Racisme is geen losstaand incident of een individueel vooroordeel. Het is een cultureel systeem, een mentale conditionering, een spirituele afwijking. Het is een systeem dat ons leert anderen te verlagen en daarmee onszelf te verloochenen. Elke handeling van uitsluiting, elke gedachte van superioriteit, elke veroordeling op basis van afkomst of huidskleur is een kleine amputatie van onze menselijkheid.
Want wie een ander ontmenselijkt, of beter gezegd het probeert, snijdt tegelijk het touw door dat hem of haar verbindt met het eigen hart. Racisme creëert niet alleen afstand tussen mensen, het breekt de brug tussen jou en je eigen essentie. Die essentie is empathie. Verbondenheid. Compassie. En telkens wanneer je die essentie negeert om een ander als ‘anders’ of ‘minder’ te beschouwen, raak je verder verwijderd van jezelf.
De schade van discriminatie is zichtbaar in cijfers, incidenten en statistieken. Maar wat veel dieper en gevaarlijker is, is wat er in stilte gebeurt in de ziel van de uitsluiter. Het is geen plotselinge implosie, maar een langzame verdoving van het geweten. Een innerlijke verschraling. De compassie droogt op. De blik wordt hard. Het hart raakt steeds verder afgesloten.
De muren die gebouwd worden om ‘de ander’ buiten te houden, worden uiteindelijk gevangenismuren voor de bouwer zelf. Wie leeft in de illusie van scheiding, leeft in permanente angst. Angst om de ander. Angst om status te verliezen. Angst om zelf ‘de ander’ te worden, te zijn. Het resultaat is innerlijke armoede een leven geregeerd door wantrouwen, defensie en controle.
De spirituele prijs van superioriteit
Superioriteitsdenken lijkt misschien krachtig, maar is in feite een uiting van diepe onzekerheid en afgescheidenheid. Wie zich werkelijk thuis voelt in zichzelf, heeft geen behoefte om boven een ander te staan. Racisme is de echo van een vergeten zelfbeeld, een vervormde spiegel die alleen kan bestaan bij gratie van innerlijke leegte.
Want wat zegt het over jouw geestelijke gesteldheid als je alleen jezelf kunt waarderen door een ander te ontkennen? Als je pas bestaansrecht voelt door iemand anders dat van hem of haar te ontnemen? Het antwoord is confronterend, maar noodzakelijk: racisme is zelfdestructie vermomd als macht.
De bevrijding begint bij het besef dat het afwijzen van een ander altijd een vorm van zelfafwijzing is. En dus ligt de eerste stap in het omarmen van datgene in jezelf wat je geleerd hebt te veroordelen in een ander. De weg terug naar menselijkheid begint bij het herstellen van innerlijke verbinding: met je geweten, met je empathisch vermogen, met je vermogen tot écht luisteren en zien.
Elke bewuste keuze tegen racisme en discriminatie is niet alleen een daad van rechtvaardigheid, maar ook van zelfgenezing. Het is een herstel van integriteit. Een terugkeer naar wie je werkelijk bent onder de lagen van angst, conditionering en ideologische vervorming.
We hebben een andere vorm van kracht nodig geen kracht die overheerst, maar die geneest. Geen macht over de ander, maar een diep gewortelde verbinding met de ‘ander’. Wie niet verbonden leeft, leeft niet volledig. Racisme en discriminatie zijn niet alleen een sociaal-maatschappelijk probleem. Ze zijn symptomen van een spirituele crisis. Een collectieve ontkoppeling van wie wij in wezen zijn: wezens van verbinding.
Wanneer je weigert om nog langer haat, angst of uitsluiting te voeden, kies je voor een vorm van innerlijke bevrijding. Niet omdat het politiek correct is, maar omdat het existentieel nodig is. Je laat je ziel weer ademhalen. Je erkent dat ware vrijheid niet alleen ligt in sociale gelijkheid, maar in het herontdekken van je diepste zelf de plek waar liefde en rechtvaardigheid elkaar vanzelf ontmoeten.
En misschien is dát wel de meest verwoestende, maar minst begrepen waarheid van onze tijd.
Het is tijd om te helen. Tijd om wakker te worden. Tijd om opnieuw te kiezen voor mens-zijn in zijn volste betekenis.
Deze tekst is niet enkel opgesteld door Ptah Ankh Re, maar in volledige samenwerking met Auset Ankh Re. Het schrijven is geboren uit een gezamenlijke spirituele reflectie, gedeelde inzichten en een diep gevoelde noodzaak om niet alleen te spreken tegen systemen van onderdrukking, maar ook tot de ziel van de mens zowel die van de onderdrukte als van de onderdrukker.
