Als kind ben ik opgevoed met verhalen over oude tijden. Zo hoorde ik over Jezus die twee vaders had, over Abraham die voor een tweede liefde ging en over David en Salomo die meer vrouwen ‘hadden’ dan ik tot mijn twaalfde tegenkwam. Inderdaad, dit was af en toe verwarrend en leidde soms tot ongemak. Ik herinner me bijvoorbeeld gestotter en rode wangen als er puberale vragen gesteld werden.
Ik leerde dat wat vroeger kon niet meer mocht of werkte. Mijn broer zakte door het water, terwijl hij geloofde er op te kunnen staan. Maagdelijke zwangerschap bleek niet (meer) mogelijk en meerdere of nieuwe liefdes, hoe natuurlijk het idee ook voor me voelde, bleek een reden voor excommunicatie. Met de tijd veranderde klaarblijkelijk de betekenis van verhalen. Alhoewel, niet altijd. Terwijl second love en samengestelde gezinnen of meer-ouderschap ineens niet meer konden, bleven bepaalde verhalen over homo’s of vrouwen wel gehanteerd. Ik werd verdrietig en raakte in verwarring.
Een soortgelijk verdriet en verwarring treft me nu de SGP zich afwijzend opstelt tegenover de herijking ouderschap. Hoe komt het dat een partij die zegt Bijbelse verhalen hoog in het vaandel te hebben, geen teksten uit haar eigen traditie weet aan te reiken die ruimte geven voor samengestelde gezinnen, voor een ‘nieuwWIJ’ van liefde en gemeenschap? Hoe kan het dat de SGP vader Abraham eert, maar moeilijk doet over second love? Hoe kan een partij die God als vader van Jezus naast stiefvader Jozef voorstelt meer-ouderschap verwarrend vinden? Of erkent de SGP dat de triniteitsleer te verwarrend is?
Puttend uit de bronnen van mijn gereformeerde opvoeding maak ik me sterk voor kwetsbare liefdes: transrelaties, polyamoureuze verhoudingen, samengestelde gezinnen, meer-ouderschap, twee-vader/moederschap en andere relatievormen. Op basis van dezelfde verhalen als de SGP verzet ik me tegen de dominantie van de monogame heteronormativiteit. Ik zou kinderen willen beschermen tegen de ‘moderne’ discussie, zodat ze zich nu en in de toekomst vrij voelen om alleen of met één, twee of meer mensen lief te hebben en samen te leven. Maar goed, ik ben slechts een klassieke jongen en verward.
Heel mooi en raak Nick.
Grappig artikel, maar Nick snapt toch wel dat allemaal om symbolen gaat in Bijbel en niet om echte mensen?
Nick snapt het heel goed denk ik Annemiek. Hij lijkt te snappen dat de waarde “liefde” voorop moet staan , en niet allerlei normen die gebaseerd zijn op andere tijden, andere gewoontes.
Normen en waarden, een moeilijk iets voor veel mensen.
Ook voor de SGP
Grappig, ik ben niet de Gerrit van 18/12 12.41 uur.
Helemaal met Annemieke eens. Een vrouw die een kind gebaard heeft, heeft aan alle kanten steun en bescherming nodig. Voorheen was dat vanzelfsprekend. Iedereen begreep dat. Onze maatschappij is daar nu niet meer op ingericht met haar “vrije” denkbeelden over relaties en werkverplichting. Het is een probleem van deze tijd, waarvan vooral jongens de dupe worden en vaderloos zonder een gezond mannelijk rolmodel opgroeien, met moeders die van ellende niet meer weten hoe ze alle ballen in de lucht moeten houden. Vrouwen blijven alleen achter met de kinderen en mannen verdwijnen op de in het gunstigste geval maandelijkse toelage van de alimentatie na. 67% Van de schuldhulpverlening in Nederland gaat over Nederlandse vrouwen die in armoede leven tegen 33% mannen. Een groot deel van de vrouwen in kwestie werkt of is ziek door alle rollen die hen tegenwoordig worden opgedrongen. Tweederde deel van de antidepressivagebruikers is een vrouw.
Nick Everts moet misschien eens naar de feiten kijken alvorens een gedachtengoed aan te hangen waarbij hij zichzelf blijkbaar lekker voelt. Misschien kan hij zich tevens eens verdiepen in de genderideologie en Zygmunt Bauman lezen (“Liquid love” bijvoorbeeld).
Ik schreef: ‘Heel mooi en raak Nick’.
Niets aan toe te voegen, een klare en duidelijk standpunt.
Mooi artikel Nick en mooi hoe je je terechte frustratie weet te verwoorden. Ga zo door!
Dapper en mooi. Dank, Nick!
Heerlijk, die verwarring over de verschillende reacties. Terwijl nu veel beter te zien is van wie welke reactie is dan vroeger.
Ik begrijp alleen de reactie van Sue niet. Jij leest en interpreteert teksten blijkbaar heel anders dan ik. Zoals het interview met Jens van Tricht over geweld tegen vrouwen.
Ik zie noch Jens van Tricht noch Nick Evert er voor pleiten mannen van hun verantwoordelijkheden te ontslaan of te vergoelijken dat zij zich daaraan zouden onttrekken. Integendeel. Ze pleiten hooguit voor een manier die anders is dan wat jij bent gewend. Maar die mensen wel meer ruimte geeft om zichzelf te zijn en niet aan een door bijbel en samenleving opgelegde norm te voldoen. Mensen die zich van die norm losmaken omdat dat voor hen beter is ontwikkelen zich net zo goed, of soms zelf beter, tot volwassen individuen die niet voor hun verantwoordelijkheden weglopen. Ze denken hooguit beter na over waar ze wel en niet verantwoordelijkheid voor willen nemen. En die dan zeer gemotiveerd op zich nemen.
Het begrip genderideologie ken ik in een betekenis waar ik het niet mee eens ben. Dat er mensen zijn die “de natuurlijke orde van mannen en vrouwen” willen verstoren en omver willen werpen. De natuur is helemaal niet zo van het mannetje vrouwtje, huisje boompje beestje als mensen vaak denken. Of willen geloven. De voorbeelden die Nick aanhaalt uit de bijbel getuigen daarvan. En de dagelijkse praktijk bevestigt dat. Niet alle mensen zijn fysiek uitgesproken man of vrouw. Laat staan dat ze zich zo voelen. Er komen veel genetische en andere biologische variaties voor waardoor het helemaal niet duidelijk is of iemand man of vrouw is. Dat noemen we intersekse condities.
Verder voelen of gedragen veel mensen zich helemaal niet zo vrouwelijk of mannelijk (wat verstaan we daar precies onder?) als ze verondersteld worden te zijn. Veel mensen hebben het gevoel niet aan de algemeen geldende cultureel bepaalde opvattingen over vrouwelijkheid en mannelijkheid te kunnen of willen voldoen. Of hebben zelf het gevoel in een totaal verkeerd lichaam geboren te zijn. Dat noemen we transgenders.
Verder blijken mensen zich niet alleen tot het andere geslacht aangetrokken te kunnen voelen maar ook tot hetzelfde. Of tot mensen die niet specifiek man of vrouw zijn. Of tot meerdere mensen.
Het gaat hierbij in alle gevallen niet om dingen waar mensen voor kiezen, zoals veel mensen denken, maar om mensen die werkelijk doodongelukkig zijn als ze zich anders voor moeten doen of gedragen zoals anderen van hen verwachten. Wat daarvan wel de oorzaak is is nog steeds niet bekend, en in mijn ogen niet relevant. Het is zoals het is, en het is geen keuze. Al was het alleen al omdat niemand er vrijwillig voor zou kiezen om een weg te volgen die afwijkt van wat anderen als normaal beschouwen. Dat brengt veel angst, onzekerheid, twijfel enz met zich mee.
Als God de mens naar zijn beeld heeft geschapen is God blijkbaar veel diverser dan menige gelovige wil accepteren. Genderideologie is voor mij niet dat mensen de natuurlijke orde willen doorbreken, maar dat mensen krampachtig aan een tweedeling in mannen en vrouwen die voor elkaar bestemd zouden zijn vast willen houden. De praktijk wijst anders uit. Heel anders.
Wat is er mis mee mensen te laten leven op de manier die hen goeddunkt, die bij hen past, of die niet anders kunnen, in de overtuiging dat zij niets anders dan het beste voor zichzelf én voor hun naasten willen? Jij leeft op jouw manier. Dat waardeer is, en dat juich ik toe. Want als jij anders moet leven dan je bent of dan bij je past word je ongelukkig. Mogen anderen die zich anders voelen dan op hun manier hun leven leiden?
Beste Nico,
Ook jij leest en interpreteert teksten door ze voor een ander in te vullen; hoe jij denkt dat ze bedoeld zijn. Om een mensenkind op de wereld te zetten zijn nog altijd een man en een vrouw nodig (hoe lang nog?). Het maakt daarbij niet uit hoe het zit met de polariteit van de ouders. Het is simpelweg een biologisch feit. Ik begrijp dus ook niet jouw betoog over het accepteren van mensen met een andere geaardheid in dit verband.
Ik geloof ook niet dat we het over andere verantwoordelijkheden hebben. De wereld draait om feiten, niet om concepten. Het gaat om de actie die mensen de wereld insturen. Niet om wat zij vinden. Juist handelen:
Binnen zowat alle mystieke en religieuze tradities wordt gesproken over een eenheid van drie peilers waarop al het andere berust (het mannelijke principe, vrouwelijke, het kind de actie). In het geval van de menselijke reproductie is dat heel letterlijk . “Zo boven zo beneden”. Coherentie betekent dat hart, hoofd en handelen in evenwicht zijn; dezelfde kant op wijzen.
Dit alles hangt samen met bewustzijn en niet met hoe we ergens over denken en zelfs niet met wat we voelen. Het is in wezen niet eens belangrijk of er (in deze context!) wel of geen bewijzen bestaan of hoeveel mensen zus of zo “zijn”. Aan besef schort het echter nog(al) bij de mensheid. Je krijgt dus allerlei rare uitwassen, zoals (om slechts een paar actuele te noemen) regeringen die bepalen dat jouw kind recht heeft op vier ouders, of die mannen tijdens de zwangerschap een opt out geven voor het vaderschap.
Een paar jaar geleden toen ik betrokken was bij enkele bewegingen die zich inzetten voor genderrechten zou ik beslist beide artikelen hebben onderschreven. Ik heb zelfs een paar opleidingen gevolgd om het allemaal te kunnen begrijpen (in het buitenland, in Nederland bestaan/bestonden zulke opleidingen niet). Ik mag er zelfs anderen in onderwijzen.
In de praktijk heb ik gezien dat de meeste mannen die zich aansluiten bij initiatieven zoals die van Jens van Tricht oftewel zelf al niet echt beschikken over de karakteristieken van het daderschap oftewel dader zijn en de beweging gebruiken om zich anders voor te doen dan ze zijn. Het geweld tegen vrouwen (en meisjes, en kinderen) wordt er niet minder door. Het neemt zelfs toe. Net zoals het andere geweld in de samenleving.
Vaak is eerder sprake van een persoonlijkheidsstoornis bij de dader (narcisme/psychopathie) of een intra-psychisch conflict (tussen zichzelf en de partner en/of zichzelf en de samenleving) dan dat het voort komt uit gender. Het valt dan ook niet te rijmen dat “we” enerzijds pleiten voor het afschaffen van gender(rollen) en anderzijds zowel mannen als vrouwen die dader dan wel slachtoffer zijn een stigma opplakken. Een Amerikaanse studie wijst zelfs uit dat het geweld binnen “same sex relationships” consistent méér voor komt dan onder heterosexuelen (Northwestern University Feinberg School of Medicine in Chicago 2014). De verklaring? “The idea that being part of a minority creates additional stress”. L
Daarmede ben ik weer terug bij af. In onze maatschappij ontstaan allerlei kronkels die zogenaamd een oplossing moeten bieden voor maatschappelijke problemen, maar, neemt het geweld schrikbarend toe. Wat betreft frustraties van individuen begint dat in de eigen slaapkamer, waar het frustraties betreft van groeperingen uit het zich tegen andere groeperingen. Wat is het verschil? Hoe groter de chaos en hoe meer onze stabiliteit en zekerheden worden aangetast hoe erger het wordt. Het steeds maar profileren van het anders zijn (ongeacht of het gaat om geaardheid etniciteit of bijvoorbeeld de voetbalclub waarmen erg fan van is) speelt dat alleen nog maar verder in de hand, terwijl de essentie van waar het om draait al lang uit het oog is verloren.
“Ze pleiten hooguit voor een manier die anders is dan wat jij bent gewend. Maar die mensen wel meer ruimte geeft om zichzelf te zijn en niet aan een door bijbel en samenleving opgelegde norm te voldoen.”
Nick begint al meteen met “VERZET TEGEN”. Dat wekt bij mij niet bepaald de indruk dat de SGP (of zoals de titel doet vermoeden: de heterosexueel) er een andere mening op mag nahouden. Hij heeft het in dezelfde adem over “dominantie”. De ruimte waar jij het over hebt vind ik daarin niet terug.
Ik ben het 100% met je eens dat “leven en laten leven” het vertrekpunt zou moeten zijn in een diverse samenleving, maar dan is hier niet de juiste insteek gekozen. Nick benoemt dat hij verdrietig en verward is, maar doet dat jammergenoeg met een sneer naar mensen die andere waarden aanhangen dan hij zelf, waar jij nog aan toevoegt dat deze volgens jou passé zijn.
Genderideologie is een benaming voor een vorm van social construct. Niet iets wat ik in het kader van mijn reactie bedacht heb.
Beste Sue,
dat is heel veel. Ik zal proberen helder en overzichtelijk te reageren op de punten die ik het belangrijkst vind. En volgens mij zien we een aantal dingen heel anders.
Om een mensenkind op de wereld te zetten zijn al lang niet meer een man en een vrouw nodig. Er zijn een eicel en een zaadcel voor nodig. Sinds transgenders hun genderidentiteit kunnen laten wijzigen zonder onvruchtbaar te moeten zijn is het dus mogelijk dat een persoon die zich man voelt en als zodanig door het leven gaat een kind baart. En voor de duidelijkheid, een man (of een vrouw) is iemand die zichzelf als zodanig beschouwt en in die sociale rol door het leven gaat, ongeacht diens lichamelijke kenmerken. Maar ik erken ook andere vormen van zelfdefinitie.
Inmiddels is het al mogelijk (en in Engeland is daar inmiddels in het geval van erfelijke ziektes toestemming voor gegeven) met een eicel met mitochondriaal dna, dna uit de kern van een andere eicel en het dna uit een zaadcel een kind te maken.
Biologie, maatschappelijke opvattingen en juridische mogelijkheden vallen al lang niet meer samen met het religieus/maatschappelijke concept dat voor het maken van een kind een vrouw en een man nodig zijn. (Om van het opvoeden van een kind maar niet te spreken.) In die zin zijn we het dus eens. Pleit jij ervoor om er daarvoor naar te streven om dingen zoveel mogelijk bij het oude te laten?
Ik ben er vooral voor om die (of nieuwe) zekerheden te zoeken in jezelf. Wie ben ik? Wat is voor mij van belang? Wat zijn mijn waarden en normen? Hoe sta ik in het leven? Is dat in overeenstemming met hoe ik in het leven stil staan? En hoe kan ik leven op die manier in een wereld die steeds meer aan verandering onderhevig is?
Gezien de praktijk die aantoont dat veel kinderen al lang niet meer door een moeder en een vader opgevoed worden maar ook door 2 of meer moeders en/of vaders vind ik het geen uitwas maar niet meer dan logisch dat de overheid de maatschappelijke ontwikkelingen volgt en het in het belang van het kind en de betrokken ouder mogelijk maakt dat een kind meer dan 2 ouders kan hebben. Ik ken zelf een situatie waarin 2 moeders en 3 vaders gezamenlijk een kind opvoeden, dus wat mij betreft is een maximum van 4 nog te weinig.
De gedachte dat mannen die zich achter de ideeën van Jens scharen niet aan het aan daderprofiel voldoen onderschrijf ik. Dat geweld tegen vrouwen toeneemt (of toe lijkt te nemen) ook. Maar is dat een reden om niet aan het stimuleren van mannen om hun zachte en zorgzame kanten te ontplooien en zich te distantiëren van “stereotiep mannelijk gedrag”? Of begrijp ik je verkeerd?
Ik ben het met je eens dat onze zekerheden omtrent veel zaken momenteel wegvallen. Zowel op persoonlijk gebied, op religieus/levensbeschouwelijk gebied, maatschappelijk gebied als op wereldschaal.
Daarbij kan profileren ook een positieve rol vervullen. Laten zien hoe jij leeft, laten zien dat het ook anders kan dan mensen gewend zijn. Een voorbeeld zijn voor anderen.
Op het tweede deel van je reactie kom ik later terug. Ik heb nu geen tijd meer.
Wat betreft je tweede gedeelte betreft, het is niet Nick die begint met verzet maar de redactie. Die kiest de kop van een artikel. Nick zelf begint met verdriet en verwarring. Verdriet dat de SGP het anderen niet wil gunnen om alternatieven gezinnen te vormen terwijl dat in de tijd van het oude testament eerder regel dan uitzondering leek. Daar komt zijn verdriet ook uit voort. Iets dat vroeger gebruikelijk leek mag nu niet meer, op grond van een (vermeende?) zelfde basis. Waar ik wel aan toe wil vroegen dat de situatie over het algemeen in het voordeel was van mannen en niet bepaald in het voordeel van vrouwen en kinderen. Aan de andere kant, toen er nog geen uitkeringen en kinderbijslag bestonden was het voor een vrouw van wie de man overleed in ieder geval betekende dat ze van een dak boven hun hoofd en eten waren voorzien als de broer van haar overleden echtgenoot haar huwde. Waarbij van liefde wsch. weinig sprake was.
Ik lees nergens in zijn tekst dat hij het anderen niet gunt om te leven op de manier waarop zij menen dat dat goed voor ze is. Maar zich mogelijk wel krampachtig proberen aan te passen aan normen en waarden die niet bij ze passen. Ik zie zijn verzet als een pleidooi om de eigen normen en waarden niet aan anderen op te leggen. Dat is vorm van dominantie (heteroseksuele monogamie) waar ik mij met hem tegen verzet.
Overigens, ik ken hem niet en weet dus niet hij de dingen die hij schrijft zelf bedoelt. Alles wat ik hier zeg is mijn interpretatie van zijn woorden.
Maar om te voorkomen dat we onze meningen tegenover elkaar (blijven) zetten, je schrijft dat je een paar jaar geleden betrokken was bij enkele bewegingen die zich inzetten voor genderrechten en beide artikelen in die tijd zou hebben onderschreven. Je hebt zelfs een paar opleidingen gevolgd om het allemaal te kunnen begrijpen. Ik ga er daarom vanuit dat je thuis bent in de materie. Wat is er in de tussentijd gebeurd dat je van opvattingen bent veranderd?
Ik men het begrip genderideologie en weet wat daarmee bedoeld wordt. Ik zie het begrip op een totaal ander manier dan de tegenstanders van deze “ideologie”. De ideologie zou er op gebaseerd zijn de “natuurlijke orde tussen mannen en vrouwen zoals bedoeld door God” te verstoren, met allerlei schadelijke effecten zoals homoseksualiteit, transseksualiteit, huwelijken tussen partners van gelijk geslacht, meeroudergezinnen enz, wat er uiteindelijk toe zou leiden dat de mensheid uit zal sterven. Nou lijkt dat laatste mij op zich al geen slechte zaak, maar ik vind die aanname zowel in strijd met de feiten (al deze gevoelens en gedag komen voor en zijn niet aangeleerd, besmettelijk of anderszins overdraagbaar, waarvan ik aanneem dat je dat met me eens zult zijn?), als uiterst onwenselijk voor de mensen die dergelijke gevoelens hebben en zoeken en streven naar een manier van leven waarbij zij zich prettig voelen en waarbij ze niet belemmerd worden door anderen. Daarom ben ik blij dat de wetten steeds verder aangepast worden om deze mensen en gezinnen te beschermen en dezelfde rechten en plichten te geven al traditionele gezinnen. En dat is vooral in het belang van de kinderen. En ik ben ook absoluut niet bang dat dat tot meer geweld tegen vrouwen zal leiden. Of is dat niet wat je bedoelt in je reactie op het interview met Jens? Zo niet, leg me dan alsjeblieft uit wat je wel bedoelt. (Maar doe dat dan alsjeblieft onder het betreffende artikel. Anders wordt het helemaal zo onoverzichtelijk.)
Groeten,
Nico.