Mij valt op dat steeds meer onderwerpen in de joods-christelijke dialoog van een taboe worden voorzien. Zo is inderdaad het woord antisemitisme al voldoende om de discussie geheel op slot te zetten. Uiteraard speelt in deze discussie de huidige politieke situatie in de staat Israël mee. Dit onderwerp vermijden of taboeïseren werkt contraproductief. Natuurlijk is hiervoor goede informatie nodig. Daarvoor hebben we het CIDI, maar die organisatie is in de loop der jaren steeds meer tot spreekbuis van de zittende regering in Israël geworden. Van een ambassade verwacht je dat; niet van een onafhankelijk orgaan als het CIDI. Voorlichting en debat over Israël in één hand met bestrijding antisemitisme is ook een ongelukkige combi: kritiek op de politiek komt daardoor veel te snel in de buurt van vermeend antisemitisme. Het lijkt erop dat alleen een onvoorwaardelijke steun aan niet alleen de staat maar ook de vigerende politiek welkom is in de joods-christelijke dialoog, een fatale ontwikkeling! De opkomst van de islam wordt daarentegen met name door evangelicaal-protestantse christenen op theologische gronden als zorgelijk ervaren, ook al geen goede zaak. De religieuze christelijke bekrompenheid die eeuwenlang het jodendom trof met het etiket ongelovig, is nu verplaatst naar de islam.
Een nog nauwelijks becommentarieerd feit, maar veelzeggend is de aansluiting van de Joodse Omroep bij de EO. Inderdaad, geen onvertogen woord over Israël bij deze omroep: ik zou willen zeggen: helemaal geen politiek woord over Israël. Voor de EO blijft Israël een bijbels openluchtmuseum. Wél speculaties over de Eindtijd waarbij de joden zich massaal tot het christendom dienen te bekeren, maar goed, dat duurt nog even en intussen is die kritiekloze steun maar al te welkom. Er komen wel moslims aan het woord bij de EO, maar dan staan ze wel op het punt zich tot het christendom te bekeren. Dat ook in Israël het fundamentalisme om zich heen grijpt, nu van joodse signatuur, waarin de Tempelberg als brandpunt van bewegingen tot herbouw van de tempel wordt gezien, gesteund door (alweer) evangelicale protestanten uit Amerika: het is niet langer folklore, maar grimmige werkelijkheid, die de huidige spanning in Israël goeddeels verklaart. Daarover bij de EO niets: was derhalve de NCRV niet een moediger keuze voor de Joodse Omroep geweest?
De dialoog is gebaat bij deelnemers die hun eigen religieuze achterban serieus nemen, waarmee de solitaire spirituele zoekers wel niet hoeven te worden buitengesloten, maar toch ook niet de eerst aangewezenen zijn. De belangstelling voor het jodendom is trouwens juist bij de moderne spirituelen flink tanende, wars als deze zijn van institutionele verbindingen en van lastige politiek-religieuze vraagstukken.
Het wordt hoog tijd dat de deelnemers aan de joods-christelijke dialoog zich ontdoen van politieke correctheid en onderwerpen durven aansnijden die de huidige situatie in elk geval raken, al hoeven ze die niet op te lossen. Het taboeïseren van onderwerpen door met het predikaat antisemitisme rond te strooien is daartoe in elk geval geen bijdrage.
Bedankt voor het plaatsen van dit artikel. Ik ben het geheel met de schrijver eens.