En daar zaten zij met vier glaasjes appelsap en een bordje druiven en een beetje verfrommeld papier. Een beetje zenuwachtig ook. “U geeft toch gastles over zelfvertrouwen aan kinderen?” Ik knik en ben benieuwd waar dit gesprek naartoe zal gaan.
Inderdaad geef ik gastles. Of nog beter: ik leid gesprekken in de klas waar ik kinderen uitdaag om hun leiderschap te ontdekken, omdat ik geloof dat onze kinderen niet vroeg genoeg kunnen beginnen met positieve bevestiging. Dat wij hen zo vroeg mogelijk vertellen dat zij goed genoeg zijn en dat wij hen vanuit dat uitgangspunt laten groeien en bloeien. Het zijn gesprekken waar ik iedere keer weer ontroerd van raak, omdat een bemoedigend woord het licht in de ogen van de kinderen doet dansen.
“Zou u ook op onze school deze les kunnen geven?”
Ik knik onmiddellijk en enthousiast dat ik dat wel wil doen. Maar ze zijn nog niet klaar met hun vraag. “Zou u deze les kunnen geven aan een grote groep?”
Ik kijk hen een beetje vragend aan. “Ja, een grotere groep waar een mix wordt gemaakt van kinderen en hun ouders en ook een paar juffen en meesters. Niet alleen wij hebben zelfvertrouwen nodig, ook onze ouders en de juffen en meesters hebben daar toch recht op?”
Dat zij vooral het recht onderstrepen, raakt mij in mijn hart. Niet claimen dat het nodig is, maar vooral het recht onderstrepen en daarmee zo enorm goed snappen dat ik zo graag wil dat mensen opstaan en groeien in zelfvertrouwen! Dat wij als gemeenschap samen het recht hebben om te leren van elkaar en samen kunnen bouwen aan persoonlijk en collectief leiderschap.
In Amsterdam Zuidoost zijn te vaak mensen gekomen vol goede bedoelingen, om een bijdrage te leveren zonder de wijsheid van de gemeenschap zelf erin te betrekken. Dat moet afgelopen zijn. De ultieme wijsheid is wat mij betreft een collectieve, waar de wijsheid van de professionals, van de bestuurders en de bewoners wordt gecombineerd in complete gelijkwaardigheid. Niemand is beter dan de ander. Wij zijn mooi verschillend. Die zin heb ik overigens van Orville Breeveld die met het lied ‘Het beste beloofd’ inspireert om te streven naar excellentie.
Deze vier kinderen snappen dat en vragen om kennis, niet alleen voor zichzelf maar ook voor hun ouders en voor hun leerkrachten! Dit is waarom ik met zoveel liefde elke ochtend mijn fiets pak en naar het stadsdeelkantoor ga. Deze kinderen die mij de opdracht geven om hun leefwereld binnen te stappen en mij de toestemming geven om bij te dragen aan hun ontwikkeling.
Terwijl zij een laatste slok appelsap nemen, kijkt één van hen mij lachend aan en zegt: “Trouwens uw kantoor is nice, ik denk dat ik later ook stadsdeelvoorzitter word!”
Ze giechelen een beetje en ik zeg serieus dat dit vanzelfsprekend is. Dat zij al hun leiderschap hebben gepakt door naar mij te komen en dat ik graag snel langskom voor een groot leiderschapsgesprek.
Ik zwaai ze uit en ga even zitten om met een dankbare glimlach.
