De drie vrouwen in de film hebben elk een andere levensovertuiging die op verschillende manieren een rol speelt. Smita is hindoe en vestigt haar hoop op een tempel aan de andere kant van het immense India. Daar wil ze offeren zodat haar gebeden verhoord worden. We zijn in delen getuige van een roadmovie per trein. Giulia leeft in een Zuid Italiaans dorp dat zich een weg zoekt naar de toekomst, terwijl tradities daar maar moeilijk mee overweg kunnen. Zij gelooft niet meer in het katholieke verhaal en vertaalt de woorden van de priester totaal anders dan de priester ze ongetwijfeld bedoelde. Sarah is joods maar haar levensbeschouwing is de harde werkelijkheid van de zakenwereld waarin zij als top advocate carrière probeert te maken.
Elk van de vrouwen krijgt in de film een eigen talisman aangereikt. Een interessante vraag is waar die talismannen in elk van de levensverhalen voor staan en wat ze de drie vrouwen brengen. Dat is absoluut meer en dieper dan op het eerste gezicht het geval lijkt. Ze zijn dus niet random zomaar gekozen: ze hebben een betekenis in elk van de verhalen.
En dan is er de kleur rood. De kleur rood is soms heel pontificaal in beeld, soms heel subtiel. Let erop, het doet iets moois.
Tot slot kun je je natuurlijk dingen afvragen. Is het te makkelijk, deze drie verhalen van vrouwen die met elkaar in verband gebracht worden terwijl ze elkaar niet kennen? Is het niet kritisch genoeg, omdat er geen stelling wordt genomen over de gevolgen van globalisering? Is het stereotype, omdat we zouden willen dat het anders was? Ik vind het een eerlijke film die de manier waarop we leven in beeld brengt en ons uitnodigt om te bepalen of we zelf misschien niet te makkelijk, te weinig kritisch en te stereotype naar de wereld kijken. Ga de film zien.
