Stel dat iemand over de Holocaust zou zeggen dat de zes miljoen joden die systematisch zijn vermoord, dat over zichzelf hebben afgeroepen? Dan zou de kwalificatie ‘antisemitisch’ volstrekt ontoereikend zijn. Zo iemand zou minstens voor het gerecht gesleept moeten worden. Maar wat nu als het staatshoofd van Israël de schuld voor de bombardementen op Gaza bij de Gazanen zelf legt? “There are no innocent civilians in Gaza. It is an entire nation out there that is responsible”, aldus president Yitzhak Herzog. En wat als de Israëlische parlementariër Meirav Ben-Ari in de Knesseth over de slachtpartij onder de kinderen uitroept: “The children in Gaza have brought this upon themselves.”
Daartegenover stelt Save the Children International: “Kinderen betalen de hoogste prijs voor een conflict waar zij geen aandeel in hebben. Velen van hen hebben meerdere keren, soms wel vijf of zes keer, moeten vluchten en uren gelopen over onveilige wegen. En nog zijn ze nergens veilig door de constante bombardementen, vooral ’s nachts. Ouders schrijven zelfs uit voorzorg de namen van hun kinderen op hun lichaam, zodat wanneer ze in een massagraf terechtkomen, ze later kunnen worden geïdentificeerd.”
Eén van de kinderen die vooralsnog overleefde, is de 18-jarige A’hed Bseiso. Zij wordt tijdens een beschieting van haar huis geraakt door granaatscherven in haar rechterbeen. Omdat zij door de tanks om haar huis niet naar een ziekenhuis kan worden gebracht, staat haar oom, die chirurg is, voor een onmogelijk dilemma. A’heds been moet worden geamputeerd, maar het enige dat Hani Bseiso bezit is een schaar en wat wondgaas; geen anesthesie om haar te verdoven. Als hij niets doet, zal zij doodbloeden. Op een aangrijpende video laat hij zien hoe hij het onderbeen van A’hed amputeert op de keukentafel, waar hij de wond met een afwasborstel en bleekmiddel schoonmaakt, terwijl twee familieleden met hun mobiele telefoon bijschijnen.
Hartbrekend zijn de beelden met de 10-jarige Saeed Khalid Shehta uit de regio Zeitoun onder Gaza-Stad. Met het steenstof nog op zijn gezicht vertelt hij hoe hij met zijn oma en moeder onder het puin vandaan werd gehaald, waar ook zijn broertje lag. Hij heeft zelf Mohammed proberen te redden, maar die bleek overleden. Als de camera draait zien we hem liggen op een wit laken en knielt Saeed naast hem neer. In tranen roept hij: “Lief broertje, hoe kan ik nog eens een broertje krijgen zoals jij? Maar ik wil geen ander broertje!” En tegen de omstanders: “Begraaf mij maar naast hem!”
Toch, hoe kwetsbaar de kinderen van Gaza zijn, het is verbazingwekkend hoe veerkrachtig zij zich ook kunnen aanpassen aan de levensbedreigende omstandigheden. De vader van de 7-jarige Nana vertelt: “Laatst, toen wij weer het aanzwellende geluid van een zwerm vliegtuigen hoorden aankomen, rende ze in mijn armen en zei: papa, ik ben niet bang, maar ik ben zenuwachtig! En na een hevig bombardement maakte ze een tekening met een huis, een tuin, een stralende zon en een strakblauwe hemel. Ze wilde geen zwerm vogels in de lucht, wel een paar wolken. En, zo fantaseerde ze: als we blijven leven, dan gaan we voor altijd bij elkaar wonen in het huis van tante of van opa! Ze weet niet dat haar tantes huis met de grond gelijkgemaakt is en opa’s huis volledig in puin ligt.”
“Het meest aangrijpend zijn voor mij de berichten van kinderen uit Gaza. Ze hebben mij gebroken én hebben me troost geboden”, aldus de vooraanstaande Palestijnse dichter Najwan Darwish. “Ik zag een verbijsterende video met de 11-jarige Dareen Al-Bayaa vanaf een ziekenhuisbed. Zij en haar broer bleken de enige overlevenden van haar familie in Gaza. Op de vraag van de journalist wat de kijkers voor haar zouden kunnen doen, zegt Dareen: ‘If they love me, let them write to me’. Ik was in shock.
Hoezo, haar schrijven? In haar toestand? Opeens kreeg ik de ingeving dat schrijven eigenlijk een confrontatie is met de geschiedenis en een manier om onrecht dat plaatsvindt aan de kaak te stellen. Wat kinderen mij meegeven, motiveert mij het meest en doet mij ook het meeste pijn. Ik zou willen dat ik hun pijn kon overnemen.”
Deze column verscheen onlangs in De Linker Wang.
