Die ene keer tijdens mijn eerste speech in de Tweede Kamer staat nog vers in mijn geheugen. Ik had mij tot in de puntjes voorbereid natuurlijk. De eerste speech als nieuw Kamerlid is een belangrijke gebeurtenis. De vuurdoop waarnaar is uitgekeken. En ik had een paar uur nagedacht over wat ik ging zeggen, hoe ik dat ging zeggen en hoe ik mijn liefde voor het onderwijs zo goed mogelijk kon verwoorden. Vanuit de persoonlijke geschiedenis van mijn opa die al zijn kinderen had voorgehouden dat educatie de belangrijkste sleutel voor succes is naar het heden.
En de speech was goed. Ik zag zelfs een paar collega’s een traantje wegpinken. Ik kon niet wachten om op social media te kijken hoe mooi men mij speech had gevonden. En wat een ijskoude douche was dat toen daar veel scheldwoorden werden gegeven aan mijn accent. “Laat haar weggaan!” En: “Wat vreselijk om aan te horen…”.
Ik voelde mij zo enorm afgewezen. En de student kijkt mij aan en zegt dat hij precies dat gevoel had van intense afwijzing. In Suriname had hij alleen maar hoge cijfers gehaald en dan juist ook voor zijn presentaties en nu dus die onvoldoende.
“Accent is een manier waarop een groep mensen spreekt en door dat accent voel je je onderdeel van die groep. Het is eigenlijk gewoon het afwijzen van mij en mijn groep,” zegt de student verontwaardigd. En ik zie aan zijn uitdrukking dat het hem echt pijn heeft gedaan.
En ik voel met hem mee omdat ik nog lange tijd na de mediastorm bij elk Kamerdebat probeerde om zonder mijn accent te praten. Totdat ik een stem hoorde die mij zei dat mijn accent mijn ik is, mijn verbinding met waar ik vandaan kom en dat ik zonder mijn accent slechts half mijzelf kan zijn.
Die stem werd steeds luider en ik besloot deze stem mijn stem te laten zijn. Ik besloot mijn accent te omarmen en daarmee juist ook te laten weten dat ik met mijn accent wil bijdragen aan een nieuw verhaal voor Nederland. Een Nederland waar heel veel accenten zijn die samen kunnen toevoegen aan een samenleving waar elk accent het juiste accent is. Waar wij elkaar niet de maat hoeven te nemen, omdat de ene een Fries accent heeft, de ander een Vlaams accent en weer een ander een Surinaams accent. Een Nederland waar wij het accent horen en de inhoud omarmen. Simpelweg omdat de rijkdom aan accenten kan zorgen voor meerstemmigheid.
Meerdere stemmen, meerdere geluiden en meerdere meningen die allemaal naast elkaar mogen bestaan. En dan wel zodanig dat de inhoud van mijn betoog, de inhoud van zijn presentatie op de juiste waarde wordt geschat. Als accenten naast elkaar mogen bestaan dan geven wij de ander en ons zelf de permissie om te mogen zijn.
Inmiddels heb ik mijn accent geheel omarmd en ben ik een trotse Surinaams-Nederlandse vrouw van bijna 57. Ik heb mijn jaren mee en mijn kennis en ervaring en een steeds dikkere huid. Deze student staat aan het begin en ik ga naast hem staan, zodat de acceptatie van zijn accent niet zo lang hoeft te duren. Zodat zijn inhoud en zijn karakter leidend zijn voor zijn succes.
Want als wij durven te luisteren met oprechtheid, voorbij de gangbare klanken, dan beseffen wij dat het juiste accent allang in ons hart zit. Gewoon voorbij dat oordeel. En dicht bij jezelf en de ander.
Deze opinie is oorspronkelijk gepubliceerd op 13 februari jl. en is opnieuw geplaatst in het kader van de Nieuw Wij Zomerherhalingen.
Prachtig Tanja. Wij spreken ABN met een accent. Heel mooi! Daar mogen wij trots op zijn.