Pleidooi voor vertrouwen in een tijd van complotdenken

Ik vind het erg dat jonge mensen opgroeien met een toenemend gevoel van dreiging en onbehagen. De klimaatcrisis en het alsmaar groeiende aantal vluchtelingen wereldwijd, versterken het gevoel dat er iets heel erg mis is. Het lukt maar niet om eerlijker te delen zodat er geen mensen meer dood gaan aan honger. Het lukt maar niet om mensen die lijden aan depressies de hulp te bieden die ze nodig hebben. En het lukt maar niet om slachtoffers van de toeslagenaffaire en slachtoffers van de gaswinning te geven waar ze recht op hebben.

Nu al bijna twee jaar drukt ook de coronacrisis ons met de neus op het feit dat alles en iedereen met alles en iedereen verbonden is. Wat aan de ene kant van de wereld gebeurt, heeft effect op de andere kant. Die intense verbondenheid speelt ons pijnlijk parten, maar volgens mij biedt ze ook de enige uitweg: we hebben elkaar nodig. We zijn het meest onszelf, wanneer we van betekenis zijn voor een ander. In liefde en vriendschap ervaren we zin en geluk. Ieder mens kan ervoor kiezen gehoor te geven aan haar diepste impulsen: goed te doen en lief te hebben.

Zowel mensen die zich niet laten vaccineren, als degenen die dat wel doen, laten zich uiteraard leiden door de wens het goede te doen voor zichzelf en voor anderen. Zo denk ik dat ik er goed aan gedaan heb voor het vaccin te kiezen, maar ik weet dat niet zeker. Mijn wetenschappelijke en medische kennis is simpelweg ontoereikend om er accuraat over te kunnen oordelen. Soms denk ik dat het misschien wel beter was geweest wanneer we corona haar gang hadden laten gaan. Dan waren er waarschijnlijk veel mensen aan overleden, maar waren we nu misschien wel min of meer resistent geweest. Maar ook dat weet ik niet zeker. En als ik denk aan de dramatische taferelen in Brazilië en India, dan ben ik blij dat er in ons land gekozen is voor een andere aanpak. Of die op termijn beter is, weet ik dus niet. Ik kan alleen maar vertróuwen en dat is wat ik doe.

Zo heb ik vertrouwen in de medische wetenschap. Die heeft wonderen voor ons verricht en ook vandaag worden er met geavanceerde middelen en technische hoogstandjes mensen op de been geholpen en in leven gehouden die het anders niet gered zouden hebben. En omdat degenen die de lijnen uitzetten voor het coronabeleid zich baseren op die medische wetenschap, geef ik ook hen mijn vertrouwen.

Wel heb ik er over nagedacht wat ik anders zou doen wanneer ik het voor het zeggen had in Nederland. Maar eerlijk gezegd weet ik dat niet. Dat wil niet zeggen dat ik blij ben met alle consequenties van de maatregelen. Ook ik ben er soms ‘helemaal klaar mee’, maar weet ook dat dit geen argument kan zijn. En dus houd ik me toch maar zoveel mogelijk aan wat er gevraagd wordt.

Mijn vertrouwen is overigens niet onvoorwaardelijk en het is dus mogelijk dat ik vroeg of laat tot andere inzichten kom. Want niet alles gaat goed en ook met de beste bedoelingen kunnen mensen zich vergissen. Het zou kunnen zijn dat het vaccin bijwerkingen heeft die pas later zullen optreden. Dat risico neem ik welbewust.

Zorgen over het vaccin op zich begrijp ik dus wel, maar angst voor een boosaardig complot lijkt me onnodig lijden. Het lukt me niet de bewering serieus te nemen dat er duistere krachten aan het werk zijn die door het vaccin dood en verderf willen zaaien. Daarvoor zijn er – ook wereldwijd – teveel wetenschappers, artsen en verpleegkundigen die zich oprecht inspannen voor het welzijn van hun medemensen en nooit een schadelijk vaccin zouden toedienen. En al helemaal niet wanneer ze daarmee ook hun geliefden in gevaar zouden brengen. Daarbij vind ik het gevaarlijk dat reguliere medische zorg verdacht wordt gemaakt en bewindslieden als kwaadwillende leugenaars worden weggezet.

Zolang we elkaar wantrouwen gaat het niet lukken de grote problemen op te lossen waar we als wereldgemeenschap voor staan. Dat kan alleen met aandacht en respect voor elkaar. Met welwillendheid. Met begrip. Met liefde. En met vriendelijkheid.

Er staat veel op het spel. Gelukkig hebben we elkaar veel te bieden!