar het werk? En hoort het vrijuit kunnen spreken over je geloof, of niet geloven, daar dan bij? Wat verstaan we onder inclusie? Gaat dat over het aannemen van mensen uit de verschillende hokjes of gaat het ook over ruimte bieden aan de verschillen? Of gaan we roddelen, gniffelend bij het koffiezetapparaat, achter de rug om van de medewerker?
Ik vind het moeilijke vragen, een zwaar gesprek. Een gesprek waar ik mijn dochter niet mee wil belasten. Zij hoeft niet iets te gaan uitleggen waar zij ongevraagd onderdeel van is. En binnen slechts enkele minuten weet ik het zeker: wij geven geen voorwerp mee naar school. Dat vind ik voor haar nog een brug te ver.
Wat jammer dat jij jouw dochter niét iets meegeeft vanuit thuis naar school. Ik denk/vind dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen met vertellen wie je bent en wat je doet. Met vertellen, zoals jij doet Leontine, leren anderen jouw kennen. De discussie die dan ongetwijfeld volgt zorgt, dat jij ook de ander leert kennen. Veel succes nog!