Moeders Ramadan

Ik bel aan maar draai tegelijk de sleutel in het slot – om haar de gang naar de deur te besparen. Al vier jaar loopt ze niet meer, ze strompelt, steunend op kastjes, wanden, stoelen, alles wat op haar weg staat.

“Ha moeder, salamalaykum.”
Ze kijkt op. Het duurt een seconde voor de klik in haar hoofd is gemaakt.
“Ah Mohammed, dag mijn zoon.”
“Hoe gaat het ma?”
“Het gaat, het gaat…”, een diepe zucht.
“En hoe bevalt de Ramadan?”
“Tja, wat moet ik zeggen, die hoofdpijn hè.”
“Je ziet er niet zo best uit moeder.”
“Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan, mijn jongen, misschien 10 minuten.”
“Dat komt omdat je zo laat nog eet en koffie drinkt moeder. Waarom doe je nu geen dutje?”
“Dat lukt me niet.”
“Ramadan is niet goed voor jou moeder.”
“Tja… God heeft het ons geboden.”
“Niet als je ziek bent ma. Je slikt vier soorten medicijnen, die moet je op gezette tijden innemen, voor, na en tijdens het eten. En wat doe jij? Je slikt ze pas in na het vasten breken, als de zon onder is, half negen, en dan allemaal tegelijk. Dat is geen medicatie ma, dat is jezelf vergiftigen.”
“Het is niet anders jongen…”
“Nee moeder, het is wel anders. Ramadan geldt alleen voor hen die gezond zijn. Dat weet je toch? Jij bent niet gezond. Je moet eten.”
“Jongen, ik kan toch niet zitten eten met de Ramadan. Ben je wel goed snik?”
“Maar je móet eten. Dat zei de dokter vorig jaar al. Je hebt structureel ijzertekort, je hebt een hoge bloedruk, je bent suikerpatiënt en ga zo maar door. Allah ziet alles toch?”
“Allah staat me bij…”
“Nee moeder, je moet echt een beetje eten. Brood, fruit, melk. Anders gaat het vandaag of morgen goed fout.”
“Alles is in handen van Allah.”
“Houd toch op. Heeft Allah niet juist gezegd dat je niks moet doen of eten wat indruist tegen je gezondheid? Dat het lichaam een tempel is? Op deze manier sloop je je lichaam.”
“Maar jongen, ik kan toch niet gaan zitten eten in de Ramadan, zie je het voor je?! Ik kan toch niet voor de neus van je vader gaan zitten smakken. En wat zullen de mensen wel niet denken?!”
“Mensen? Mensen? Speel jij moslimpje voor andere mensen?”
Ze schudt zwakjes het hoofd… en zwijgt.
“Moeder…”
“Zeg hoor es, kom je m’n middag vergallen of wat? Ik heb genoeg aan m’n hoofdpijn.”