Ik zette mijn fiets tegen de muur van de Oudkatholieke kerk in mijn nieuwe woonplaats. Daar was ik nooit eerder geweest, want corona en zo. Geen kerkdiensten. Ik moest een afspraak maken om door de pastoor met heilige as bevuild te worden. Want ik ben, het is niet anders, een zondaar en dat moet er af en toe ingewreven worden. De pastoor leek het met grimmig plezier te doen. Hij heeft een streng calvinistische achtergrond, zei hij.
Terwijl er zwarte sneeuw op mij hoofd dwarrelde dacht ik aan wat ik daarnet gezien had, onder een boompje vlakbij mijn fiets. Struikelstenen met de namen erop van joden die in de oorlog zijn weggevoerd. Zoals Nathan (20), Sara (16), en Jentje (9), ‘vermoord in Auschwitz’. Ik voelde onder mijn schoen iets glibberigs. Hondenpoep. Ik probeerde die, staande op één been, met een stokje weg te krijgen waardoor ik begon te wankelen.
Ik viel. Op de een of andere manier tuimelde ik omlaag, voorbij de struikelstenen naar de diepte, naar de duistere mestvaalt onder de mensheid waar ovens loeien, laarzen stampen. Ik bleek mee te stampen. De nazi zit ook in mij – hoewel ik dat niet echt wil weten. Ik kijk liever de andere kant op. Dat is de strategie van mijn hoofd, dat er heel goed in is om mijn minder fraaie eigenschappen te ontkennen. Een hoofd dat daarom af en toe de as van berouw nodig heeft. Om bij de les te blijven. De les van de liefde, wat dat ook mag zijn.
Even aarzelde ik. Kan ik met die poep aan mijn schoen wel de kerk binnen gaan? Mijn hoofd zei: dat kun je niet maken. Maar iets anders in mij zei: juist wel, waar is de kerk anders goed voor?
Gelukkig had de pastoor een mondkapje op, zodat hij niets van de stank merkte.
