De autobiografische film geeft een beeld van het dagelijks leven in Marokko. Abdellah groeit op met zijn twee broers en vijf zussen. Aan de ene kant verbeeldt de film Abdellah’s gevoel dat er nooit iets verandert, maar aan de andere kant stormt het in zijn leven. Zijn thuisfront is ingewikkeld en zijn geaardheid maakt het allemaal niet makkelijker. We volgen hem in twee verhalen over een periode van tien jaar. Uiteindelijk verhuist hij naar Genève. Eindigt zijn zoektocht naar vrijheid daar of gaat die slechts een nieuw hoofdstuk in?
Regisseur Abdellah Taia baseerde de film op het door hem geschreven boek Broederliefde. Hij gaf in het nagesprek aan dat het alles behalve een trouwe verfilming is: “Ik heb zelfs het boek niet meer herlezen toen ik de film ging schrijven.” Het boek is voltooid, meent hij, de film is een nieuwe vertelling van het verhaal: “Ik heb nieuwe beelden in mijzelf gevonden en dat is de film geworden.” Voor Taia is er niets krachtiger dan beeld. In de film wordt dan ook weinig gesproken.
Taia weet op een krachtige manier beelden aan het uitzichtloze gevoel van de jonge Abdellah te geven. We zien het dagelijks leven, soms gezellig maar vaak verstikkend en rauw. Desondanks stelde de film me teleur. “Er gebeurt te weinig,” was mijn eerste reactie. Maar na overweging snap ik de keuze: Taia neemt de tijd die in de mainstream niet voor een beeld wordt uitgetrokken en dat is wennen.
Aan het eind van de film heb je het gevoel dat je geen meter bent opgeschoten, en dat blijkt ook precies het gevoel dat Taia wilde overbrengen. “Het is een erg droevige film. Zelfs als Abdellah in het Westen aankomt, is hij nog niet vrij.”
Gelukkig lichtte Abdellah de film in het nagesprek toe. Door zijn woorden begreep ik de beelden beter. Eerlijk gezegd heeft de film zo’n nagesprek ook nodig. Binnenkort draait de film op het filmfestival in Tanger. Ofschoon Taia verwacht dat de film wel wat zal losmaken, vertelde hij ook dat de verhouding tot homoseksualiteit in Marokko een stuk subtieler ligt dan ‘de islam verbiedt het’. Binnenkort zal de film ook wel een weg vinden naar de Nederlandse filmhuizen. Ik ben erg benieuwd naar de reacties in Tanger.
