Tijdens mijn puberteit had ik – zoals de meeste jongeren – meer interesse voor andere dingen dan het geloof. Ik ging wel naar catechisatie en sprak daar met leeftijdsgenoten (onder begeleiding van een volwassene) over het geloof en ik kwam ook nog wel in de kerk, maar een hele bewuste keuze was dit niet. Toen ik tijdens mijn studie op kamers ging wonen, kwam het geloof zelfs op een erg laag pitje te staan. Wanneer iemand ernaar vroeg erkende ik nog wel dat ik gelovig was, maar ik voelde mij niet – of in ieder geval niet sterk – met een kerk verbonden.
Dit veranderde eigenlijk gek genoeg toen ik mijn man leerde kennen. Hij was niet christelijk opgevoed, maar had er op een gegeven ogenblik in zijn jeugd wel over nagedacht – om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat hij bewust niet-gelovig was. Hij was van mening dat ik, wanneer ik vond dat ik gelovig was, hier ook iets mee moest doen. Eigenlijk door hem aangespoord ben ik begonnen de Bijbel weer te lezen en af en toe weer eens naar een kerk in onze woonplaats te gaan. Vijf jaar nadat we elkaar hebben leren kennen heeft mijn man mij ten huwelijk gevraagd. Omdat hij niet in de kerk wilde trouwen en ik het belangrijk vond dat ons huwelijk wel werd ingezegend, zijn we op zoek gegaan naar een middenweg. We wilden graag in Schotland trouwen en hebben daar een prachtig klein kasteeltje gevonden, waar we alles precies zo konden regelen als we zelf wilden. De dominee van mijn ouders was gelukkig bereid om naar Schotland te komen om daar ons huwelijk in te zegenen. Zonder kerkdienst, maar met een bijzonder goed verhaal – voor zowel gelovigen als niet-gelovigen- n.a.v. de Bijbeltekst die wij zelf – samen – al hadden uitgekozen. Ook in de muziek (Into my arms van Nick Cave) kwam het verschil tussen geloof en niet-geloven bewust terug.
Twee jaar geleden is ons eerste kind geboren. Ik wilde onze zoon heel graag laten dopen en mijn man vond dat in eerste instantie goed, maar hij wilde geen dingen beloven waar hij niet achter stond. Helemaal zonder discussie is dit niet gegaan, maar uiteindelijk heeft hij – in overleg met de dominee – de tekst van de doopbelofte zodanig aangepast dat hij er volledig achter kon staan.
Mijn man laat zich niet tegenhouden door ‘wat hoort’ of altijd zo geweest is binnen de kerk. Soms heb ik dat wel eens moeilijk gevonden, maar ik heb de afgelopen jaren ook gemerkt dat zijn bewuste en kritische houding juist als heel positief wordt ervaren door o.a. de twee dominees die tot nu toe een belangrijke rol in ons leven hebben gespeeld. Ook ik kom er steeds meer achter dat ik door mijn niet-gelovige man veel bewuster met het geloof omga en ik ben hem daar eigenlijk erg dankbaar voor. Bovendien heb ik gelukkig altijd van huis uit meegekregen en ben ik er zelf ook vast van overtuigd dat het uiteindelijk belangrijker is wat je in je daden laat zien, dan wat je met je mond belijdt. Is dat niet wat het verhaal van de barmhartige Samaritaan ons wil leren?
Mooi hoe jullie samen op zoek gaan naar wat bij jullie past, goed voelt. Vaak de middenweg, bijna onvermijdelijk denk ik als je gunnend in de relatie staat