De mooiste bloemen bloeien aan de rand van het ravijn. Maar ook de lelijkste? In de nasleep van de aanslagen in Parijs besloot ik om een weekje rond te neuzen in de twee beruchte Belgische wijken, Molenbeek en Borgerhout. Ik had m’n buik vol van alle columns, commentaren en deskundigenpraat. Sommige opiniemakers klonken kalm en verstandig, anderen konden geen ei leggen zonder te kakelen; bij hen oogde het wit tussen de letters wijzer dan de letters zelf.
Ik trok de deur van m’n werkkamer achter me dicht en stapte in de auto richting Brussel. Met eigen ogen wilde ik zien wat er in die twee zwarte wijken gaande is. Ik hoopte na thuiskomst wat meer van de wereld te snappen dan daarvoor.
Gewapend met een koffer en een dosis nieuwsgierigheid dook ik de straten in. Ik dronk Libanese koffie, las Arabische kranten, speelde dam- en kaartspelletjes, lurkte aan de waterpijp, at ansjovis en koeienpoten met kikkererwten – alles prettig geprijsd. Ofschoon ik in de winkeletalages geen snippertje Sint of Piet bespeurde, noch enige kerstverlichting, hing er een montere sfeer. Ik keuvelde met legio buurtbewoners en café-eigenaren, stamgasten, winkeliers, slagers, kleermakers, koekenbakkers, ik dronk thee met Marokkanen, Syriërs, Afghanen, Irakezen, van alle snit en smaak.
Maar vooral keek ik satelliet-tv. In praktisch elk etablissement hing bovenin een platte, lawaaiige breedbeeld. Voetbal, soaps en veel nieuws. Héél veel nieuws. Nooit eerder zat ik zoveel uren achtereen gekluisterd aan de nieuwsbeelden van Al-Jazeera, Syria TV, Al Arabiya, Al Sharqiya, Al Alam News Channel. Hoofdtopic: de oorlog in Syrië, de bommen op Raqqa. Maar ook: de dagelijkse drama’s in de Palestijnse bezette gebieden, de gruwelen in Irak en Afghanistan. Ik zag complete wijken en ziekenhuizen in puin en as, verkoolde lichamen, markten die in bloedzeeën waren omgedoopt, hier en daar een arm, een been met een flard van de broekspijp er nog om, vrouwen die met een babylijkje in de armen jankend op straat neervielen, huilende peuters die tussen de brokstukken hun moeder zochten.
Lees hier verder.
Bron: Republiek Allochtonie
Een goed punt, en een oog-opener.
Persoonlijk weet ik nog niet hoe ik dit een plaats moet geven.