Let’s dance!

De muziek klinkt in het buurthuis Holendrecht in Amsterdam Zuidoost en er heerst een gezellige drukte. Het is weer tijd voor de seniorendisco georganiseerd door Haidy Bijnaar. Een succesnummer, zo blijkt wel uit het feit dat er een wachtlijst is voor dit samenzijn. De voetjes gaan van de vloer, soms wat aarzelend en vaak nog behoorlijk soepel. Ik mag erbij zijn en het plezier van de senioren is aanstekelijk, ze roepen om het hardste naar Haidy welke verzoeknummers moeten worden afgespeeld.

Een vrolijk geheel en dan zegt mevrouw Tosca (niet haar echte naam): “Ik geniet hier zo ontzettend van, op andere dagen ben ik vaak eenzaam.” Het contrast had niet groter kunnen zijn en de boodschap niet indringender. Er heerst een enorm taboe op het uitspreken van het feit dat je eenzaam bent.

Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat steeds meer mensen eenzaam zijn. Uit cijfers van de Rijksoverheid blijkt dat 46 procent van de volwassen Nederlanders zich eenzaam voelt. Dit is een onderzoek van 2020 en ik vrees dat het twee jaar later niet veel beter is geworden.

Mevrouw Tosca is dus zeker niet de enige die zich eenzaam voelt en behalve dat dit ronduit verdrietig is, blijkt uit datzelfde onderzoek dat eenzaamheid ook een gevaar is voor de volksgezondheid. Er wordt intussen gejuicht door de senioren want hun collectieve favoriete salsanummer wordt ingezet en ook mevrouw Tosca danst vol enthousiasme mee. Haar plezier is nu voor mij nog meer voelbaar omdat ik ook haar verdriet voel. Straks als de disco voorbij is, gaat zij naar huis en is er niemand om te vertellen hoe gezellig zij het had. Ze had een hond, maar die is overleden en daar had zij zoveel verdriet van, dat zij nu heeft besloten geen huisdier meer te nemen.

Mevrouw Tosca heeft haar hele leven gewerkt en heeft twee kinderen die naar haar zeggen goed zijn terechtgekomen in de maatschappij. Alleen hebben zij niet zo vaak tijd voor haar. Ze beloven wel om te komen, maar dan zeggen ze op het laatste moment toch af. Ze krijgt wel hele mooie spullen van haar kinderen. Een gloednieuwe koelkast, een paar maanden geleden. Een hele grote. Ze giechelt terwijl ze het aan mij vertelt. “Wat moet ik met zo een groot vernuftige ding in mijn eentje?”. Ze tuurt over haar bril de zaal in en mompelt: “Ik zou een grote huzarensalade kunnen maken en bewaren in de koelkast en dan eet ik er de hele week van.”

Dat beeld van deze mevrouw met twee kinderen die nooit komen en dat ze dan in haar eentje de hele week huzarensalade eet uit haar mooie grote koelkast laat mij niet los. Mijn vraag of ze met haar dansvrienden afspreekt, ontwijkt zij handig. Praten over eenzaamheid is niet makkelijk, het zou zomaar kunnen lijken dat het aan jou ligt. Dat je zielig bent…

En dan doorbreekt Haidy de organisator van de seniorendisco de stilte zonder dat zij weet dat wij dit gesprek voeren. “Lieve mensen, wat fijn dat jullie er zijn,” klinkt het door de microfoon. “Geniet van de muziek, geniet van de hapjes en geniet vooral van het gezelschap. Ik weet dat jullie niet altijd gezelschap hebben en er wel naar verlangen. Bespreek het met elkaar, met mij, met de vrijwilligers hier aanwezig.”

Ik voel mevrouw Tosca een beetje opgelucht zijn. Ze is niet de enige. Ze knijpt mij in mijn hand en gaat weer dansen. En ik kijk naar haar en wil zo graag dat zij die enorme huzarensalade kan opeten in gezelschap van wellicht een aantal dansmaatjes.

In mijn hoofd maak ik intussen een aantekening om met mijn vrienden te praten over eenzaamheid. Uiteindelijk is oprechte aandacht veel meer waard dan de nieuwste koelkast.