De verleiding bestaat uit tasjes met daarin een dia met een kaarsje en een kaartje met een inspirerende tekst en natuurlijk iets zoets om te eten, want dat is traditie. Vorig jaar had ik zelf koekjes gebakken en dit jaar wordt het een lekkere mix van nootjes, rozijnen en pure chocolade. Een fusion van traditie en gezond eten. Immers een gezond lichaam en een gezonde geest gaan hand in hand.
Op het kaartje schrijf ik altijd vragen op die kunnen leiden tot reflectie op het afgelopen jaar. Waar ben je dankbaar voor, wat geeft jou energie en wat heb je gedaan voor een ander? Eigenlijk meer een uitnodiging om in gesprek te gaan over datgene wat moed heeft gebracht, wat vertrouwen heeft gebracht en vooral wat drijft om bij te dragen aan een net wat mooiere omgeving.
De grote glimlach van mijn vrienden is goud waard. Gewoon een kaarsje, een kaartje en een zoete traktatie kan zoveel geluk brengen. Divali als uitnodiging tot een conversatie waar wij delen wat ons ten diepste bezighoudt. Het moment om te reflecteren op de vraag hoe een betekenisvol leven te leiden op de meest krachtige manier.
Wanneer ik fiets door de Bijlmer van Holendrecht naar het stadsdeelkantoor, kom ik langs het gebouw van het Leger des Heils en daar staat altijd een meneer met lang haar en een imposante baard voor de deur. Hij vertelde mij dat hij een aantal jaren geleden gewoon een gezin had en een huis en dat hij door klappen van het leven alles is verloren aan spullen.
Ja, dit waren zijn woorden, alles aan spullen. Heel expliciet zo geformuleerd en ik vroeg hem om mij meer te vertellen. Zijn waardigheid, daar staat hij elke dag nog voor. Hij straalt uit dat hij een mens is om rekening mee te houden. Hij heeft dan wel geen spullen meer, hij is vastberaden om wel die waardigheid te behouden.
Het is een voorrecht om hem te mogen spreken en van zijn wijsheid te leren. En er staat voor hem al een tasje klaar. Een tasje met natuurlijk een kaarsje en een kaartje en een lekkernij.
Op zijn kaartje heb ik geschreven dat ik dankbaar ben dat hij het gesprek met mij wil aangaan en dat ik hem bewonder, omdat ik met een dak boven mijn hoofd en een volle ijskast nog niet die wijsheid heb die hij heeft. Dat wij voorbij spullen en titels elkaar kunnen ontmoeten en dat iedereen een verhaal heeft dat het waard is om te worden gehoord en te worden gezien.
Divali als moment om het licht te laten schijnen voorbij de obligate woorden en dichter bij het buitengewone leven dat wij zouden kunnen leiden als wij de focus verleggen naar dat wat echt betekenis geeft. Zoals de leerlinge Gioia van de Shri Lakshmi school die mij vroeg hoe het toch komt dat er op school wel rekenen en taal wordt gegeven, maar onvoldoende over zelfvertrouwen wordt gepraat.
Met Divali in het achterhoofd heb ik haar beloofd om het recht op zelfvertrouwen als thema voor de komende tijd te adopteren. Dat wij het gesprek durven aangaan over de vraag wat ons ten diepste bemoedigt om het leven te leiden waarvoor wij zijn gemaakt. En eerlijk gezegd is mijn grote wens dat wij altijd bij de kinderen beginnen.
Op 20 november is het de internationale dag van de rechten van het kind en met een groep leerlingen onder wie Gioia, maken wij een podcast en lanceren wij een stripverhaal waar kinderen pleiten voor dit recht op zelfvertrouwen. De buurtrechter die wij hebben in Venserpolder Amsterdam Zuidoost en een aantal juristen geven een masterclass pleiten. En de podcast wordt gesponsord door een oud-docent die zijn netwerk voor ons inzet.
Dit is wat mij betreft de bedoeling van Divali: dat wij onze kennis, inzicht en ervaring inzetten om overal licht en liefde te brengen. Om voorbij de spullen, het feest van het licht te kunnen vieren. Dat leerde ik van de meneer met de imposante baard. Die les geef ik graag door samen met kaarsjes, en kaartjes en lekkernijen.
Subh Divali, een mooi lichtjesfeest gewenst!
