Bij de start van het project in 2013 was het moeilijk om met personen in contact te komen die religieus en homoseksueel zijn. We informeerden bij vrienden en kennissen uit de gay community, maar niemand kende eigenlijk iemand, en steeds kwam die vraag ‘ is dat dan mogelijk, homo en gelovig zijn?’ Uiteindelijk vonden we toch een aantal mensen, waaronder voorgangers en een activist. Daarna ging het snel. Er bleken netwerken te bestaan, veel groter dan we ooit hadden gedacht.
De drie grote religies, het christendom, het jodendom en de islam, hebben vrij solide netwerken van homoseksuele gelovigen. Maar het was niet altijd eenvoudig om personen te vinden die ook voor de camera wilden staan. We vonden een grote groep moslims, niet iedereen wilde naar buiten treden als homoseksueel, gelukkig een substantieel aantal wel. Het was ook lastig om in contact te komen met hindoes, slechts één wilde op de foto. In de tentoonstelling zitten drie boeddhisten, dat weer komt omdat die groep in het algemeen niet zo groot is. We voelen ons vereerd en zijn trots op de mensen die meewerkten aan de serie. Een aantal doet dat onder pseudoniem.
De personen die meedoen, doen dat omdat ze trots zijn. Ze zijn op een moment in hun leven aangekomen waarop ze de moed hebben om naar buiten te treden. Ze staan voor wie ze zijn, voor hun geaardheid en hun geloof. Waarschijnlijk heeft ook onze aanpak als kunstenaars hieraan bijgedragen. We hebben nadrukkelijk geen documentaire of reportage willen maken. We hebben bewust de artistieke keuze gemaakt om portretten in de studio te ensceneren. De beelden zijn eenvormig, er is een lijn en we hebben steeds gezocht naar de link tussen individu en geloof. We gebruiken subtiele symbolen en houdingen om deze link te bekrachtigen. Dit zijn onze ideeën maar de foto is steeds in overleg ontstaan. We creëren momenten van stilte in de foto.
In orthodoxe kringen rust op veel onderwerpen een taboe, ook op homoseksualiteit. Ondanks dat sommige geportretteerden een moeilijke weg bewandelen, blijft hun geloof heel sterk. Er wordt vaak kracht uitgeput. Tegelijkertijd komen er nieuwe interpretaties van de heilige boeken en de restricties die daarin staan. Ook van verschillende voorgangers.
Wij zijn een lesbisch stel, en allebei atheïst. We kennen de gay community goed, maar hebben weinig ervaring met het geloof. Hadas groeide op in Israël, in een joodse seculiere familie, en is atheïst. Anya komt uit een atheïstisch gezin. Als kunstenaars zijn we beiden vaak bezig met de positie van het individu, en zijn of haar identiteit, binnen de maatschappij. En met sociaal maatschappelijke onderwerpen.
Geloof is een groot onderdeel van onze maatschappij, en helaas zorgt religie ook nu nog voor veel verdeeldheid. We zijn blij verrast dat religie en homoseksualiteit de verschillende groepen LHBT gelovigen verbindt. Joden, moslims en christenen, ze zoeken elkaar op.
In Nederland kennen we al sinds de zestiende eeuw vrijheid van geloof. De wetgeving op het gebied van LHBT is een van de progressiefste ter wereld. In Nederland werd in 2001 het eerste homohuwelijk gesloten. Maar wat betekent dat voor gelovige lesbiennes en homoseksuelen? Voelen zij zich door deze externe tolerantie vrij om te zijn wie ze zijn? Kunnen zij hun seksuele identiteit combineren met de regels van hun geloof?
Wij zijn geen onderzoekers, maar onze ervaring met deze serie leert ons dat het wel degelijk mogelijk is om als gelovig lesbienne en homoseksueel een plek te hebben in onze maatschappij in Nederland. De situatie zoals die nu is, is zeker nog niet perfect. Er moet in orthodoxe kringen, autochtoon en allochtoon, nog veel gebeuren, acceptatie laat vaak nog zeer te wensen over. Maar religieus zijn en lesbisch of homoseksueel? Ja, het bestaat en is mogelijk!
