De sluiting van dit verbond tussen koning en burgers vond in de open lucht plaats. Dat was ook de bedoeling bij het inzweren van de nieuwe koning, maar omdat er altijd regen dreigt, is besloten de ceremonie onder een dak te houden. Het dak werd gevonden in dat van de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Dat de ceremonie plaats vindt in een kerk is min of meer toeval en heeft in elk geval niets te maken met de christelijke traditie. De dag werd verder ingevuld met een korte rijtour en de avond met een tocht door de havens.
De koning van de Belgen – niet ‘van België’ – is het hoofd van het leger en kan dus een uniform dragen, de koning van Nederland behoort bij de regering en draagt als zodanig geen uniform. De koning van de Belgen is van buiten geïmporteerd en uitgekozen door de Europese machthebbers. Nederland is een soort republiek met een ceremonieel staatshoofd dat lid is van de familie Oranje Nassau, die in vroegere tijden de stadhouders leverde.
De Engelse monarchie is de meest klassieke, traditionele. De Engelse monarch is het middelpunt van veel ceremonieel. De koning wordt gekroond in een abdij en wordt daar uitgeroepen tot hoofd van de kerk. Nog maar kort geleden moest zelfs de eerste minister achterste voren naar de deur lopen, wanneer hij afscheid van de koningin Elizabeth II nam. Overigens heeft zij geen macht. De andere Europese koningen evenmin. De vrijmarkt in Nederland op koningsdag is ondenkbaar in Engeland. Op haar officiële verjaardag neemt ze een parade af van vooral mannen ter paard. De Nederlandse monarchie heeft iets huiselijks. Geen militair gedoe, maar mensen, kinderen en volwassenen die kopen en verkopen. Mensen worden uitgenodigd zich emotioneel met de koning en koningin te verbinden. Op deze dagen is het ‘wij’ sterk. Het koningshuis is een instelling waarbij de koning en sommige leden van zijn familie nu eens geprezen en gejubeld worden, dan weer verguisd en bekritiseerd. De twee bewegingen versterken elkaar. Het is voor de koning van levensbelang niet vergeten te worden. Zowel kritiek als lof schept een ‘wij’. Dit ‘wij’ is nog het beste te vergelijken met een groep jagers die op een prooi jagen. De jagers zijn in dit geval de media.
Waar de koning verdwenen is, is er een president met of zonder macht. Voor hem of haar is het nog belangrijker gezien te worden, liefst bejubeld of anders bekritiseerd, want hij of zij moet herkozen worden. Het staatshoofd wordt steeds weer opgejaagd door de media en zo is hij of zij de hoeksteen van een tamelijk gewelddadig ‘wij’.
