We stonden met ongeveer tweehonderd personen langs de Karel Boddeweg. Alles was afgezet en de straat was gevuld met bloemen, motoren en mensen.
Er heerste een kalme stilte. Clubleden spraken kort op gedempte toon met elkaar, klopten elkaar op de schouders, wisselden magische rookwaar uit en broodjes frikadel speciaal.
Iedereen werd zeer gestructureerd op zijn of haar plek gewezen tot het grote moment aanbrak: het binnendragen van de overledene.
De overledene werd door zijn naasten binnengedragen met aan weerszijden vier immens grote rode lichten en witte rookpluimen en begeleid door Afrikaanse trommels. Maar de trommels waren alleen voor het oog waarneembaar. Ze werden overstemd door een koor van tweehonderd brullende motoren die met hun meerstemmige pulsen de overledene hun laatste groet gaven. Als een symfonie, als een uitroep.
We hebben het anno 2016 geregeld over de grote tegenstellingen in culturen en religies waarmee wij vandaag de dag samenleven. De verschillen wringen soms, maken groeperingen onbereikbaar voor elkaar. Vandaag was ik getuige van een overstijgend ritueel van een groepering die diverse westerse en oosterse culturen in zich heeft opgenomen. Ik zag Antillianen, Afrikanen, Polen, Duitsers, goedlachse Brabanders. Allemaal naast elkaar en met één verbondenheid: de club waarvan zij lid zijn en de overledene die zij willen eren.
En ik stond er als stiekeme toeschouwer – en deelnemer – bij. En ik dacht: Wauw! Dit is wat een goed ritueel doet: mensen verbinden en ruimte bieden aan iedereen aanwezig.
Bedankt voor deze beschrijving—van een Markante, Waardige Afscheids-Gebeurtenis waar ik anders nooit van geweten had
Zeer mooi bericht. U heeft het nu van dichtbij ervaren en een klein beetje ons gevoel hierbij kunnen delen. Ik wil u kennis geven van het volgende; de waargenomen “trommels”, worden “tifa’s” genoemd. Deze zijn niet Afrikaans maar Moluks. Satudarah MC is namelijk opgericht door voornamelijk Molukse broeders. Tot op de dag van vandaag telt de motorclub nog steeds vele Molukkers als haar leden. Verder een mooie beschrijving van uw ervaring!
Dank, FM SMC, voor deze waardevolle aanvulling! Ik wens u veel sterkte bij het verlies van uw broeder.
Ik herken je ervaring en deel die. Het betrof een andere motorclub waar ik als spreker mee samen mocht werken. Wat mij vooral opviel was het respect, de saamhorigheid en vooral de bovengemiddelde mate aan fatsoen en goede manieren… Op de een of andere manier heb je (ook ik, ik geef het met schroom toe) toch een vooroordeel. Volstrekt onterecht, zo bleek. Het was een zeer prettige samenwerking, alle afspraken werden stipt nagekomen. Maar waar het uiteindelijk om ging: het werd een onvergetelijk afscheid, niet alleen voor de leden van de club, maar zeker ook voor de familie en alle andere betrokkenen.
Wat krijgen we nu weer?
Een bende motorcriminelen die zich middels criminaliteit, geweldpleging en minachting van de wet op de voorpagina gewerkt hebben, van die publiciteit gebruik gemaakt hebben hebben voor propagandadoeleinden wordt hier effe geprezen omdat ze toch zo’n verrekte goed afscheidsritueel in mekaar weten te flansen?
Sorry, maar daar kan ik geen respect voor hebben. Niet die motorcriminelen, niet hun afscheidsritueel, en niet de kwezelachtige bewondering die uit dit stukje spreekt.
Had de schrijver van dit stukje al gedacht aan een afscheidsritueel voor de slachtoffers van de criminele activiteiten van deze bende? Of is dat niet “indrukwekkend” genoeg?
Bijzonder Simone hoe je durft leren door toeschouwer te worden en dit daarna met ons deelt. Bewonder je lef en de manier hoe je het omschrijft.
Maakt de dood ons ook niet even meer mens? Loslatende welke achtergrond ook? De verbinding die je omschrijft ligt ingesloten in ieder mens, ongeacht ras, kleur, leeftijd, voorkeur, enz.
Goed om dat juist hiermee te illustreren. Petje af.