Je hoeft geen expert te zijn om te zien dat het aanbod erg schaars en mager is. Met de huizenprijzen en gebrek aan huurwoningen die de pan uit rijzen, hebben velen het idee dat wonen een luxe is. Het lijkt alsof de deur naar een eigen plek steeds verder weg staat en de sleutel tot een betaalbaar huis is zoekgeraakt. De realiteit is dat het woningtekort als een schaduw over de samenleving hangt. Jonge starters met dromen van een eigen voordeur worden geconfronteerd met hoge huurprijzen of tal van eisen en formulieren, wachtend om ingevuld te worden.
Het is een strijd geworden tussen de wens voor een eigen thuis en de realistische vraag of dit überhaupt op korte termijn wel mogelijk is voor een grote groep. De verhalen van mensen die hun zoektocht naar een huis omschrijven, klinken als een echo door heel Nederland. De frustratie van huurders die zich als nomaden voelen in een wereld van tijdelijke verblijven, en van de dromers van een eigen huis dat onbereikbaar lijkt. Stijgende daklozen, wat voorheen een bepaalde groep was, worden tegenwoordig vaker gezinnen die op straat komen te staan en nergens terechtkunnen. Opvangen die voller en voller raken, en steeds meer afwijzingen.
Voor velen voelt het als een traag bouwproces, waar de resultaten niet snel genoeg van te zien zijn. In deze tijd van woningtekort moeten we de uitdagingen erkennen en samen naar oplossingen zoeken. De gesprekken openen, problemen benoemen en het vinden van een woning niet meer behandelen als een luxe, maar als een recht. Een basisbehoefte.
Deze opinie verscheen onlangs in De Linker Wang.
Beste Selma,
je hebt gelijk wonen is een sociaal grondrecht. We zijn in Nederland in een situatie terecht gekomen dat de ene helft van de bevolking rijk wordt van de opgeklopte hoge huren en schaarste aan huur- en koopwoningen ten koste van de andere helft. Wat kunnen en mogen we van de staat verwachten?