Eerlijk gezegd verlang ik niet naar een come-back van het publiekelijk spreken van kerken. Zeker niet als ik daarbij denk aan het huidig kerkelijk landschap. Want wat valt er te verwachten van het herderlijk spreken van een oerconservatieve bisschoppensynode die geteisterd wordt door schandalen? Of het spreken van de Protestantse Kerk in Nederland? In deze kerk is de lieve vrede leidraad. Ik begrijp die opstelling maar voor de buitenwereld is het niet altijd te begrijpen. Als er dan eindelijk een PKN-dominee wordt “gehypet” omdat hij beweert dat God niet bestaat, is het kommer en kwel. Toen het Reformatorisch Dagblad onlangs zijn twijfels uitsprak over de vrijlating van twee homoseksuele mannen in Malawi, luidde het antwoord van de persdienst van de PKN op een vraag van een journalist van Trouw hierover: “We geven geen commentaar op een commentaar”. Maar kerkelijk spreken is toch juist het geven van een commentaar op een commentaar? Ook het oecumenische spreken heeft struisvogeltrekjes waardoor het zichzelf uit de ether drukt. Waar waar was de oecumene in de jaren negentig toen het paarse kabinet sprak over openstelling van het huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht? Tel daarbij op het beeldbepalende geroeptoeter van evangelische christenen en ik ben blij dat kerken niet gehoord worden.
Ik geef toe dat kerken eigenlijk wel een woordje voor en over de wereld klaar zouden moeten hebben. Maar in Nederland presenteren kerken zich als een wonderlijke mix van conformistische organisaties die het rebelse karakter van het Evangelie niet meer helemaal scherp in het vizier hebben. Daarnaast hebben kerken een slechte staat van dienst als beschermers van het vrije woord. Dus enig wantrouwen vanuit de samenleving is te begrijpen.
Als kerken al een rol willen vervullen in de samenleving als relevante commentatoren, dan zullen ze wat onbevangener moeten reageren op onderwerpen die spelen. Staat in die vrijheid waarin Christus u heeft gesteld. Mensen zijn geïnteresseerd in mensen, meer nog dan in standpunten. Op het internet bijvoorbeeld kun je zelf zendtijd organiseren. Toch gaan ook sociale media aan de kerkelijke kopstukken volledig voorbij. Ik ben nog geen bisschop of synode-coryfee tegengekomen op Twitter. Terwijl dit de podia zijn waar je zonder vergunning kunt beginnen met spreken. Laat het succes van het kerkelijk spreken ook niet afhangen van de grootte van de groepen die naar je luisteren maar van de vreugde van de verbinding met diegenen die je wel bereikt.
Deze man verkondigt popi-jopi-praatjes. De kerken hebben het vandaag de dag niet gemakkelijk en ik vind het dan ook te simplistisch om te stellen dat kerken brave conformistische organisaties zijn… U maakt zich zo niet geliefd in de kerk…
Ik denk dat MIkkers verwoordt wat veel katholieken en protestanten wel denken maar niet hardop durven zeggen…….
Ben het met Tom Mikkers eens dat een open kerk onbevangen zou moeten reageren. In het onderwijs en in de politiek wordt dat nu ontdekt. Vraag aan de kerken ‘Waar ben je bang voor?’ Gebruik van sociale media kunnen een nieuw elan brengen, als he bij de basis begint. Vraag je minder af ‘wat lever ik in’ en leer van jongeren dat het veel meer gaat om het antwoord op de vraag ‘wat het oplevert?’
Sjonge sjonge wat is het druk in die Remonstrantse broederschap van Mikkers, Nissen en al die andere gewezen katholieken. Verdraagzaamheid, daar zijn ze erg goed in. Maar het moet niet buiten hun eigen broederschap (oeps, zusterschap vergeten?) gaan want dan is iedereen achterlijk behalve zijzelf.
Terecht punt van Poorthuis. Wie uit de Remonstrantse gemeente wil daar eens op reageren????? ben benieuwd….
Als iemand uit een echt Remonstrants nest en nog steeds zeer actief binnen een Remonstrantse Gemeente wil ik graag reageren. Wij willen erg verdraagzaam zijn ook naar mensen en organisaties buiten onze eigen kring, maar dan verwacht ik ook verdraagzaamheid van die anderen naar ons en andere vrijzinnige groeperingen