Songs of Praise

Het moge duidelijk zijn: van de huidige conservatieve regering hoeven de vluchtelingen weinig medewerking te verwachten. Deze houding past binnen een bredere trend in het Verenigd Koninkrijk om de grenzen te sluiten. Zo wordt er openlijk gesproken over een vertrek uit de Europese Unie, en wil men de komst van vele Oost-Europeanen naar het Verenigd Koninkrijk tegenhouden. Maar de komst van migranten uit Afrika en het Midden-Oosten baart de meeste zorgen. De beelden van duizenden vluchtelingen die in Calais (Frankrijk) een poging wagen om naar de overkant van het kanaal over te steken zorgt voor angst en wantrouwen. Zoals een populistisch tabloid het verwoordde: de Duitsers konden wij tegenhouden in de Tweede Wereldoorlog, maar het lukt ons niet om deze stroom mensen weg te jagen.

In deze context vol vijandschap besloot het programma Songs of Praise van de BBC om een aflevering uit te zenden vanuit een kerk voor vluchtelingen in Calais. Het programma, dat op miljoenen kijkers mag rekenen, wordt wekelijks uitgezonden vanuit een andere kerk. Het zijn meestal indrukwekkende kerken, gevuld met goed gekleed publiek. Op en top Brits. Een uitzending vanuit Calais zou voor een heel ander beeld zorgen: gescheurde kleren, diverse achtergronden, spanningen leesbaar op de gezichten. De kwestie houdt het land bezig. Voor sommigen is dit weer eens een bewijs dat de BBC – een organisatie die toch al onder vuur ligt – niet neutraal is en een progressieve boodschap wil uitdragen. In de populistische tabloids verschijnen allerlei cynische artikelen over de keuze van de BBC voor uitgerekend een kerk in Calais.

Zelf vind ik het een uitstekende zet van de BBC. Allereerst, omdat het de situatie van de vluchtelingen concreet maakt. Het blijft nu een abstract probleem, je zou haast vergeten dat het om mensen gaat. Dat vond ik zo sterk aan een reportage van NRC Handelsblad, waarin een groep vluchtelingen vanuit het Midden-Oosten gevolgd werd in hun reis naar West-Europa. In de groep zat een mix van onder anderen musici en academici. Het waren allemaal mensen die je er graag bij wilt hebben, en die een geweldige bijdrage kunnen leveren aan Europa. Dankzij deze reportage ging het thema voor mij in ieder geval meer leven. En dat zal ook het gevolg zijn van een uitzending van Songs of Praise in Calais.

En daarnaast vind ik het ook zo passend bij een christelijk programma als Songs of Praise. “Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op”, zegt Jezus in zijn slottoespraak (overgeleverd in het Evangelie van Matteüs). God laat zich juist kennen daar waar een beroep op ons gedaan wordt. Gevangenen, daklozen, zieken, en vreemdelingen. Juist daar horen de liederen van Songs of Praise te klinken. Als teken van verbondenheid, en ter bemoediging.