Er was voor mij geen verschil tussen hem en de duivel. Maar de laatste tijd is er een beetje minder stress en een beetje minder angst, en daardoor zijn er een paar dingen veranderd. Nu is hij niet meer de duivel voor mij, hij is ziek. Als ik kijk naar hem als persoon en naar wat hij heeft gedaan: hij laat de deur open staan voor alle slechte dingen. In hem zelf en anderen. Slechte gevoelens, mensen die out of control zijn, problemen. Hij is daar aan verslaafd. Ik weet het niet. Ik weet dat er slechte mensen bestaan op aarde, maar ik geloof dat aan het einde van de dag ons geweten komt. En dat geweten zegt iets. Ik weet niet zeker of dat ook in zijn hoofd gebeurt.
Eigen verhaal
Ik geloof dat wij als mensen altijd ons eigen verhaal creëren. Dan geven we voor dingen vaak de schuld aan anderen, onze familie, onze economie, onze vijanden. Wij zijn daar zo goed in. Misschien denkt hij echt: “Ik, Assad, help Syrie. Kijk, ik ben echt goed. Ik doe mijn best en vecht tegen de IS en blablabla”. Als je dagelijks liegt dan wordt dat normaal. Als je liegt en liegt en liegt, dan zullen je hersenen na een tijdje gaan denken: dit is de waarheid.
Als hij de rest van zijn leven normaal zal kunnen blijven leven, dan verlies ik wel mijn vertrouwen. In de wereld, in justice. Drie dagen geleden was de verjaardag van mijn beste vriend. Hij is ook dood. Dat is gewoon niet goed, je kan dan niet de rest van je leven doorgaan zonder te worden berecht.
Berechting
Soms vraag ik de berechting van God. Dan vraag ik aan God: Alsjeblieft, doe iets. Maar doe het hier, in dít leven. Beter dan later. Later als het einde er is en iedereen gaat dood en we komen terug in het leven na dit leven, dan zal ik hen vergeven. Want dan is het klaar, snap je. Hier op aarde is de slechte situatie voor iedereen. Ik wil het hier. Ik wil het echt hier, justice. Het interesseert me niet als ik in de hemel kom en hij is in de hel… Nee. Klaar. Laat iedereen als het kan binnen, in die hemel. Klaar met vechten. Klaar. Daarom wil ik het hier. Hier, ja graag.
Wat ik mis uit Syrie? Ik mis mijzelf. Ik mis mijzelf, echt. Als ik zie hoe veel ik veranderd ben. Tja, ik weet het niet. Daar wil ik eigenlijk niet te veel over praten. Ik mis mijn moeder. Ik mis vrienden. Ik mis de kleine dingen. De straat waar ik liep met mijn vriendjes. De plekken waar we speelden toen we klein waren. Soms dan bel ik nog met iemand en dan vraag ik: “Weet je nog, dat café waar we altijd zaten? Onder die boom, die grote boom. Leeft die boom nog?”
Rake en aangrijpende woorden van een bijzonder (mooi) mens. ???❤️