Daarna gingen de Farizeeën op zoek naar getuigen, zodat ze de moslims zouden kunnen veroordelen voor medeverantwoordelijkheid of op zijn minst sympathie voor de aanslag, maar ze vonden niemand die wilde getuigen. Ten slotte vonden zij een kind, dat beweerde dat moslimkinderen in haar schoolklas hadden gejuicht na de aanslag: “Hoor ze alleen maar lachen en hopen dat er veel mensen dood gaan.” De Farizeeën zeiden: “Zij hebben voor de aanslag gejuicht! Wat hebben we verder nog voor getuigenissen nodig? Gooi ze uit in de buitenste duisternis, waar het geween is en het tandengeknars!”
De volgende ochtend gingen de Farizeeën naar Lodovicus Asscherus, de prefect. Die aarzelde geen moment en noemde het ‘afgrijselijk’ wat de moslimkinderen gezegd hadden. De buitenste duisternis ging hem wat ver, want je moest zulke leerlingen niet opgeven, maar vol in debat gaan met hun verfoeilijke uitspraken. “Kinderen moet geleerd worden kritisch te denken en niet maar wat na te papegaaien.” Senator Marcus, die net bezig was met een redevoering over discriminatie, plakte er snel een zin in over schooljongens die ‘fout zaten’. Niemand die hem zou kunnen betichten van wegkijken of theedrinken.
Daags nadien werd steeds duidelijker dat de beschuldigingen ongefundeerd waren geweest. Leerlingen van de school, de schoolleiding zelf in een verklaring en een moeder verwierpen het beeld van juichende moslimkinderen. De leerlingen waren boos, omdat ze door gewetenloze verslaggevers tot onderdeel van een politiek debat waren gemaakt.
Ondertussen hadden de Farizeeën de moslimkinderen van het land weer een kroon van doornen opgezet, terwijl de prefect zijn handen in onschuld waste. Net als die keer dat hij moslims had zwartgemaakt met een onbetrouwbaar, stigmatiserend rapport. En die keer dat hij, ook weer op basis van één berichtje, valse beschuldigingen had geuit aan het adres van ene Petrus. Helemaal schoon werd hij niet meer, ook omdat hij de vlekken bij anderen makkelijker zag dan de meeuwenpoep in zijn eigen ogen. Op dat moment kraaide een papegaai driemaal. De moslims haalden hun schouders op en zeiden: “Allah, vergeef hem, want zijn linkse hart weet niet meer wat zijn rechtse hoofd zegt.”
Prachtig verhaal. Het is overigens niet bij het Motivactionrapport gebleven, daarna heeft de PvdA Margalith Kleijwegt ingehuurd om te schrijven dat radicaliserende jongeren en de kloof tussen allochtone en autochtone jongeren zogenaamd zo groot zou zijn. Precies hetzelfde dus, en dan uit oud linkse hoek.
Assscher huurde eerder Kleijwegt al in om in Amsterdam Nieuw West te schrijven over dat allochtone ouders hun kinderen niet goed op zouden voeden. En daarna ging Asscher preken dat die ouders het beter moesten doen. Er kwam een nieuwe school en Kleijwegt moest een boekje schrijven over het PvdA-bedenksel dat moslims zogenaamd calvinistisch waren geworden en spijt hadden en het beter gingen doen…
Daar blijft het niet bij. Kleijwegt is ook al door de gemeente Amsterdam (Asscher in de tijd) ingehuurd om het jeugdzorgbeleid van Amsterdam positief te beschrijven en dat het veiliger was geworden voor kinderen. Mevrouw liet zich betalen, voerde de opdracht stipt uit en toen Asscher weg was kwam er een rapport van de Inspectie dat de kinderen ernstig onveilig was en er dode kinderen waren te betreuren. IN de tussentijd negeerde Kleijwegt alle signalen over onveiligheid van kinderen en negeerde alle klachten.
Kleijwegt werkt niet alleen voor de PvdA, Vrij Nederland en De Groene laten haar keer op keer hierover ook nog publiceren alsof zij een onafhankelijk journalist is. (dus over werk dat eerder door de overheid werd betaald). Ook volgde Kleijwegt voor deze bladen herhaaldelijk Asscher en andere PvdA-politici, bijvoorbeeld als die naar scholen gaan om belerend in debat te gaan met moslimkinderen.
Op Asscher schieten is makkelijk geworden. Nu eens verder kijken wie in de grachtengordel en linkse journalistiek telkens weer hieraan mee doen en op deze manier Asscher en zijn spins aan mediapubliciteit helpen. Want dat gaat gewoon door, ook al zou Asscher vallen. Die banden zijn al jaren en jaren gaande.
Met Pasen, als christenen de lijdensweg en de daarop volgende dood van Jezus herdachten, kon je als Jood maar beter binnen blijven. De zogeheten godsmoord vormde eeuwenlang het motief bij uitstek om Joden te vervolgen of te doden. De veronderstelling dat de Joden erfelijk belast en collectief schuldig zijn, leeft nog altijd. Orthodoxe christenen in Nederland die dit diep in hun hart geloven zullen het, in het besef van de Shoah, niet snel hardop uitspreken. In de VS kan een aartsconservatieve Katholiek als Mel Gibson die Nostra Aetate (het dialoogdocument
van het Vaticaan) verwerpt, een ouderwets passiespel uitbrengen. Zijn film
The Passion of Christ (2004) toont een bloeddorstige en wraakzuchtige Joodse menigte. Terwijl de Romeinen als vriendelijk worden geportretteerd, zijn de Joodse tegenstanders van Jezus eendimensionale boosdoeners. Het verhaal van de kruisdood is weer immens populair. Hoe gaat de geseculariseerde Nederlander om met de anti-Joodse elementen in het Paasfeest?
Was de column van Joris Verheijen, “Zij weten niet wat zijn doen” (een duidelijke verwijzing naar het Paasfeest) humoristisch bedoeld? Is het grappig als de Jood Asscher (en niet een van de andere ministers), uitgerekend in de paasdagen, wordt vergeleken met een Farizeeër, de stereotype Joodse misdadiger? En waarom wordt uitgerekend deze minister, die de dialoog zoekt, verantwoordelijk gehouden voor de lijdensweg van de Nederlandse moslim? Asscher zou één kind geslachtofferd hebben, dat gelachen zou hebben om de terroristische aanslagen in Brussel. Alsof er destijds géén moslimjongeren hebben gedanst bij de Twin Towers. Alsof er géén complottheorieën de ronde doen over Joden die vermomd als Illuminaten de wereld
in hun macht hebben, en achter de terroristische aanslagen zitten, met het oogmerk de Islam kapot te maken. Ik vind het niet grappig om dit weg te bagatelliseren. Zeker niet in een week waarin op tal van plaatsen Joden, Christenen en Moslims in solidariteit samenkwamen.
Persoonlijk was ik in de Kabir Moskee in Amsterdam. Een waardige en hoopgevende bijeenkomst. Burgemeester v.d. Laan sprak verbindende woorden. Fred Salomon, voorzitter van de (mijn) Liberaal Joodse Gemeente zei: “Als je aan de moslims komt, dan kom je aan ons”.
Negatieve beeldvorming over moslims is zo oud als de weg naar Mekka. Kabbani analyseert in “Europese mythen over de Oriënt” stereotypen in westerse reisverhalen: in het gebied van de Islam wonen monstrueuze rassen; moslims zijn lelijke mensen met de kop van een hond. Kabbani schetst een wijd verbreid geloof dat de profeet Mohammed met zijn plan voor algemene seksuele losbandigheid de vernietiging van het christendom beoogde. De column van Joris Verheijen bewijst de moslims m.i. géén dienst. Immers, een fundamenteel verschil tussen de positie van Joden in het christelijke Europa en die in de islamitische wereld is dat de
Islam geen dogma van de godsmoord kent: een groot profeet als Jezus kan nooit op zo’n barbaarse wijze om het leven zijn gebracht. In landen als Turkije en Marokko hebben nooit vervolgingen plaatsgevonden op grond van de deïcide. Joden en Moslims in Nederland hebben belangrijker dingen te bespreken. Bijvoorbeeld: wat vinden wij van elkaar?
het is zeer simpel, er wordt ons een multiculturele samenleving door de maag gespitst, en we mogen niet protesteren, want anders radicaliseren de moslims, en is het de schuld van de blanke bange man, dat ze zich de lucht inblazen met de nodige collateral damige.
Wat moet de bange blanke man en vrouw doen die terrecht verontrust is door de militante Islam ideologie? Zwijgen zeker en verduren dat zijn leefwereld verdwijnt? Stemmen zal niet veel helpen want er komt zeker een schutkring rond de PVV. Maar we hebben dan toch onze stem laten horen, tenzij, wie weet, dat de PVV toch de 50% haalt.