“Het klooster is werkelijk mijn thuis geworden”

Hoe kwam je in aanraking met de Syrisch-orthodoxe kerk?

‘’Mijn zoektocht naar God, mijn spiritualiteit en naar de waarheid heeft me bij de Syrisch-orthodoxe kerk gebracht. Mijn zoeken begon als een proces waarin ik veel opties onderzocht heb, zelfs meerdere religies. Uiteindelijk wist ik dat ik op zoek moest naar de waarheid. Niet mijn waarheid, niet vanuit postmodernistisch denken, maar een echt waarheidsbesef.
Ik kwam erachter dat ik de traditie waarin ik ben opgegroeid, de Nederlands Gereformeerde Kerk, een te jonge vorm van het christendom vind. Mijn onderzoek spitste zich toe op het zoeken naar antwoorden op vragen als: ‘wat is de kerk?’ en ‘wat staat er nu werkelijk in de Bijbel over kerk-zijn?’. De vragen leidden me naar de orthodoxe kerk, de oudste kerkelijke traditie. De muziek die ik op het internet vond sprak me erg aan. De muziek was zo spiritueel geladen, dat ik het ervoer als een luisteren en spreken van God. Op deze manier raakte ik erg geïnteresseerd in de Syrische-orthodoxe kerk en besloot ik een bezoek te brengen aan het klooster in Glane.
In Glane betrad ik de grote kathedraal. Ik liep naar het altaar, knielde en begon te bidden. Een tijd die tien minuten leek te duren, duurde in werkelijkheid meer dan een uur. Tijdens het opstaan kreeg ik een bijzonder, onomschrijfbaar gevoel. Deze ervaring, zoals ik het noem, zal me altijd bijblijven.’’

Wat gebeurde er na deze ervaring? Stond er iemand klaar om je op te vangen en in te wijden in de Syrisch-orthodoxe kerk?

‘’Nee, er stond eigenlijk niemand op me te wachten. De kerk is niet zo missionair meer, door de zware vervolging die de kerk gekend heeft in de geschiedenis en nu nog steeds kent in het Midden-Oosten. Dat de kerk niet zo op de buitenwereld gericht ism was in de begintijd lastig voor me. Het klinkt misschien vreemd, maar wel voelde ik dat God aan mijn kant stond. Ik was op de juiste momenten in de juiste ruimte. Op deze manier kwam ik al heel snel in contact met de bisschop, van wie ik veel mocht leren.”

Hoe reageerde je omgeving op je keuze voor de Syrisch-orthodoxe kerk?

‘’Voor mijn ouders was het echt wel even wennen. Wanneer je ouders zeggen dat ze liever hadden dat je bij je ‘eigen’ kerk bleef, doet dat je wel wat. Ook voor mijn grootouders was dit lastig. Je stapt ook wel echt een andere traditie in natuurlijk.
Mijn Nederlandse leeftijdsgenoten begrepen mijn keuze niet zo, al hadden ze er wel respect voor. Veel nare reacties heb ik niet gehad, maar echt Nederlandse vrienden heb ik ook niet meer. De Suryoye-jongeren (jongeren van etnische groepering) daarentegen vonden het helemaal geweldig dat ik voor de Syrisch-orthodoxe kerk koos. Ik heb er veel nieuwe vrienden gevonden, goede ook.’’

Wat vond je in de Syrisch-orthodoxe kerk wat je niet in de Nederlands Gereformeerde Kerk vond?

‘’Binnen de Syrisch-orthodoxe kerk is veel meer ruimte en aandacht voor een rijke liturgie. Het meditatieve gebed en de symboliek staan centraal in de geloofsbeleving, de spiritualiteit. De waardevolle, diepere relatie met God maakt dat de traditie me dichter bij God heeft gebracht. Ik denk dat de westerse kerken, en dan met name de protestantse kerken, hier nog veel van kunnen leren. De Syrisch-orthodoxe kerk echter kan op haar beurt veel leren van de georganiseerdheid van het jonge protestantisme. Vooral in het georganiseerde Nederland natuurlijk. ’’

Wat was er nodig om je volledig thuis te laten voelen in de kerk?

‘’Dat mensen me serieus nemen. Dat je inbreng gewaardeerd wordt. Het was voor veel van de parochianen echt even vreemd dat een Hollandse jongen plotseling alle vieringen bijwoonde. Gelukkig mocht ik al snel meehelpen in het jongerencomité van een nieuwe kerk in Enschede en werd ik opgenomen in het Syrisch-orthodox Jongerenplatform (SOJP). Vervolgens mocht ik onderwijs gaan volgen om de taal, het Aramees, te leren lezen en spreken. De Aramese geloofsbelijdenis dien je bijvoorbeeld bij je toetreding tot de kerk foutloos uit te spreken.
Op 9 juni 2013 ben ik toegetreden tot de kerk en ontving ik mijn chrismatie (binnen de Rooms Katholieke traditie wordt dit het ‘vormsel’ genoemd) van de bisschop. Op de dag van St. Ephrem werd ik tot voorbeeld voor de gemeenschap gemaakt; een belijdend lid. Een hele eer. Sinds mijn toetreden tot de kerk mag ik deelnemen aan de communie en mag ik biechten wanneer ik dat wil. Iets waar ik, toen ik nog geen lid was, lang naar heb uitgezien.’’

Je woont nu een maand in het klooster. Stuit je nog wel eens op problemen?

‘’Ja. Allereerst is de taalbarrière groot. Het praten met mensen, met name ouderen, uit Syrië of Tur Abin (Zuid-Oost Turkije) is erg moeilijk. Tussen het moderne en klassieke Syrisch zit veel verschil. Heel graag wil ik de taal goed beheersen. Hier is alleen wel tijd voor nodig, aangezien de taal zo verschilt van de Nederlandse. Daarbij merk ik op dat mensen van de Suryoye-gemeenschap het lastig vinden om aan een Hollandse jongen als ik vragen te stellen over de kerk en over het geloof. Soms denken ze tekort te schieten door iets aan een Nederlander te moeten vragen. Gelukkig merk ik steeds vaker dat mensen hun vragen vrijmoedig stellen.
Al met al had ik graag meer gedaan binnen het klooster. Meer taken vervullen en meer leren. Dat wat ik het liefste doe, kan nog niet mijn volledige aandacht krijgen, aangezien ik nog studeer en in de weekenden naar mijn ouders ga. Vreemd eigenlijk dat ik mijn ouderlijk huis geen ‘thuis’ meer noem. Het klooster is werkelijk mijn thuis geworden. Hier heb ik alles wat ik nodig heb, dit is mijn huis.’’

Welke opleiding volg je en wat hoop je met deze opleiding te bereiken?

‘’Ik volg de opleiding tot Godsdienst Pastoraal Werker aan het Windesheim. Mijn wens is het om uiteindelijk pastorale zorg te kunnen verlenen in de kerk. Wel durf ik voorzichtig te zeggen dat het mijn grootste wens is om priester te mogen worden. Dit is binnen de Syrisch-orthodoxe kerk alleen niet een functie die je zou kunnen ‘opeisen’ of ‘verdienen’. Nee, het priesterschap ontvang je van God en de gemeenschap. Daarbij moet je als priester getrouwd zijn. In elk geval is het voor mij duidelijk dat ik in de kerk wil werken. De kerk heeft jongerenwerkers, en pastoraal medewerkers nodig. Hier zie ik een toekomst voor mijzelf. Om in de kerk te kunnen werken volg ik naast mijn opleiding ook een theologische opleiding in de kerk. De lessen worden gegeven door de bisschop. Naast de theologische lessen blijf ik de taallessen volgen die ik zo nodig heb.’’

In hoeverre voel je je verbonden met Syrië en de gebeurtenissen aldaar?

“Heel sterk verbonden voel ik me met de christenen in het Midden-Oosten, alleen al omdat ik christen ben. Ik vind dat meer mensen zich verbonden zouden moeten voelen met zustergemeentes over de hele wereld. Mijn spirituele hart ligt in het bijzonder in Mesopotamië, daar waar de Syrisch-orthodoxe kerk vandaan komt. Het hart van het christendom; dat waarin ik geloof ligt er. In het Midden-Oosten wonen mijn medebroeders en -zusters. Ik kan me dan ook erg opwinden over de ogenschijnlijke onverschillige houding van Nederland ten opzichte van plekken waar mensen vreselijk kwaad wordt aangedaan.’’