Voor diegenen die zich bezighouden met diversiteit, of die staan voor een divers Nederland, was het een buitengewoon interessante en succesvol verlopen bijeenkomst. Alleen daar wringt ook de kous. Dergelijke bijeenkomsten trekken vooral een publiek dat diversiteit als een meerwaarde ziet. Een publiek dat streeft naar verbinding, of zich zelfs al met Nederlanders van diverse achtergronden verbonden voelt. Maar al die Nederlanders die hier niet hetzelfde over denken, zijn niet bij dergelijke bijeenkomsten aanwezig. Zij worden ook niet of nauwelijks bereikt. En willen ze dat überhaupt wel? De cruciale vraag dient zich aan: hoe verbind je diegenen in onze samenleving die niet verbonden willen worden?
Een bijkomstigheid van een diverse samenleving is dat individuen en bevolkingsgroepen langs elkaar heen leven. Zij zien elkaar als ‘de Ander’, als diegene die zij niet kennen en die voor hen dan ook onbekend zijn. En onbekend maakt onbemind. Juist in een diverse samenleving heb je daarom een stukje verbinding nodig. Dit moet niet van bovenaf dwangmatig opgelegd worden, maar kan het beste van onderaf gestimuleerd worden. Bijvoorbeeld in het onderwijssysteem, maar ook vanuit de maatschappij zelf, door middel van verschillende initiatieven die genomen worden en die mensen met elkaar verbinden.
Maar met dergelijke initiatieven wordt vaak maar een klein deel van de bevolking bereikt. Dat ligt niet zozeer aan deze initiatieven zelf, maar vooral aan het feit dat maar een klein gedeelte hier echt geïnteresseerd in is. Veel mensen hebben niet of in mindere mate de behoefte aan het zoeken van de verbinding met hun medeburger met een andere achtergrond. Dat hoeft niet per definitie een probleem te zijn.Genoeg mensen functioneren prima binnen hun eigen gemeenschap en laten de ander vrij om precies hetzelfde te doen, maar verbinding in een steeds diverser wordende maatschappij is en blijft hard nodig Het is een illusie om te denken dat dit vanzelf gebeurt, als we maar lang genoeg wachten.
Daarom is en blijft het nodig om naar dat stukje verbinding te streven. Allen zou er nagedacht moeten worden over hoe ook diegene die hier minder snel voor in zijn hier toch zoveel mogelijk bij te kunnen betrekken. Hoe leg je juist de verbinding tussen diegene voor wie het goed zou zijn om elkaar te leren kennen, en onderling verbonden te worden? Wat nodig is, is dat wij ons als samenleving, en diegene die streven naar onderlinge verbinding voorop, afvragen hoe wij dit doel kunnen bereiken.
En daarbij is het goed om allereerst naar onszelf te kijken. Niet afwachten tot een ander iets onderneemt. Wat kunnen we zelf hieraan bijdragen? Wat kunnen we doen in onze eigen persoonlijke omgeving, en in de maatschappelijke kringen waarin wij onszelf begeven, om ook diegene die zich niet zo snel geroepen voelt om de verbinding met de medemens te zoeken toch hierbij te betrekken?
Alleen op deze wijze kunnen we individuen en groepen in onze maatschappij met elkaar verbinden buiten het kringetje dat hier haast van nature toe geneigd is. Wellicht is het in het kader van dat streven een idee om op subtielere wijze om te gaan met de term verbinding. Voor sommigen is het een term geworden die de laatste jaren een overdreven of negatieve bijklank heeft gekregen. Op het moment dat het element van verbinding ergens te dik bovenop ligt, loop je het risico juist diegene die je het meest erbij zou willen betrekken af te schrikken. Daarom zou het een goede zaak zijn als we in ons streven naar het zoeken van verbinding ons niet te veel focussen op het verbinden zelf, maar juist proberen mensen bijeen te brengen en te stimuleren zich bezig te houden met zaken waardoor zij onderling de verbinding met elkaar kunnen vinden. Wellicht dat we er op deze wijze in slagen ook diegenen met elkaar te verbinden die voor zichzelf niet direct de noodzaak voor zichzelf zien om met de ander verbonden te worden.
