Verontwaardiging? Zeker. Maar toch niet meer of minder dan voorheen? Wat is kortstondige verontwaardiging waard, als deze even snel wegebt als de nodeloos verdronken lichamen van moeders, vaders en kinderen? Vermiste mensen, verdronken en vergeten door iedereen behalve hun naasten, die in een oceaan van rouw worden geworpen.
Nee, misschien geen verontwaardiging, niet meer of minder dan voorheen.
Vermoeidheid? De rauwe zinloosheid van het tegenhouden van mensen die op de vlucht zijn. Van papieren werkelijkheden, officiële procedures, bureaucratie en realisme – want het is ‘realistisch’ om medemensen als onmensen te behandelen. Van een beschaafd continent dat heus vindt dat ‘zwarte levens ertoe doen’, behalve als het erop aan komt.
Ja, vermoeidheid.
Moria. Naam van een verschrikking die niet verbijstert, niet verontwaardigt, niet meer of minder dan voorheen. Naam van een zelfverklaarde beschaving die moe van zichzelf is geworden.
Doodmoe.
Stephan, dank je wel. Je brengt precies onder woorden waarom zaterdag op het Museumplein zo ongemakkelijk was.
Tja, wat wil je nu precies zeggen, Stephan?
Ik probeer mijn verontwaardiging, verbazing, verbijstering, woede en zo voort, om te zetten in actie. Daardoor wordt aan de ene kant de machteloosheid gevoed, want de echte oplossingen moeten van de politiek komen; tegelijkertijd weiger ik om me lam te laten slaan en is dat wat je kunt doen ook het medicijn tegen diezelfde machteloosheid.
Vanmiddag een uur in de auto gezeten om drie bruikbare slaapzakken voor Moria naar een verzamelpunt te brengen. Het helpt geen donder, maar precies daarom doe ik het toch…