Verbeter de wereld, begin bij jezelf!

Plaagdieren moeten vernietigd worden

Na een leven lang in de stad gewoond te hebben zijn wij naar de Achterhoek verhuisd. Hier zijn boeren, reeën en een buizerd onze buren. We hebben een stuk land. En ik kom in een nieuwe wereld van zand, leem en kruipende wormen. Daar stond ik voor het eerst oog in oog met een groot melkwitachtig wezen: de engerling, larf van de meikever.

Als je met een zoekmachine ‘engerling’ zoekt kom je vooral ‘plaagdier’ tegen. Alle berichten gaan over de bestrijding ervan. En dat snap ik wel. Ze zijn onzichtbaar, vreten van onderen af de moestuin kaal en als je ze dan eindelijk te zien krijgt, zien ze er niet uit. Zij zijn ‘zij’ en ‘wij’ hebben daar vooral last van. Ideale vijanden dus, die nodig vernietigd moeten worden. Daar zijn we dus goed in geslaagd. Volgens Duitse onderzoek is de afgelopen 27 jaar het aantal vliegende insecten met 75% afgenomen. De afname van biodiversiteit staat (samen met klimaat en de afname van grondstoffen) in de top drie van hardnekkige vraagstukken van onze tijd.

‘Zij’ krijgen de schuld

Opvallend is, dat naar de boeren wordt gekeken als grote schuldigen. ‘Zij’ hebben het gedaan, niet ‘wij’. Al scheppend in de aarde werd duidelijk dat ik daar niet mee weg kom. De oorzaak ligt dieper in ons. Blijkbaar hebben wij onze soort in de loop van de geschiedenis los gemaakt van andere soorten. De mens heeft zich buiten en boven al het andere leven gesteld. Al dan niet met de Bijbel, de Koran of de Thora in de hand. We zijn in ieder geval in ons deel van de wereld vervreemd geraakt van onze plaats in de ‘circle of life’. En in onze gepolariseerde samenleving groeit de afstand tussen ‘wij’ en ‘zij’.

Als je, zoals ik, gelooft dat alle leven onderdeel is van één oneindig, ondeelbaar geheel, dan ben ik met ieder mens en ook ieder dier en plant verbonden. Solidariteit vraagt het overwinnen van angst voor het onbekende. Die onbekende is al snel de plaaggeest die overwonnen moet worden. Je kunt je nog zo verbonden voelen met de toekomst van de aarde, maar er verandert niets als je jouw eigen afgescheidenheid niet onderzoekt. Met alle goede bedoelingen leidt ‘Earth Hour’ dan tot een diepere kloof tussen ‘wij van het milieu’ en onze ‘plaaggeesten’.

Voor wie ben ik bang? Migranten, nationalisten, boeren, engerlingen? “When fear sees a border it builds a barrier. When love sees a border it builds a bridge”.

Kun je van een engerling houden?

Inmiddels kom ik onder de indruk van dat geheimzinnige wezen. Zij is vier jaar onafgebroken onder de grond. Daar eet zij zich dik aan wortels en verpopt zich om in de eerste week van mei als meikever uit te vliegen. Meikever en larf zijn voeding voor andere dieren. Denk aan vleermuis, vogels en mollen. Hoe minder engerlingen hoe moeilijker die het hebben en dus uiteindelijk ook wij en onze nakomelingen. Door het eten van wortels van gras maakt de engerling ook ruimte voor andere planten. Zij zijn dus super voor de biodiversiteit!

Als we engerlingen als familie gaan zien vinden we vast betere manieren om ze uit de moestuin te houden. Als we andere enge dieren en mensen als familie gaan zien dragen we echt bij aan de toekomst van onze planeet. Vandaar mijn oproep: doe op 24 maart het licht een uur uit en zet een spot op jouw enge engerling.