We waren de eerste bewoners van het AZC. Het was een groot huis met drie verdiepingen. Ruim 26 jaar later ben ik (zie artikel) erachter gekomen dat Huize de Terp eerst een computerbedrijf was. We kwamen met 85 asielzoekers. Van alle kleuren, culturen, talen, keukens maar ook muzikale voorkeuren en dansstijlen. Ik was gefascineerd toen een medebewoner, Abdullahi, de Afrikaanse dans van zijn dorp ten uitvoer bracht. Het raakte me. De ritmische klanken op de trommel en snelle choreografie die zo anders was dan de elegante verfijnde Afghaanse dans.
Ik raakte geïnteresseerd in de diversiteit aan religies en culturen binnen ons AZC. Bewoners uit Bangladesh, Syrië, Iran, diverse Afrikaanse landen en Bosnië die onder één dak samenwoonden, samen aten en samen hun tijd doorbrachten. Mijn liefde voor voetbal werd ook aangewakkerd. Juichen en schreeuwen (en internationale scheldwoorden leren) tijdens het FIFA wereldkampioenschap voetbal in 1994. We waren één grote familie, rijk en ontzettend divers. We kregen vriendschappen met gereformeerde ‘locals’: de liefdevolle familie Snoeijer die ons uitnodigde om pannenkoeken te eten, wandelingen te maken en met hun zoon Peter te spelen.
Alles begon in 1994!
Nu ruim 26 jaar later zie ik hoe mijn verleden nog altijd door mijn heden en toekomst heen “fietst”. Ik heb een grote liefde voor Afro-dans en muziek. Ik studeerde uiteindelijk op Christelijke Hogeschool Ede waar ik verrijkende vriendschappen ontwikkelde met gereformeerde klasgenoten. Om de zoveel tijd plaatste ik een artikel in het Reformatorisch Dagblad. Later studeerde ik verder en deed ik een promotieonderzoek bij de faculteit Religiewetenschappen. Als onderzoeker en adviseur houd ik me bezig met inclusie en diversiteit. En nog altijd schreeuw ik het hardste tijdens Europese en wereld- (mannen en vrouwen) voetbalkampioenschappen.
Bijzonder om te bedenken dat alles begon in 1994…
Ik zocht informatie over het huidige staat van de Terp. Ik woonde er ook met mijn ouders in 2001 toen ik 8 jaar oud was. Het was een bijzondere tijd. Het fascineert me hoe ver ik van det leven ben nu. Bedankt voor je artikel