De kansen voor een kind met een migratie-achtergrond liggen anders, dat is inmiddels wel duidelijk. Wat we er tegen doen, is minder duidelijk. Durven we elkaar aan te spreken wanneer er weer foute grappen worden gemaakt op het schoolplein over de afkomst van een kindje uit de klas?
Zeggen we dat alle kinderen gelijke kansen verdienen, ongeacht de wijk waar ze wonen of de route die hun grootouders hebben afgelegd? Hoe kan een kind met een migratie-achtergrond uit Marokko dan al gauw op min tien staan? Hij hoeft er helemaal niets voor te doen. Zelfs het lijken op een Marokkaan is al zorgelijk en kost punten.
Er zijn veel voorbeelden van docenten die afkomst meenemen in hun beoordeling. Ik dacht dat dit iets was uit mijn tijd. ‘Ga maar naar het lbo’, werd er toen gezegd. Of: ‘Je weet vaak al heel vroeg dat het met hem of haar niets gaat worden.’ Dus wordt er verder niet in dat kind geïnvesteerd.
Als wij geen docenten hebben die onvoorwaardelijk in de potentie van alle kinderen geloven, aan wie zijn zij dan overgeleverd? Aan de harde maatschappij? Ik kan me er enorm over opwinden.
Mijn kinderen zijn half-Marokkaans en ik vraag me vaak af hoe het zou zijn als ik een zoon had. Zou hij ook scheef aangekeken worden? En wat als hij ouder wordt en met zijn vriendjes in de buurt hangt? Wordt hij dan eruit gepikt, alleen omdat hij Marokkaans is?
Een groepje jongens met andere huid of haarkleur bij elkaar, wekt argwaan op en soms zelfs angst. Want stel je eens voor dat ze je aanvallen. Het is niet fair. Een groepje witte jongens lijkt dit beeld niet op te roepen.
Ik vraag me af, als ik kijk naar een groepje witte kinderen, is het dan gerechtvaardigd om te denken: ‘Wie van hen zal opgroeien tot een extreemrechtse racist?’ Moet ik bang zijn dat een van die jongens mijn hoofddoek van mijn haren rukt? Ik vind het een walgelijke gedachte om dit te denken. Net zoals ik het walgelijk vind dat een kind word veroordeeld op zijn afkomst en uiterlijk. Laten we de kinderen zien voor wie ze werkelijk zijn. Namelijk onze gezamenlijke toekomst.
Deze column verscheen onlangs in De Linker Wang.
