“Laat ik het maar opbiechten: ik heb niet gestemd!”

Toen ik de verkiezingsuitslag hoorde was ik weer hoopvol over de toekomst van Nederland. Opeens heb ik zin om over een paar jaar terug te komen naar Nederland om weer actief deel te nemen aan de samenleving. Rutte is niet echt mijn man, maar zijn positivisme heeft me te pakken!

Ik heb al lang geleden bedacht dat ik niet altijd in Jordanië wil blijven, maar de laatste tijd begon ik te twijfelen of ik wel terug wilde naar mijn thuisland. De sfeer was er immers zo grimmig aan het worden en het leek steeds weer te gaan over generalisatie en polarisatie.

Nieuw elan
De verkiezingsuitslag heeft dit gevoel radicaal veranderd! Ik ben zo vreselijk blij dat de redelijkheid, het intellect en de compassie heeft gewonnen. Natuurlijk is het nog steeds beschamend dat de PVV de tweede grootste partij is geworden, maar in elk geval zijn ze niet de eerste, dus Nederland is nog niet zo laag gezonken als Groot-Brittannië en de Verenigde Staten! Er is een groot links progressief middenveld ontstaan en ik ervaar het als een enorme geruststelling om te zien dat de meeste Nederlanders begrijpen dat simpele, haatdragende slogans geen oplossingen bieden voor complexe problemen.

Jesse Klaver heeft nieuwe energie geblazen in GroenLinks, al was hij wel een beetje te Amerikaans ‘showy’ en commercieel naar mijn smaak, maar zijn boodschap is positief en het heeft jongeren aangesproken. Ja, vandaag is er reden tot optimisme en patriottisme, laat dat volkslied maar komen meneer Buma, ik zing uit volle borst mee (enkel het eerste couplet dan).

De meeste van mijn vrienden zijn ook blij. Mijn Facebook pagina stroomt vol met blije kreten, maar goed, ik zit natuurlijk in een bubbel van gelijkgestemden. “Allemaal lui die in Woodstock te lang aan een waterpijp hebben gelurkt”, zou Geert Wilders zeggen.

Schaamte
Nu moet ik toch iets bekennen. Ik schaam me een beetje, maar laat ik het maar opbiechten: ik heb niet gestemd!
Ik ben mijn Nederlandse burgerplicht niet nagekomen. Ik hoorde het steeds weer, op de radio en op TV – “Ga stemmen, ga vooral en bovenal stemmen.” Het was een mantra dat steeds weer klonk. “We hebben geluk dat we in een democratie leven, dus maak gebruik van je invloed!” Ik ben het er zeker mee eens! En als ik in Nederland woonde had ik ook zeker gestemd. Maar aangezien ik al zo lang in het buitenland woon, vind ik niet dat ik het recht heb om mee te beslissen over het land waarin ik niet meer woon. Dat moeten de mensen die er wonen uitmaken.

Ik heb een tijd geleden vrijwillig besloten te vertrekken, dus houd ik mijn mond. ”Opgestaan is plaatsje vergaan,” zoiets. Ook in Jordanië vind ik dat ik als buitenlander geen recht heb om te stemmen, want ik heb niet eens de moeite genomen om de taal goed te leren spreken. En ofschoon ik makkelijk een Jordaans paspoort aan kan vragen op grond van de nationaliteit van mijn echtgenoot, en dit ook mag van de wet, heb ik dit nooit gewild. Simpelweg omdat ik mezelf geen Jordaans paspoort waardig acht. Het zou zelfs onethisch aanvoelen, want ik voel me nog steeds een vreemdeling hier.

Het is volledig aan mijzelf te danken, want het is mijn keuze geweest om afstand te bewaren. Ik sta graag een beetje aan de zijlijn want dan blijf ik vrij. Ik heb mezelf veroordeeld tot een rol als amateur antropoloog – ik sta erbij en ik kijk ernaar.

Vaak is het onhandig dat ik geen Jordaans paspoort heb, maar ik laat me in het leven nu eenmaal leiden door principes en niet door pragmatisme. Jordanië doet al twee jaar heel moeilijk over mijn werkvergunning, want met een werkloosheidspercentage van rond de 15%, gaan Jordaniërs voor. En in Nederland wil de ABN Amro me niet meer als klant omdat klanten buiten de EU te duur zouden zijn. Zo stond het in de brief die ik ontving. In realiteit gaat dit zeer waarschijnlijk om de bestrijding van terroristische geldstromen naar Nederland.

Keuzes maken
Beide landen vertellen me als het ware dat ik keuzes moet maken. Ik moet ergens bij horen, ergens in het systeem passen. Ik mag geen dubbele loyaliteit hebben want dat is beter voor de duidelijkheid, dat willen we graag want dan kunnen we blijven denken in Zij en Wij.

Helaas ben ik niet zo goed in keuzes maken. En ik hoef nergens bij te horen. Ik zal nooit een doortastende leider worden, eeuwige twijfelkont die ik ben. Maar dat wil ik ook helemaal niet. Ik wil liever bruggen bouwen en anderen snappen. Wat beweegt mensen, hoe komen ze tot een gedachte? Wat is de realiteit van de ander? Hoe kunnen we een maatschappij creëren waarin iedereen zich thuis voelt en iedereen er mag zijn? Waarin je van alles tegelijk kunt zijn en je niet in een hokje moet? Waarin we ons laten leiden door nieuwsgierigheid en kennis en de ander vertrouwen omdat we uiteindelijk allemaal hetzelfde willen.

Vandaag heb ik weer hoop gekregen dat zo’n maatschappij kan bestaan in Nederland, en ik ben na lange tijd weer trots om bij Nederland te horen.

Dus, lieve Nederlanders aller naties, verenigt u! Er is nog veel werk te doen maar het begin is er. Nu voorwaarts verder naar een gelijke, vrije en zachte maatschappij. Over een tijdje kom ik terug naar mijn thuishonk en dan wil ik niet meer aan de zijlijn staan.