Oma houdt de Chinese tradities in ere in het Bangkok van vandaag. Haar kinderen en kleinkinderen hebben die tradities veelal losgelaten en zoeken hun weg in het moderne leven in de stad. De een mislukt daarin jammerlijk, de ander is buitengewoon succesvol. Kleinzoon M wil het maar niet lukken en is eigenlijk een nietsnut. Maar dan blijkt oma ongeneeslijk ziek te zijn. En oma heeft een huis. Dat huis blijkt erg gewild.
Dat is de oppervlakkige verhaallijn. Daaronder ontrolt zich een prachtig verdiepend verhaal over toewijding, genegenheid, tradities en zorg voor elkaar. Het spel tussen Billkin die de jonge kleinzoon M speelt en Usa Semkhum is vertederend en afgewogen. Nooit te gedramatiseerd zijn ze heel herkenbaar, vooral in de Aziatische context.
De symboliek waarvan de film gebruikmaakt is buitengewoon sterk: de granaatappels die aan de boom groeien die oma ooit plantte toen M geboren werd zijn nog niet rijp, net als M nog niet rijp is aan het begin van dit coming of age verhaal. Vis is ook belangrijk, oma wil niet voor niets een bepaalde vis.
En het shirt dat M halverwege de film draagt heeft metaforische waarde. Net als het accessoire dat hij steeds bij zich draagt. Goed opletten geblazen, dus, de verwijzingen zijn te mooi om te missen.
Maar de scènes die het meest raken vinden we richting het einde van de film. Als kleinzoon gaat zingen lijkt er even niets meer te bestaan. En tja… ‘Knock, knock…’, liefdevoller wordt het niet.
Thaise films zien we bijna nooit in de Nederlandse bioscoop. Dat het deze film gelukt is, is zeer terecht. Mis hem niet.
