“Nee hè, weer schotelantennes”

“Het project is bijna afgerond. We hebben de huizen grondig gerenoveerd waardoor ze weer helemaal bij de tijd zijn. We hebben er mooie materialen voor gebruikt. De huurprijs is nu duizend euro. Dat is veel geld als je opeens met zo’n huurprijs geconfronteerd wordt. Maar de oude huurprijs was maar 200 euro minder. Ja, 200 euro er bij, dat is prima te overzien. Geen probleem. En de buurt is er beter van geworden. De schotelantennes zijn verdwenen.

We hebben ook de sociale huurwoningen aangepakt. Ook die hebben we gerenoveerd. Daarvoor hebben we materiaal gebruikt dat tegen een stootje kan. Het kan twintig jaar blijven zitten. Maar het is zo jammer hè, binnen een mum van tijd zie je overal weer schotelantennes verschijnen.”

Dit verhaal ving ik luid en duidelijk op van twee heren die iets verderop in de treincoupé zaten. Ze trokken mijn aandacht in eerste instantie, omdat één van die twee heren een stem had die mij deed denken aan één of andere televisiepersoonlijkheid. Maar later vingen ze mijn aandacht door dit verhaal. Een verhaal dat mij met afgrijzen vervulde.

Ten eerste liepen de rillen over mijn rug over het gemak waarmee de huurverhoging werd verantwoord. Het is een slimme marketingtruc om de prijsstijging voor te stellen als ‘u betaalt slechts 200 euro meer per maand’, maar een huurprijs van duizend euro is knap veel geld. Als je zelf al beseft dat dit zo is, hoe kun je deze huurverhoging dan rechtvaardigen?

Ten tweede walgde ik van de uitspraak dat de schotelantennes waren verdwenen en dat daardoor de buurt beter was geworden. De vooronderstelling die hier gehanteerd wordt is ‘mensen die schotelantennes aan de gevel hebben hangen, verpesten de wijk’. Maar waardoor verpesten ze de wijk? Ik neem aan dat hier niet alleen bedoeld wordt het esthetisch aangezicht van de woningen. Zo lelijk is een schotelantenne nu ook weer niet. Gaat het dan om de mensen met hun roots in het buitenland die daar graag via de televisie contact mee willen blijven houden? En wat is daar dan mis mee? Ieder die een langere tijd in het buitenland is geweest, beseft toch dat je naar bepaalde dingen van je vaderland terug gaat verlangen?

Ten derde viel me een nuanceverschil op. De dure woningen waren gerenoveerd met mooie materialen, de sociale huurwoningen met materialen die tegen een stootje kunnen. ‘Hufter proof’, dacht ik bij mijzelf. Metalen platen tegen de deuren, metalen aanrechtbladen en functioneel, maar weinig elegant sanitair. Kunnen sociale huurders minder goed hun woning onderhouden? Hebben sociale huurders minder recht op schoonheid? Goed, de prijs/kwaliteit-verhouding ligt bij sociale woningbouw anders dan bij particuliere verhuur, maar benader sociale huurders niet bij voorbaat als minderwaardig.

Want wat mij echt in het verkeerde keelgat schoot was de uitspraak: “We hebben de sociale huurwoningen prachtig opgeknapt, maar het is zo jammer dat je binnen de kortste keren de buurt vol ziet hangen met schotelantennes. En dat terwijl we nu net die andere wijk antennevrij hebben gekregen.” Maar wat wil je dan? Een huurverhoging van 200 euro per maand kan echt niet iedereen opbrengen. Logisch dat de mensen die dit niet kunnen, hun heil zoeken in het goedkopere segment en dus in de sociale huurwoningen terecht komen. En laten dat nu net vaak mensen zijn met buitenlandse roots die via de schotel contact houden met hun vaderland.

Zelf woon ik in een wijk vol met sociale huurwoningen. Mijn flat is ook sociale huur. En in deze wijk zie je veel schotelantennes, veel verschillende culturen en veel verschillende soorten mensen. Het is een levendige wijk waar veel gedaan wordt aan integratie, aan elkaar leren kennen. Geef deze mensen een veilige en fijne woning, en maak je niet druk om een schotelantenne meer of minder. Als je zelf in Turkije op vakantie bent, koop je toch ook de Telegraaf en kijk je naar een Nederlandse televisiezender?