Iedereen in het publiek was blij, maar ingetogen. Toen de wegens zijn tegenstand tegen het homohuwelijk omstreden pastoor Rick Warren een gebed las, werd beschaafd geprotesteerd door sommigen door een roze driehoek in de lucht te houden. Verder viel mij op hoe gemêleerd het publiek (bijna twee miljoen mensen, een record) was. Ik zag jonge en oude mensen, gekleurde en minder gekleurde mensen. Er liepen hip uitgedoste en saai geklede mensen en ik zag vooral veel blije Amerikanen. Het was het verhaal van Barack Obama, over Hope and Change, het verhaal van een kind met een Keniaanse vader en een moeder uit Kansas, die opgroeide bij zijn grootouders in Hawaii en daarmee zelf de Amerikaanse droom belichaamde. Een gemoderniseerde versie van de Amerikaanse droom, waarin het minder dan vroeger uitmaakt welke huidskleur je hebt of waar je geboren bent, en je meer wordt beoordeeld op je capaciteiten, talenten en ideeën.
Toch stemde 47% van de Amerikanen ook na acht jaar Bush voor de kandidaat van de Republikeinen, John McCain. Dat was een percentage dat recent weer in het nieuws kwam doordat Mitt Romney, de Republikeinse tegenkandidaat van 2012, er tijdens een diner om fondsen te werven (iedere bezoeker betaalde 50.000 dollar om mee te eten) op wees dat 47% van de Amerikanen sowieso voor Obama zou gaan stemmen omdat ze te afhankelijk zijn van de overheid. Deze en andere campagneblunders zorgen ervoor dat het steeds waarschijnlijker wordt dat Obama herkozen gaat worden voor een tweede termijn. In de swingstates, de staten die niet duidelijk Republikeins of Democratisch stemmen zoals Florida, Ohio of North Carolina, heeft de zittende president inmiddels een duidelijke voorsprong in de peilingen. De verkiezingen zijn pas op 6 november, maar Romney heeft een grote blunder van Obama nodig om nog te kunnen winnen.
Laten we even aannemen dat er inderdaad een tweede (en dus ook laatste) termijn als bewoner van het Witte Huis komt voor Obama, hoe zou zijn verdere presidentschap er dan uitzien? Hoewel een president zich in zijn tweede termijn niet meer druk hoeft te maken om eventuele herverkiezingen, is hij nog steeds afhankelijk van het congres voor het doorvoeren van nieuwe wetten. Daarom concentreren veel presidenten zich in hun tweede termijn meer op het buitenlands beleid, zoals bijvoorbeeld Bill Clinton probeerde de vrede tussen de Israëliërs en de Palestijnen voor elkaar te krijgen. Obama heeft al een belangrijke binnenlandse hervorming doorgevoerd, namelijk die van het zorgstelsel. Zijn herverkiezing garandeert dat die niet door de Republikeinen kan worden teruggedraaid, en dus een blijvend effect zal hebben op de levens van miljoenen Amerikanen die tot nog toe zonder zorgverzekering leefden. Waarschijnlijk zal Obama daarnaast proberen een wet door te voeren die het al jaren sudderende probleem van het grote aantal illegale arbeiders (veelal afkomstig uit Latijns Amerika) op een nette manier oplost en ze aan een legale status helpen. Hier is veel steun voor, ook bij sommige Republikeinen.
Obama zal in het buitenland vooral heel veel niet gaan doen. Gezien zijn slechte verhouding met de Israëlische premier Netanyahu zal hij in het Midden-Oosten niet de rol van vredesapostel kunnen spelen en hij zal zich ook niet in een oorlog tegen Iran storten of durven in te grijpen in Syrië. China zal hij zal niet tegen zich in het harnas jagen en aan de oplossing van de Europese schuldencrisis kan hij niet bijzonder veel bijdragen. Wel kunnen we goede dingen verwachten op het gebied van klimaatbeleid, en hopelijk zal hij iets durven te doen aan de zich nu al jaren voortslepende War on Drugs.
Ik hoop dat Obama herkozen gaat worden in november. Niet alleen omdat het alternatief zoveel slechter is, maar ook omdat hij nog steeds een symbool van hoop en vooruitgang is, en dat kunnen we gebruiken in deze tijd.