De film Rafaël gaat over de Nederlandse jonge vrouw Winny die tijdens haar vakantie stapelverliefd wordt op de Tunesische Nizar. Als snel besluiten ze te gaan samenwonen in Tunesië waar ze beiden in de toeristische sector werken. Wanneer Winny zwanger raakt, breekt net de Arabische Lente uit. Voor hun eigen veiligheid (de toeristische industrie krimpt ineen), en de veiligheid van hun ongeboren kind besluiten ze naar Nederland te verhuizen. Maar Nizar krijgt geen toeristenvisum. “Ik kom later,” zegt hij als Winny op het vliegtuig stapt.
“Iedereen kent de foto van het aangespoelde jongetje op het Griekse strand”, zegt Sombogaart. “Zo ging ook de foto van Winny de wereld over toen ze met hoogzwangere buik en uitzichtloze blik voor het hek stond van het vluchtelingenkamp op Lampedusa. Daar is Nizar, na zijn tweede poging met boot Italië te bereiken, terechtgekomen. Ondanks alle aangeleverde bewijsstukken van hun huwelijk en toekomstig kind (Rafaël), krijgt Nizar niet het benodigde stempeltje. Keer op keer stuiten ze op kafkaëske bureaucratie”
Het onderwerp gaat Sombogaart duidelijk aan het hart. Zijn ogen schieten vol als hij een ander voorbeeld aanhaalt: “Het is godgeklaagd hoe defensief Hongarije zich opstelt jegens vluchtelingen. Geen enkeling komt erin. En dat terwijl slechts 60 jaar geleden Hongaren massaal vanwege de Russische invasie hun land ontvluchten en door de rest van Europa werd opgevangen!
Onlangs zag ik een prachtige documentaire over vissers die op het eiland Lampedusa leven. Zij zien continu de vluchtelingen aanspoelen. Al jarenlang, dag na dag. Na al die tijd blijven ze even openhartig deze mensen opvangen. Dat komt waarschijnlijk doordat ze recht door de ogen van de personen hun leed aanschouwen, hun pijn voelen. Wij in het veilige, afgelegen Nederland zijn na het zien van al die beelden zodanig afgestompt dat het ons nauwelijks raakt. Kennelijk kunnen de luikjes naar het hart vrij makkelijk dichtgezet worden.
Ook wij als filmmakers krijgen met afstomping te maken. ‘Is deze film nog wel een toevoeging op wat er al is op hetgeen al gemaakt is over het dilemma?’ is steevast de vraag.’ En dan is mijn antwoord ja. We moeten inzien hoe massaal de problematiek is waaraan wijzelf mede debet zijn. Maar ook hoe veerkrachtig de mens kan zijn. Rafaël is een betoog tegen het onderkoelde cynisme en vóór medemenselijkheid.”
Steun deze film!
De film, geproduceerd door Rinkel Film met de EO als coproducent, is momenteel in voorproductie. Om de film te realiseren is nog geld nodig. U kunt een bijdrage leveren via de onlangs gestarte donatie/investeringscampagne www.steunrafael.com.
Geachte hr Sombogaart,
u zult het mogelijk bijzonder onwaarschijnlijk vinden klinken, maar de reden dat de Hongaren zo moeilijk doen is precies gelegen in het feit dat men niet opnieuw via deze (daadwerkelijk wanhopige) mensen, een totalitaire ideologie wil importeren. Een vergelijkbare -volgens hen- als die hen in ’56 door de strot geduwd is via de Sovjet-Unie.
Mvg
,
Bert.
Het menselijk drama op de mediterrannee zal zich (behalve in deze film) deze zomer weer en nog manifester in TV beelden gaan uiten, compleet met drenkelingen, angstige vrouwen en kleine kleuters. Hulde aan de vissers in Lampedusa , en wij als klein land (als een van de velen) staan er bij en kijken ernaar, zoals in het liedje van de twee beren! Heeft iemand zich wel eens gerealiseerd dat die parmantige tekst van de Verklaring vd Universele rechten van de Mens hier debet aan is? Dat ieder mens zogenaamd recht heeft op vrijheid, welzijn, geluk, vrijheid van dit en dat en nog veel meer? Zolang je dat maar binnenslands houdt (zoals gebruikelijk in de tijd dat het bedacht en opgesteld werd) was er nog niets aan de hand. Maar wat als arme lui uit de afrikaanse bush daar lucht van krijgen via al die moderne media en mobieltjes? Geef ze eens ongelijk om dan via mensensmokkelaars de hachelijke stap te wagen! Daar hebben ze uiteraard geen flauw idee wat ze buiten het eigen dorpje te wachten staat!!
Als je inzoemt op de tragiek van één vluchteling, zie je “de mens”. Dat raakt je diep en je wilt hem helpen.
Als het hele vreemde volksstammen zijn, voel je je zo machteloos! En eerlijk gezegd voel je je dan ook bedreigd in je eigenheid, de autonomie van je eigen cultuur, land, vrijheid enz.
Het is allemaal te groot voor mij!!!
Toch vind ik dat je binnen je mogelijkheden iets moet DOEN. Sombogaart gebruikt zíjn talent en ik het mijne.
Veel druppels hollen een steen uit.
Als individuele druppel kun je niet veel Louise, wel als instituut met backing van Brussel of andere instantie, en op dat gebied gebeurt niet veel, behalve hozen en afhouden. Ik heb vroeger veel gewerkt met missionarissen en missiezusters, daar was het anders, die bereikten wel degelijk iets, in de gezondheidszorg, onderwijs, op dorpsniveau dan. Maar dat hebben we opgegeven, ligt achter ons, het is nu ieder voor zich geworden. Lees eens “Hoe ik talent voor het leven kreeg”, van een NLse asylzoeker uit Irak, vreselijk hoe het daar toegaat (al geloof ik wel dat hij het overdrijft!)!
Mijn ervaring is dat je ook als individu heel wat kunt bereiken. Of het nu om vluchtelingen gaat om over mensenrechtenschendingen in een bepaald land. Het kost energie maar je krijgt er ook veel energie voor terug.