Na deze toch niet zo vrolijke conversatie op de vroege ochtend, merkte ik dat mijn gedachten af en toe afdwaalden. Op zoek naar een mogelijke betekenis achter deze droom. Zijn dit wellicht signalen van het universum? Zou het komen omdat ik misschien te kritisch ben in het publieke debat? Zouden mensen dan een hekel aan mij hebben en moet ik mijn toon misschien matigen, zo vraag ik mijzelf af.
Mijn gedachten dwalen ook af naar de haatberichten op sociale media en via de email die ik regelmatig krijg, aanvallen op mijn laptop en telefoontjes van vreemde nummers. Ik denk terug aan de dick-pick en video’s die ik onlangs kreeg, want ook dat valt je ten deel wanneer je als vrouw in het publieke domein een positie inneemt, hoorbaar en zichtbaar bent. En een stem bevestigt dit: “Kijk maar om je heen hoeveel vrouwen die in het publieke domein te zien en te horen zijn, te maken krijgen met geweld, gescheld en dreigementen.” De stem vervolgt haar betoog: ”Je vertolkt misschien geen vrolijke boodschap, maar iemand moet het doen.”
Dat was de geruststellende boodschap waardoor ik mijn schouders weer kan ophalen en ongestoord door kan gaan met het verkondigen van de niet zo blije boodschap in een wereld dat wel wat blijheid kan gebruiken. Maar goed, dat moet een ander dan maar doen. Ieder heeft zijn taak in het leven. Dit is de mijne.
Dan zie ik opeens een LinkedIn-verzoek van een vrouw waar ik net toevallig over aan het lezen was. Een stoere onverschrokken vrouw met een hart zo groot dat 40.000 kinderen uit Rotterdam daarin allemaal een plekje hebben: Vanessa Umboh. Vanessa had een goede baan bij een instelling waar tbs’ers werden begeleid naar een leven in de maatschappij, maar merkte steeds vaker dat de regels niet zo nauw werden genomen, dat er gebrek was aan menselijke waardigheid, integriteit en veiligheid. Ze luidde de noodklok en in plaats dat ze werd gehoord, werd ze naar een andere afdeling verplaatst en uiteindelijk weggebonjourd.
Ze belandde thuis in bed met burn-out klachten en bouwde schulden op. Zij kreeg de volle lading van armoede over zich heen. De ellende, depressie, uitzichtloosheid, maar ook de creativiteit. Met behulp van vrienden, familie en tweedehands winkels zorgde ze dat ze er altijd pico bello uitzag. Op een gegeven moment kreeg ze zelfs suïcidale gedachten. En ondanks al deze ellende besloot ze zich in te zetten voor de 40.000 duizenden kinderen in Rotterdam die in armoede leven. Om in haar eigen woorden te spreken: “kinderen die met honger in de klas zaten.” Ze bestormde Rotterdam, in het bijzonder het Rotterdamse stadhuis, met liefde voor de 40.000 kinderen in armoede. Zij combineerde dit met een stevige systeemkritiek en slaagde erin bedrijven, maatschappelijke organisaties, politici en ambtenaren achter zich te krijgen, ook al werd ze door sommigen beschimpt.
Haar boodschap is helder: alle burgers hebben, zeker in een beschaafde samenleving als de onze, het recht op een veilig leven. Hoe kunnen wij in hemelsnaam met onszelf leven terwijl we zien dat in onze rijke samenleving, de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer? Ergens in het boek lees ik dat ze ook werd beschimpt, uitgescholden en voor heks werd uitgemaakt. En zonder dat ik Vanessa persoonlijk ken, voelde ik een verbondenheid. Ik kan mij zo enorm goed voorstellen waarom zij zich boos maakt om het systeem dat 40.000 Rotterdamse kinderen in de steek laat. Een systeem dat rijken rijker maakt en armen armer.
Over het systeem gesproken, vorige week bleek dat de gemeente Rotterdam, ondanks de belofte om dit nooit meer te doen, het voor mogelijk houdt om de monumentale brug De Hef te ontmantelen omdat niemand minder dan Jeff Bezos een zeiljacht heeft laten bouwen die uiteraard ook afgeleverd moet worden. Jeff Bezos, de man die over de rug van zijn medewerkers stinkend rijk is geworden, belastingen ontwijkt en regels aan zijn laars lapt. Burgemeester Aboutaleb laat in een reactie weten dat niets vaststaat en dat hij de feiten afwacht eer een vergunning wordt verleend om de brug te ontmantelen.
En weet je, eigenlijk boeit het ook niet. Laat de rijken hun feestjes hebben. En als dat per se in een megalomane boot moet, dan wensen wij hen veel plezier toe. Het gaat om de principevraag: waar buig je voor? Wat vind je belangrijk? Waar zet je je voor in? Wat is zo belangrijk voor je dat je desnoods jouw beloftes verbreekt? Een miljardair die omkomt in het geld of jouw inwoners die omkomen van de honger? Waar lig je wakker van, of beter gezegd wat zijn de dromen die je hebt?
In dezelfde week droomde ik dat ik vrolijk babbelend en lachend door de drukke straten van Amsterdam liep samen met minister van Buitenlandse Zaken Wopke Hoekstra. We konden het in mijn droom bijzonder goed met elkaar vinden. Enigszins beduusd werd ik wakker werd met de vraag: “Zou hij in het echt ook zo aardig zijn?” Ditmaal was het mijn beurt om mijn droom te delen met mijn man. Zijn reactie: “Dit is mogelijk een teken van promotie, bereid je er maar op voor.” Het kan verkeren: van een heks die door de menigte in elkaar werd geslagen tot een promotie. Dromen slaan soms helemaal nergens op. Geen touw aan vast te knopen. Dromen behoren niet voor niets toe aan de nacht.
Ik wens u vele dromen toe. Maar waar we ook van dromen, laat het een wereld zijn zonder armoede. Een wereld zonder honger. Een wereld waarin er genoeg is voor iedereen. Een wereld waarin de 40.000 kinderen van Vanessa Umboh met een goed gevulde maag naar school gaan en gelijke kansen hebben op een gelukkig bestaan omdat wij ons er druk om maken en het niet accepteren. Deze droom kan realiteit worden. Er dienst zich een kans voor. Komende maart gaan we naar de brievenbus. In onze eigen gemeenten kunnen wij stemmen voor de politieke partijen die de komende vier jaar de dienst gaan uitmaken. Denkt u daarbij aan de kinderen in armoede als u in het stemhokje staat? Door heel Nederland zijn dat er ongeveer 220.000. Ze zijn er in iedere gemeente.
