In de wacht staan. Of iets verwachten?

Onlangs deed de consumentenbond een onderzoek naar de wachttijden bij diverse klantenservices van bedrijven in Nederland onder de titel: Is daar iemand? Die wachttijd blijkt bij sommige bedrijven heel kort, daarentegen kun je bij andere organisaties gerust een kop koffie zetten en ook nog opdrinken voor er een reactie komt. Degene die een probleem heeft, zit dan in de wacht.

Tegelijk klinkt een zich herhalend muziekje, dat steeds meer ergernis oproept. Moeilijker wordt het als de eerste probleemoplosser jou doorschuift naar een andere afdeling met de mededeling: ‘Ik verbind u even door.’ Je hangt in een onbekende wachtruimte terwijl er steeds ‘geruststellende’ zinnetjes klinken zoals ‘Helaas is de wachttijd langer dan u van ons gewend bent’ of iets wat daar op lijkt.

Gedreven door een economische kloktijd of ongeduld, is wachten voor mensen van nu niet makkelijk. Toch zijn de wachttijden in deze tijd helaas meer regel dan uitzondering: voor een huis, voor een heupoperatie, voor een correctie op een foutieve beschuldiging van toeslagfraude.

Een mooi en veel gezongen lied over een andere manier van wachten begint als volgt: Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde… Het lied drukt overgave uit en verlangen naar verandering. Toch krijgt dat lied in onze oren van 2022 een andere betekenis voor wie de tekst tot zich door laat dringen. Moeten we nu wel wáchten als ‘de bloemen dood gaan’, als ‘mensen nergens kunnen schuilen’? Moet ons wachten niet actiever worden op deze naar adem snakkende aarde, als wij er nog iets aan willen doen? We kunnen niet meer in de wacht blijven zítten.

Vandaag begint de advent voor christenen: advenire = aankomen. Advent is te vertalen met aankomst, dus de Adventstijd is een tijdspanne om ergens aan te komen, je voor te bereiden op iets. In het christendom is dat de geboorte van een kwetsbaar Kind in een armoedige grot, iemand die de tijden voor veel mensen zal veranderen.

Advent is een wachttijd, maar niet in de betekenis van in de wacht staan, maar actiever: vérwachten, uitzien naar, jezelf voorbereiden, bezinning zoeken of opnieuw een beetje licht. Veel religies kennen dit soort wacht-tijden waarin de mens zichzelf moet aanpakken, misschien zelfs ruimte maken voor echte verandering: onder meer de vastentijd in de islam (ramadan) en in het christendom, in het jodendom (de sabbat), in het boeddhisme (vasten) en ook het humanisme kent de waarde van bezinningsperiodes. Iedere levensbeschouwing heeft zijn eigen vormen, maar altijd is er sprake van het stilzetten van tijd en gewoontes om ruimte te maken voor iets anders, een andere manier van kijken en een mogelijke nieuwe ontwikkeling.

Dan is de vraag: wat verwacht jij? Die vraag mag iedereen voor zichzelf beantwoorden en misschien maken wij in deze donkere weken zo elk op onze eigen manier ruimte voor licht.