Mag een moslima een andersgelovige trouwen?

Als argument voor het verbod aan vrouwen om met een man van een andere religie te trouwen, wordt vaak naar voren gebracht dat dit is om de religie van eventuele kinderen te beschermen. Kinderen zouden geneigd zijn de religie van hun vader te volgen.

Uit volkstellingen van 1980, 1990 en 2000 in de regio Yogyakarta (Indonesië), een dichtbevolkt gebied met een qua religie zeer diverse bevolkingssamenstelling, blijkt echter dat kinderen uit gemengde huwelijken eerder geneigd zijn de religie van de moeder over te nemen. Ruim driekwart van de kinderen van moslimvrouwen die met een niet-moslimman getrouwd waren noemde zich moslim, terwijl maar vijftig procent van de kinderen van moslimmannen die met een niet-moslimvrouw getrouwd waren, zich moslim noemde.

Volgens Aini berust De Fiqh-discipline (het ontwikkelen van rechtsregels) voornamelijk op hypothetische gevallen, niet op empirisch onderzoek. Fiqh zou in feite voortdurend aan de realiteit moeten worden getoetst en indien nodig worden bijgesteld. Wanneer de religiekeuze van eventuele kinderen inderdaad de voornaamste reden is om moslimvrouwen te verbieden met niet-moslims te trouwen, dan past hier een radicale breuk met de traditie. Het blijkt immers dat het tegendeel van wat tot nu toe werd aangenomen waar is.

Huwelijk met polytheïsten

Aini betreurt het dat mensen zo zelden geneigd zijn om te kijken naar de omstandigheden waarin bepaalde koranverzen geopenbaard werden. Zo wordt door velen zelfs aangenomen dat er een algemeen verbod op interreligieuze huwelijken in de koran staat, dus ook voor mannen. Dit wordt gebaseerd op soera Al Baqarah, vers 221: “Huw geen polytheïsten…”

Met het Arabische woord al moesjrikaat is echter niet in de eerste plaats een religieuze gemeenschap bedoeld, maar eerder een sociale, politieke gemeenschap. Het verbod om polytheïsten te huwen is niet zozeer gericht tegen mensen met een andere religie, maar tegen mensen die behoren tot een in politiek opzicht vijandige gemeenschap.

Dat laatste was het geval ten tijde van de openbaring van vers 2:221. De moslims stonden tegenover een overmacht aan vijandige stammen onder aanvoering van de Qoeraisj, het stamverband waartoe ook de profeet Mohammed (vzmh) behoorde. Door met je vijand te trouwen, zouden je mogelijkheden om de islam te praktiseren behoorlijk worden beperkt. Volgens Aini wil dit vers echter niet zeggen dat het moslims tot aan de Laatste Dag verboden is om met iemand van een andere religie te trouwen. Wanneer een partner met een andere religie je geheel vrijlaat in het uitoefenen van de islam, ziet Aini geen enkel bezwaar in een interreligieus huwelijk.

Mensen van het boek

Tegenstanders van deze opvatting zullen aanvoeren dat in de koran een verschil gemaakt wordt tussen polytheïsten en ‘mensen van het boek’. Met vrouwen van deze laatste categorie zouden moslimmannen volgens de dominante opvatting eventueel wel mogen trouwen. Volgens Aini hoeft de aanduiding ‘mensen van het boek’ niet noodzakelijkerwijs alleen joden en christenen in te houden, zoals algemeen wordt aangenomen. Aini gaat ervan uit dat hiermee mensen bedoeld zijn die niet impulsief handelen, maar zich op bedachtzame manier laten leiden door principes, door heilige geschriften, tot welke religie zij ook mogen behoren.

Wanneer partners verschillende religies hebben kan dat natuurlijk voor problemen in de relatie zorgen. Wanneer beide partijen echter capabel zijn om met conflicten om te gaan, hoeft dit geen onoverkomelijk bezwaar te zijn. Ook relaties tussen partners met dezelfde religie kennen problemen. Islam is volgens Aini niet alleen een zaak tussen een individu en God, maar ook en vooral een zaak van goed zijn voor je medemens, in het bijzonder voor je partner, wat ook haar of zijn religie mag zijn. Een huwelijk moet tenslotte gebaseerd zijn op liefde.