Laatst werd mijn portemonnee gestolen. Eerst maakte me dat natuurlijk heel chagrijnig. Maar meteen daarna dacht ik: als iemand zo ver gaat om te stelen, dan heeft hij het geld kennelijk hard nodig. Misschien was dat niet zo en deed de dief het voor de kick, maar ik wil graag gelóven dat hij geen andere uitweg had. Anders wordt het een heel harde samenleving.
Optimisme is mij heilig, dat wil ik nooit opgeven. Een collega van me vond het vreemd dat ik zo optimistisch kan zijn na alles wat ik heb meegemaakt. Maar optimisme is mijn redding geweest. Er is me zoveel overkomen tijdens de Iraanse revolutie, als politiek activist en als vluchteling. Als ik kwaadwillende mensen de macht geef over de wijze waarop ik naar de wereld kijk, dan heb ik niets meer om voor te leven.
Positivisme betekent niet dat alles positief is. Ik accepteer niet dat mijn dierbaren werden doodgeschoten, dat wil ik nooit accepteren. Maar ik wil het wel begrijpen, het menselijke blijven zien. Een verklaring geeft je macht. Dat je niet het slachtoffer bent van de situatie, maar dat je iemand bent die het kan overzien. De wetenschap helpt me om de wereld te analyseren, al wil ik dat niet alleen doen vanachter mijn bureau maar ook contact houden met de praktijk.
Laatst onderzochten we de beleving van asielzoekers in asielzoekerscentra. Als ergens de situatie uitzichtloos is, dan is het daar. Toch vroegen we de asielzoekers waar ze van dromen. Een van hen werd emotioneel. Die vraag was hem nog nooit gesteld en het gaf hem de ruimte naar mogelijkheden te kijken. Dat vond ik al heel mooi. Vaak word ik een idealist genoemd alsof het een scheldwoord is geworden, maar ik vind nog steeds dat idealisme het mooiste is waar een samenleving van kan dromen.
‘Heilig?’ is een project van Trouw, IKON, het Soeterbeek Programma van de Radboud Universiteit Nijmegen en Nieuwwij.nl. Bovenstaand artikel werd eerder geplaatst in Trouw. Gisteravond sprak Paul Rosenmöller met Halleh Ghorashi in OBA Live.
