Karna werd als pasgeborene te vondeling gelegd omdat zijn moeder, Kunti, haar eerstgeborene ontving van de zonnegod. Een ongehuwde vrouw die moeder werd, was in die tijd (en ook soms nu nog bij hindoes) vragen om problemen. Karna, wiens afkomst niet bekend was, werd van kinds af aan gepest en vernederd, mede door zijn vijf broers die, inclusief Karna, niet wisten dat ze broers waren.

Omdat Karna enorm machtig en haast onoverwinnelijk was, sloot de bad guy, Duryodhan, vriendschap met hem. Karna, die later ontdekte dat hij de eerste zoon van Kunti en de oudste van zijn vijf broers was, bleef hechten aan de vriendschap van Duryodhan. Hij bleef consequent de vriendschap boven de familieband stellen, zelfs de god Krishna kon hem daar niet van af praten. Het resulteerde in de grootste oorlog in de (mythologische) geschiedenis van de mensheid, de Mahabharata.

Karna werd uiteindelijk gedood en dat wist hij vooraf, maar de vernederingen die hij zijn hele leven aan zijn adres kreeg versus de vriendschap die Duryodhan (al was het uit eigen belang) bood, maakten voor hem de keus gemakkelijk: vriendschap was heiliger dan familie.

Karna

Dit is een opmerkelijk gegeven in de collectivistische cultuur van hindoes. Je zou een dergelijke, vastberaden keus eerder verwachten in een westerse, autonome, individualistische cultuur. Zo heb ik vaker discussies gevoerd met hindoes en niet-hindoes over dit verschil, waarbij de meeste hindoes het maar vreemd vinden dat de ‘witten’ zo autonoom zijn en waarbij vriendschappen vaker prevaleren boven familiebanden dan bij hindoes.

Stiekem denk ik dat veel hindoes het soms ook zouden willen: gewoon je eigen, autonome keuzes maken zonder dat je de hijgende kerrie-adem van de familie in je bruine nek voelt. Het hoge suïcide-cijfer onder hindoes wordt wel eens verklaard vanuit dit verstikkende gegeven.

De vraag die lezers van een website als Nieuwwij.nl (die verbinding zoekt tussen verschillende religieuze en culturele groepen in de Nederlandse samenleving) wellicht hebben is logischerwijs: wie zet de eerste stap? Kan de doorsnee hindoe zich ontworstelen uit zijn eigen collectivistische cultuur en een beweging richting de autochtone Nederlander maken in het kader van integratie of zet de autochtone Nederlander een eerste stap… ook in het kader van integratie in deze multiculturele en –religieuze samenleving die Nederland al decennialang is?

Als hindoe geloof ik niet in toeval. Op het moment dat ik dit schrijf, hoor ik op de achtergrond strafrechtadvocaat Theo Hiddema in een interview met Sid Lukkassen spreken over integratie en ik hoor woorden vallen als “steeds meer parallelle samenlevingen waarbij de ene partij zich steeds meer beveiligt tegen de ander”, “dus de sociale cohesie wordt er niet beter op” en “er moet propaganda gemaakt worden voor het gemengde huwelijk; dat is het enige wat helpt”.

Als religiewetenschapper en uiteraard ook als mens mag ik niet oordelen en onthoud ik me van een antwoord op de vraag: wie zet de eerste stap? Want tegenwoordig moet je erg voorzichtig zijn bij het uiten van je mening in een land waar vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat. Ik sta liever niet op het lijstje waar Sylvana Simons en Sunny Bergman (zo wit en blond als het maar wezen kan) op staan. Theo Hiddema, die daar blijkbaar niet van schrikt en zelfs politieke ambities zou hebben, zegt het gewoon recht voor zijn raap. Waarschijnlijk niet alleen omdat hij zeer welbespraakt, maar tegelijkertijd ook strafrechtadvocaat is. In beide gevallen is hij niet voor één gat te vangen. Hij reikt een oplossing aan. Ik citeer nog wat quotes uit het interview: “Alle hulpverlening stoppen die mensen demotiveert om zelfstandig op een drempeltje te stappen” en “integratie vindt plaats tussen de lakens”. Hij refereert aan de integratie van gastarbeiders zoals Grieken, Spanjaarden, Italianen, Portugezen. “Smakelijke hapjes”, zoals Hiddema dat zegt. “De integratie liep van een leien dakje”. “Die vormden met de Nederlandse vrouwen een gezin”. Maar in de huidige samenleving (hij doelt op de islamitische gemeenschap) is er “te veel groepsband binnen de cultuur”. In meer of mindere mate gaat dat ook voor hindoes op.

Om de cirkel rond te maken: hindoeïsme en vriendschap, dat is immers de titel van dit artikel. Dat hindoes doorgaans veel meer vrienden hebben binnen de eigen cultuur, is een gegeven. Dus met de homogene vriendschap zit het wel snor. Over snorren gesproken: tussen neus en lippen door zou je als oplossing voor vriendschap met hindoes Theo Hiddema’s visie kunnen uitproberen: gemengde huwelijken tussen hindoes en niet-hindoes.

Omdat ik het toch niet kan laten om als dwarsdenker zelf een antwoord te geven: zou het niet wat zijn als onze premier, Mark Rutte, als voorbeeldfiguur, trouwt met een hindoe-vrouw of -man en daarmee de integratie en verbinding tussen de verschillende culturen in Nederland een stevige duw in de goede richting geeft? Amerika heeft nu nog een zwarte first lady, Nederland zou een mooie tweede plaats innemen met een bruine first lady. Of sta ik straks toch ongewild op het lijstje tussen Simons en Bergman met dit voorstel dat ik met een knipoog schrijf? Het zou misschien wel de mooiste vorm van integratie zijn: niet alleen zwart en wit, maar ook bruin.

De vraag die ik al twee keer heb gesteld blijft echter onbeantwoord: wie zet de eerste stap? Zegt Rutte: “Ja, ik wil” of zegt hij “Pleur toch op!”?

rawie45

Rawie Sewnath

Geestelijk verzorger

Hindoe geestelijk verzorger en hindoe religiewetenschapper
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.