Hier in Sortelha, in het donkere toeristenbureau, vond ik een paar jaar geleden een folder van de GR 22. En zo ontstond het plan om deze wandelroute, die letterlijk langs de boerderij van mijn vriendin Christina loopt, te gaan lopen. Het leek me fantastisch om alle middeleeuwse plaatsjes die ik in de loop der jaren heb bezocht, een keer lopend te verbinden en daar dan ook echt de tijd voor te nemen.
Dat we met de trein vanuit Nederland hierheen zouden gaan was geen vraag, maar een uitgangspunt. Slow travel noem ik het. Want is vertragen niet waar we in deze tijd behoefte aan hebben?
Vakantie is voor mij: wandelen in de natuur, de tijd vergeten, tot rust komen. En ook: iets meemaken van het gewone leven in het land dat ik bezoek, wat van de geschiedenis leren en natuurlijk lekker eten. Ik ga graag naar Portugal, omdat mijn vriendin Christina daar al dertig jaar woont. In de beginjaren reisde ik naar haar toe met de trein. Ik had tijd, er was een goeie treinverbinding en ik wilde niet onnodig vliegen (toen al niet). Na de geboorte van mijn zoon werden de bezoekjes schaarser en namen we het vliegtuig, de milieuoverwegingen maakten plaats voor comfort en gemak. Tja…
De laatste keer dat ik in een vliegtuig stapte was in februari 2018 voor een flitsbezoek aan Christina en haar gezin. Ik had niet veel tijd, dus heen op woensdag, terug op zondag. De maandag daarna moest ik me ziek melden, mijn lijf kon dit snelle verplaatsen niet bijhouden.
Langzamer kan ook
Dit moest dus anders. Waarom moest de reis naar mijn bestemming zo snel mogelijk? De omgeving, de natuur, het weer, de mensen, de talen langzaam zien veranderen, dat is toch een mooie ervaring op zich? En natuurlijk knaagde het aan me dat ik geniet van de natuur op mijn vakantiebestemming, terwijl ik ondertussen meewerk aan de vernietiging van diezelfde natuur door de enorme CO2 uitstoot van de vliegtuigen en auto’s waarin ik me verplaats.
Het was best even een speurtocht naar de beste reisroute, omdat de nachttrein van de Spaans-Franse grens naar Lissabon in coronatijd is verkocht en een snelle verbinding met de trein dus niet langer mogelijk is. Maar hey, we hoefden niet snel toch? Tot Bayonne in de Pyreneeën reisden we in 12 uur met de trein, met maar drie keer overstappen vanuit Zutphen. In Parijs, in de hal van Gare Montparnasse greep ik mijn kans om Für Elise op de stationspiano te spelen. Vinkje bij: pianoconcert geven in Parijs 😉.
We sliepen in een rustiek hotelletje midden in Bayonne en wandelden de volgende ochtend door dit mooie stadje, de hoofdstad van Baskenland. Op ons dooie-akkertje namen we ‘s middags het boemeltje naar de grens en stapten daar over op een treintje dat ons in San Sebastian bracht. Dit was vakantie!
De volgende dag bracht de Flixbus ons in zes uur naar Vilar Formoso, aan de Portugese grens, waar Christina ons oppikte. We hadden de voorste stoelen boven in de bus geboekt en genoten van de beenruimte, de uitzichten én het stopcontact voor de opladers.
Onderweg: een andere wereld
Deze reis was voor mij meer dan op weg zijn naar mijn bestemming. Het was onthaasten, een belevenis op zich, de afstand ervaren, de verschillende werelden aan me voorbij zien trekken. Als een film. En daarbij gedachten krijgen die ik thuis nooit zou krijgen: ervaren dat het er elders heel anders aan toe gaat, helpt mij mijn eigen worstelingen in perspectief te plaatsen.
Het fijnst vond ik wel dat het me moeiteloos lukte om in het moment te zijn. Niet straks, niet gisteren, maar nu. Heel relaxed. Gewoon zijn. En ervaren wat er is. De zon, de cadans van de bus op de weg, de weidsheid, het ongemak van het lange zitten. Het is allemaal oké.
Is dat niet wat reizen is? Of je je nou verwondert over een middeleeuwse kathedraal, een mooie bergtop of het leven in een langeafstandsbus met arbeidsmigranten. Het gaat om het ervaren van wat je thuis niet kunt ervaren. Even een andere wereld in stappen waar je zekerheden ineens niet meer gelden. Nieuwe perspectieven. Ik kan het aanbevelen!*
* voor praktische tips voor reizen naar Portugal mag je me uiteraard benaderen!
