The Ides of March is een toneelverfilming. De titel, een verwijzing naar de moord op Julius Caesar, belooft vuile politiek van de bovenste plank. Het tempo zit er goed in en er wordt van de kijker verwacht dat hij goed op de hoogte is van het Amerikaanse kiesstelsel. We volgen Stephen Meyers (Ryan Gosling), een idealistische en zeer getalenteerde tweede man in het campagneteam van de atheïstische Morris. Hij volgt zijn hart, hij gaat voor waar hij in gelooft en zal alles doen om Morris, met zijn vooruitstrevende ideeën, in het Witte Huis te krijgen. Hij heeft de kneepjes van het vak geleerd van campagneleider Paul Zara (Philip Seymour Hoffman), een zeer ervaren en gedreven man die loyaliteit boven alles stelt: “Zonder loyaliteit ben je niets en heb je niemand. En in de politiek is het het enige betaalmiddel waar je van op aan kan.”
In de film wordt de ene na de andere keuze gemaakt. Sommige keuzes zijn ideëel, sommige zijn op basis van eigenbelang. Sommige zijn goed, andere blijken slecht. Maar weet je dat op het moment dat je de keuze maakt? Een kleine keuze (het al dan niet opnemen van een telefoon bijvoorbeeld is in de film minstens vier keer een belangrijke keuze) kan grote gevolgen hebben.
Morris’ eerlijke politiek, de loyaliteit waar Zara zo’n waarde aan hecht en het idealisme van Meyers worden krachtig op de proef gesteld als pers en partijgenoot vuile spelletjes beginnen te spelen. Zijn Morris, Zara en Meyers zélf wel schoon?
Hij die zonder zonde is… De vraag die centraal staat is een krachtige: heiligt het doel de middelen? Mogen we nu vuile spelletjes spelen? De ander doet het immers ook en het resultaat, het presidentschap (want de republikeinen hebben nauwelijks kans om te winnen), geeft veel mogelijkheden om veel meer goed te doen? Willen we kiezen voor een leider die, met goede bedoelingen, vuile spelletjes heeft moeten spelen om op die plek te komen? Kan zo iemand nog het goede doen? Willen we door zo iemand worden verbonden?
Hoeveel wil je opofferen om het moreel juiste te doen? Kun je weten wat moreel de juiste keuze is? Gaan de moreel juiste keuze en het goede doen wel altijd hand in hand? Is het presidentschap niet een hoger doel dat de middelen heiligt? Morris heeft grote plannen met de VS en de wereld. Vooruitstrevend, verbindend. Maar wat mag je doen om op die plek te komen? Welke offers ben je bereid te maken en, belangrijker nog, welke niet? En hoe ga je met die offers om? En kun je überhaupt wel iets veranderen?
The Ides of March is een zeer sterke film die, als je hem de kans geeft, veel geeft om over na te denken. Oorzaak, gevolg. Actie, reactie, opgehangen aan keuze na keuze. Uiteindelijk staat de vraag centraal of we moreel kunnen blijven handelen in een immorele wereld. Zou Brutus zich dat ook hebben afgevraagd?
Zoveel vragen en logisch ook. The proof is in the pudding, denk ik. Het is gemakkelijk theoretisch te moraliseren, maar uiteindelijk gaat het om de praktijk.
En wat is schoon zijn en of blijven?