Thomas Winterberg, de regisseur van deze film, heeft vooral naam gemaakt met zijn debuut Festen. Een feest ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de pater familias wordt hem fataal, als daar uitkomt dat hij zijn kinderen heeft misbruikt toen ze nog jong waren. Eenzelfde beklemmende sfeer zit in Druk, een titel die zich het beste laat vertalen als: blijven drinken.
In Druk gaat Winterberg in op de drinkcultuur die onder jongeren in zijn land heel gebruikelijk is. Zijn dochter Ida had hem gewezen op de jongerencultuur waar drank altijd binnen handbereik is. Zij is het ook die hem aanzet er een film over te maken. Maar vier dagen na de eerste opnames sterft Ida bij een auto-ongeval, omdat een tegenligger op zijn mobiele telefoon aan het kijken is. Winterberg herschikt zijn ideeën, zodat de film niet zozeer een ode is aan de alcohol, maar eerder een bevestiging van wat het betekent het leven te vieren. De beste Deense filmacteurs van dit moment krijgen de hoofdrollen, waarbij vooral Madds Mikkelsen in de rol van Martin opvalt. Hij is de man die voelt dat zijn leven niet meer van de grond komt.
De schijnbaar rustige Martin is geschiedenisleraar op een middelbare school vol met levenslustige jongeren met een opmerkelijke energie. Zijn vrienden en collega’s, de sportcoach Tommy (Thomas Bo Larsen), muziekdocent Peter (Lars Ranthe) en docent psychologie Nikolaj (Magnus Millang) zitten in hetzelfde schuitje en bakken er op school (en thuis) weinig meer van. Totdat de leerlingen van Martin aan de bel trekken.
Om uit hun impasses te komen, omarmen ze een theorie van de Noorse psychiater Finn Skarderud (die echt bestaat) dat het bloedalcoholgehalte van alle mensen te laag is. Door het promille structureel op 0.5 te brengen denken ze beter te kunnen presteren. Volgens deze theorie dan.
Karakterstudie
Alhoewel de spreuk ‘Drank maakt meer kapot dan je lief is’ nog steeds opgeld doet, is deze film niet zozeer een moralistische aanklacht tegen drankmisbruik, maar eerder een prachtige en geslaagde karakterstudie over mensen die weer grip willen krijgen op hun leven.
De aanstekelijke (volks)liederen die het koor instudeert, de ervaringen van dronken regeringsleiders (onder anderen Winston Churchill) in de geschiedenisles, de lessen psychologie en filosofie waar je inzichten van Søren Kierkegaard meekrijgt, het is allemaal even mooi gedaan.
Het slotakkoord aan de kades van Kopenhagen is verrassend, feestelijk én dramatisch, waarbij de ogen niet helemaal droog kunnen blijven. En je wilt vooral weten hoe het verder gaat met een uitbundig dansende Martin. Hoe overleeft hij dit sociale experiment?
Deze recensie verscheen eerder in het Friesch Dagblad.
