In het dorp waar ik geboren ben, kende bijna iedereen elkaar. Aan de hand van je achternaam, wist men direct bij welk nest je hoorde. Er was veel sociale controle. Dat had zijn voordelen, maar was vaak ook erg lastig. Veel mensen kwamen de streek niet of nauwelijks uit en alles leek te kabbelen in een vast ritme. Het was gebruikelijk dat wij kinderen, familie en vrienden via de achterdeur het huis ingingen. Onbekenden en fijne lui belden bij de voordeur aan, waar ze aangehoord en bedankt werden of binnen gevraagd. De voordeur was voor het onbekende en formele, de achterdeur voor het bekende en vertrouwde.

Jaren later was ik actief in de dorpspolitiek. Met een zwaai en hoffelijk buigen werd de voordeur van het gemeentehuis opengegooid en werden wij, leden van de werkgroep Onderwijs & Cultuur, vorstelijk onthaald door B & W of een ander gremium dat relevant was voor de betreffende bijeenkomst. Er volgden keurige gesprekken met keurige heren in keurige pakken met keurige kopjes koffie met een keurig koekje erbij. We werden gehoord en af en toe mochten we ook een actieve bijdrage leveren aan het politieke discours. Toch merkte ik al snel dat de voordeur weliswaar goed zichtbaar was en uitnodigend leek, maar veel besluiten in de beslotenheid van de achterkamertjes genomen werden. Door mensen die de weg naar de zijdeur of achteruitgang wisten te vinden.

De social media vormen een digitale publieke ruimte. Vergelijk het met een marktplein, een wijk, een stad, een groot park of plein. The place to be in Webstad is Facebook. Er wordt wat gepromoot, gedeeld, verwezen, geklaagd en gemopperd. Dat laatste vooral door ouderen. De jonkies doen ‘hun ding’. De vervlakking, de veruitwendiging van de postmoderne mens van nu, de jeugd in het bijzonder is niet groter dan vroeger. Die pakken alleen wat meer de voordeur. Boeie, wat men denkt en vindt. Vanaf de vroegste tijden hebben volwassenen en ouderen geklaagd over gedrag en keuzes van jongeren. Gelukkig maar, stel je voor dat alles bij hetzelfde bleef. In tijden waarin het lastig is voor iedereen worden zondebokken gezocht voor de sores. Wat menig volwassene blijkbaar vergeet is dat film, televisie, computer, games middelen zijn en geen veroorzakers van wat dan ook.

Dat alles van iedereen door een digitale voordeur op straat wordt gesmeten is onzin. Want wie gelooft er nu dat elke Facebook’er of blogger het allerachterste van tong, hart en ziel laat zien? Er bestaan nog steeds zijdeuren en achteringangen, zoals dat ook in het ‘gewone leven’ aanwezig is. De mensen die klagen dat er te weinig menselijk contact in de wereld is, hebben zelf bijgedragen tot de wereld die nu is zoals die is. Ik heb zelf ervaren, dat het ‘op de grond’ toch wat genuanceerder ligt. Misschien moeten we maar kiezen voor draaideuren. Allemaal een rondje maken voor we ergens in of uit stappen. Tijd voor reflectie, tijd om even tot tien te tellen. Ik word moe van het geklaag en gewijs naar anderen. Ik wil niet terug naar vroeger, maar kijk nieuwsgierig uit naar wat komt.

En net zoals de kat van de ashram het middelpunt werd, denk ik dat we door dat geklaag en gemopper, het beschuldigend wijzen naar anderen en naar de jeugd van tegenwoordig, teveel afdwalen van de essentie: hoe maken we het zo leefbaar mogelijk met zijn allen? Volwassenen denken nog te vaak in termen van links en rechts, progressief en conservatief, rood-blauw-groen, in allochtoon en autochtoon, in voor- en achterdeuren. Ze komen er wel uit, de volgende generatie redt het wel. Misschien zetten ze de bekende wereld op zijn kop. Ze zullen andere keuzes maken dan wijzelf waarschijnlijk, maar dat is prima. Ik heb er alle vertrouwen in.

marianne

Marianne van Waterschoot

Communicatiecoördinator

Marianne van Waterschoot werkt momenteel als communicatiecoördinator voor twee parochies. Ze doet daarnaast redactie & vertaalwerk en …
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.