“Iedereen heeft zijn heilige momenten”

“Volgens mij zit je daar gewoon een beetje te retraiteren, zegt mijn man soms tegen me als ik naar de kerk ga. Hij begrijpt niet zo goed wat ik daar doe, maar voor mij is het een heilig moment. Als ik de psalmen van Huub Oosterhuis zing, appelleert dat aan een gevoel dat alles in de basis goed is. In werkelijkheid is het natuurlijk overal een puinhoop, daar word je dagelijks mee geconfronteerd. Maar in de kerk heb ik het sterke gevoel dat het beter kan en dat ik daar graag aan wil werken.

“Ik denk dat iedereen zo zijn heilige momenten heeft. Dat je het beste uit je zelf wilt halen voor de wereld. Dat staat los van religie. Anderen hebben dat misschien met het humanisme, gedichten of kunst. Dat het voor mij toevallig de Katholieke Kerk is, heeft misschien te maken met mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in een klein Frans dorpje. Daar vormden wij met elkaar het kerkkoor, mijn vader dirigeerde en mijn moeder zat achter het harmonie.
“Het samen zingen geeft het gevoel van maatschappelijk verbondenheid die ik in het dagelijks leven nog wel eens mis. Als kinderrechter zag ik hoe het steeds meer een taboe werd om je met elkaars kinderen te bemoeien. Het kerngezin is zo klein geworden, de norm is: hang de vuile was niet buiten. Ik geloof dat de bemoeienis van bijvoorbeeld buren en grootouders kinderen juist kan verrijken.

“Er is nu een wetswijziging in de maak waardoor ouders die hulp nodig hebben eerst een zogenoemde ‘eigen kracht conferentie’ mogen organiseren als ze onder toezicht worden gesteld van Jeugdzorg. Dat idee komt oorspronkelijk van de Maori’s. Ouders wijzen aan welke mensen in hun omgeving hulp kunnen bieden en die komen samen onder begeleiding van een coördinator. Dat vind ik goed, want ik geloof in het gemeenschapsgevoel, ‘It needs a village to raise a child’.”