“Soms voel ik mij een roepende in de woestijn”

De plek die ik op het oog heb, wil ik noemen omdat het de geboorteplek is van mijn naam ‘Pelgrim Henricus’. En dan heb ik het over de Sint Willibrordsabdij in Doetinchem. Onlangs was ik er weer, voor het eerst na het overlijden van de monnik aan wie ik mijn naam te danken heb.

In de zomer van 1993 ging ik – als tamelijk rechtlijnig opgevoede man – voor het eerst naar een klooster. Ik was 48 en in mijn leven was alles in duigen gevallen. In het zengroepje wees een vrouw mij op de mogelijkheid van het klooster in Doetinchem. Er was een mooie zenzolder, en wanneer ik geen geld had kon ik dat zeggen en dan vond men een oplossing. En daar stond ik dan op een warme julidag in het kleine portiek.

Een half jaar lang kwam ik er elke maand een week. De aanraking was betoverend. Ik zou wel willen blijven, maar de gastenpater keek mij aan en zei: “U bent geen man voor binnen! U bent een man van buiten!”.  Ik kwam in aanraking met boeken over de pelgrimage. Nu was ik helemaal geen loper, ik kreeg altijd snel pijn op mijn scheenbeen. Ik dacht aan alles, maar niet aan lopen. Toen was daar het boekje Naar het land dat Ik u wijzen zal. Voor mij zeer vertrouwde woorden, want bijbelvast was ik van jongs af aan. Maar ditmaal kregen de woorden een wonderlijk vervolg. Alsof iemand tegen mij zei: “Ga op pad!”. En dat deed ik, gewoon als Henk Woelders ging ik aan de slag. Ik wilde 50 jaar worden door op mijn geboortedag uiteindelijk Jacobus van Compostella te omhelzen en ik trok er zes maanden voor uit. Nu ben ik op 1 februari jarig, dus midden in de winter. De paters gaven mij op de vertrekdag de pelgrimszegen. “Heer, wil Henricus vergezellen op zijn tocht”, en ik werd besprenkeld met het gewijde water. Ik heb het ervaren als het krijgen van een nieuwe naam. Pelgrim Henricus, herinnering en opdracht. En ik heb het er maar moeilijk mee gehad dat ik mij pelgrim Henricus ging noemen. Was ik in het klooster gegaan, dan zou iedereen mij als vanzelfsprekend broeder Henricus hebben genoemd. Nu niet.

Ik heb Compostella niet gehaald. Na drie maanden stopte de tocht en ik ging terug naar huis. Maar wat ik beschouwde als een mislukking, werd de start voor alles wat ik nu doe. Ik organiseer kloosterwandelingen; mijn bureau draagt de naam De Wandelmaat, een synoniem voor God. Niet in de oude grijsaard uit mijn jeugd, maar in de gezichten van kloosterlingen en medereisgenoten ervaar ik de aanwezigheid van een alom aanwezige kracht. De onzichtbare wandelt mee; ik ben een man van buiten geworden, die niet zonder de stilte van de monnik kan. Pelgrim Henricus ervaar ik als opdracht, en zo ben ik maar begonnen met het aanbieden van zingevingswandelingen, van kerk tot kerk, van klooster naar klooster.

Pelgrim Henricus is niet meer dan een stukje gist. Soms voel ik mij een roepende in de woestijn. Onlangs was ik weer in de abdij. Ik zag een film over de bouw van het klooster. De klok werd in de toren gehangen. Toen hoorde ik de naam van de klok. Henricus!