Recensie van ‘Life of Pi’

Pi: Geloof is een huis met veel ruimtes.
Schrijver: Maar geen ruimte voor twijfel?
Pi: O genoeg ruimte! Op elke verdieping. Twijfel is nuttig, het houdt geloof in leven. Want je kunt de kracht van je geloof niet kennen totdat het wordt getest.

Zijn vader, gered van polio door Westerse medicijnen, heeft zijn religie ingeruild voor logica. Zijn moeder, verstoten door haar familie omdat ze onder haar stand trouwde, klampt er juist aan vast omdat het haar enige verbinding met haar wortels is. Pi groeit op in de dierentuin van zijn ouders, tot hij als schipbreukeling in een reddingsboot belandt samen met een Bengaalse tijger.

Wat een mooie film! Ik heb helaas nog niet de kans gehad het boek te lezen maar de film heeft mij overtuigd dat zeker te gaan doen. De film voert je mee op de reis van Pi en zijn familie. Ze emigreren naar Canada en willen de dieren verkopen in de VS. Maar de boot vergaat en Pi (Suraj Sharma) belandt met een zebra, een oerang oetang, een hyena en een Bengaalse tijger op een reddingsboot. In de film vertelt een volwassen Pi (Irrfan Khan) het verhaal over zijn magische zwerftocht over de oceaan.

De lessen van zijn ouders, zijn grenzeloze onbevangenheid, zijn bijzondere metgezel – de tijger Richard Parker – en zijn bijzondere verhouding met God redden zijn leven.

Zonder de clou te verklappen kunnen we de vraag stellen: wat is echt? Hoe beslissen we wat de werkelijkheid is? Het verhaal dat we willen horen? Het verhaal waarvan iedereen gelooft dat het echt is? Het verhaal dat zoveel mogelijk in overeenstemming is met wat we weten over de werkelijkheid, of met onze verwachting? En dan de vraag: maakt dat uit? Waarom?

Een ongelofelijk verhaal? Kijk de film en oordeel zelf zou ik zeggen! En laat ons weten wat je vindt.